Αυτό είναι που φοβούνται και τρέμουν. Σκέψεις για τις συγκεντρώσεις.

Λέξεις: Κωστής Παπαϊωάννου

Μια εβδομάδα πριν τις συγκεντρώσεις, μερικές σκέψεις.

1. Οι «δεν θα πάω στη συγκέντρωση», ακροκεντρώοι και λοιπές ομιλούσες κεφαλές, δίνουν τα ρέστα τους: ανακαλύπτουν χαμένα βίντεο, σηκώνουν σκόνη και θολούρα, επιτίθενται στους συγγενείς, κόπτονται για το κράτος δικαίου, στήνουν το δίλημμα «ξυλόλιο -αντιξυλόλιο»: όποιος δε μας πιστεύει απειλεί τη δημοκρατία, λένε.

2. Φωνάζουν ότι η άσκηση πολιτικής πίεσης από τα κόμματα της αντιπολίτευσης αποτελεί εργαλειοποίηση των Τεμπών. Χτες μιλούσαν για εργαλειοποίηση των υποκλοπών.

3. Εκείνοι που καταρράκωσαν τους θεσμούς γίνονται υπέρμαχοι των θεσμών. Είναι το τελευταίο τεραίν της απόγνωσης όσων οδήγησαν την κοινωνία στην έλλειψη εμπιστοσύνης, στο να βλέπει νεκρό και να ψάχνει αμέσως παρακρατικό χέρι.

4. Η κυβέρνηση ταυτίζει τον εαυτό της με τη σωτηρία της χώρας, προσδίδει στο πολιτικό παίγνιο σωτηριολογικά και μεσσιανικά στοιχεία.

5. Κάθε συνωμοσιολογική κραυγή και ψίθυρος, κάθε αντιθεσμική επίθεση, κάθε «θα πάρουμε τον νόμο στα χέρια μας» αποτελεί αυτή τη στιγμή θείο δώρο για την κυβέρνηση. Είναι το ύστατο άλλοθι.

6. Κυβέρνηση και δημοσκοπικά ανερχόμενες «αντισυστημικές» δυνάμεις έχουν συμφέροντα συγκλίνοντα. Αλληλοτροφοδοτούνται. Έχουν βγει μπροστά οι βροντόφωνοι του «ακροδεξιού ορθολογισμού» για να καταγγείλουν τον βροντόφωνο «ανορθολογικό αντισυστημισμό». Βορίδης Γεωργιάδης κόντρα σε Βελόπουλο Κωνσταντοπούλου.

7. Η δημοκρατική αντιπολίτευση χρειάζεται ρότα καθαρή. Πρώτα και κύρια ανελέητη κριτική στην κυβέρνηση της μη λογοδοσίας, της διαρκούς διολίσθησης της δημοκρατίας προς αυταρχικές και αδιαφανείς κατευθύνσεις. Πρέπει να φύγει. Δημοκρατικά και συντεταγμένα.

8. Αυτό δε σημαίνει συμπαράταξη με δυνάμεις τυφλού ανορθολογισμού, δε σημαίνει επένδυση στο θυμικό, δε σημαίνει ανοχή σε προσωποπαγή σχήματα ηθικολογικής παραφοράς. Η όποια δημοκρατική διέξοδος δεν τους περιλαμβάνει, ειδάλλως θα τα βρούμε μπροστά μας αυτά. Έχουμε λοιπόν μέτωπο απέναντί τους κι ας είμαστε μαζί στο αίτημα για λογοδοσία.

9. Οι συγκεντρώσεις πρέπει να είναι ένα βροντερό παλλαϊκό αίτημα λογοδοσίας και δικαιοσύνης. Συντεταγμένο, ανυποχώρητο, μνήμον της ιστορίας και των δημοκρατικών αγώνων, με επίγνωση του βάρους των στιγμών, με θεσμικές αναφορές, με δημοκρατική επίκληση. Χωρίς παρέκκλιση καμιά. Αυτό είναι που φοβούνται. Αυτό τρέμουν.

*πηγή εικόνας: ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI