Blog me: Ημερολόγιο Ανεργίας του Άπιαστου Lazer

Ο άπιαστος λέιζερ κοιτάζει στο πρόσωπο τους συνεπιβάτες του στο μετρό, παίζει ακόμα κρυφτό με τους φίλους του και ονειρεύεται ροδοσταχτιές ουτοπίες. Μένει στο Λονδίνο και πρόσφατα άρχισε να γράφει.

Σεμινάριο για άνεργους. Γράφει ο πίνακας: “Masterclass για Αναζήτηση Εργασίας Επαγγελματιών και Στελεχών”. Πιο εύηχο. Στο τραπέζι πολλοί είναι σκυθρωποί, κανείς μάλλον δεν θέλει να είναι εδώ. Μερικοί το δηλώνουν με εμπάθεια στη σύμβουλο που ρωτάει χαμογελαστά “πόσοι είναι χαρούμενοι που είναι σήμερα μαζί μας;” Δεν πειράζει, σας ευχαριστώ για την ειλικρίνεια σας. Γίνονται οι συστάσεις. Ονόματα, πόσο καιρό άνεργος και σε ποιόν τομέα. Σκέφτομαι ένα αστείο όπου κάποιος μπερδεύει τα AA meetings του με αυτό, αλλά κανείς δε θα γελάσει. Ξέρετε, έχει και η ανεργία στίγμα. Ξεκινά η παρουσίαση, πέφτουν τα σλάιντς. Πολύτιμες συμβουλές για την εύρεση εργασίας. “Ναι, είναι δύσκολη περίοδος. Ναι, γίνεται άδικο το σύστημα, αλλά αυτό δεν αλλάζει.” Εντάξει σκέφτομαι, δεν ήρθα εδώ για ανάλυση της κατάστασης άλλωστε. Η ατμόσφαιρα χαλαρώνει, πού και πού γίνεται κανένα αστειάκι. Περνάμε στα επιμέρους.

Το βιογραφικό σημείωμα. “Το βιογραφικό σας σημείωμα”, λέει η σύμβουλος, “είναι σαν μια βιτρίνα μαγαζιού. Και εσείς θέλετε να φαίνεστε σαν ένα ακριβό μαγαζί. Σαν το Harvey Nichols ας πούμε. Δεν θέλετε να είστε ένα poundshop!” (σημ. “όλα με μια λίρα”) Δεν καταπίνεται εύκολα. Ακόμα και αν αυτονόητα έτσι λειτουργούμε, έτσι λειτουργώ. Με ακριβές λέξεις, ακριβή μελάνη και χαρτί. Η επιθυμία. Αυτή με ενοχλεί. Με λοιδορεί. Κοιτάζω γύρω τους υπόλοιπους. Χαμογελάκια με το σχόλιο της βιτρίνας, κουνούν κεφάλια καταφατικά και σημειώνουν τις ακριβές συμβουλές. Σκύβω στο χαρτί μπροστά μου. Ζωγραφίζω ένα πρόσωπο με δεμένα τα μάτια. Αυτό δεν χαμογελά.

Η αίτηση σας πέρασε στο επόμενο στάδιο. Σας προσκαλούμε σε μια σειρά από χρονομετρήμενα τεστ. Εντάξει, νοιώθω ικανός να αντεπεξέλθω. Βολεύομαι και ξεκινώ. Από την πρώτη ερώτηση προεξοφλώ την αποτυχία. Πίνακες επί πινάκων ενώ πρέπει να απαντώ στην κάθε ερώτηση, με βάση νέα δεδομένα κάθε φορά, μέσα σε εξήντα δευτερόλεπτα. Συνήθως δεν προλαβαίνω να κάνω τις πράξεις μέσα στον χρόνο, και το τεστ προχωράει στην επόμενη ερώτηση. Ακολουθεί λεκτικό, και ψυχογραφικό τεστ. Δεν ξέρω πόσο υπεράνθρωπες θα γίνονται οι απαιτήσεις όσο περνάει ο καιρός. Ειδικά για entry level θέσεις εργασίας. Σε αυτές πάντως δεν ήμουν πιο γρήγορος απ’ τη σκιά του Λούκυ Λουκ. Ή τη δική μου.

Κι άλλη ευκαιρία για εργασία. Όλες ευκαιρίες, όλες μοναδικές. Η συγκεκριμένη ακόμα πιο μοναδική από τις υπόλοιπες. Τόσο, που σου ζητάει με μοναδικό τρόπο να αποδείξεις τη μοναδικότητα σου. “Εκτός από τις γραπτές ερωτήσεις στην αίτηση, πρέπει να βιντεοσκοπήσετε τον εαυτό σας να απαντά σε δύο ερωτήσεις, να το ανεβάσετε στο youtube ως μη καταχωρημένο βίντεο και να μας το στείλετε. Πρώτη ερώτηση: Τι θα λέγαν οι φίλοι σας ότι είναι διαφορετικό και μοναδικό σε σας;” Ο μόνος λόγος να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση, θα ήταν για να πω πως ντρέπομαι που ρωτάτε κάτι τέτοιο. Ντρέπομαι να μιλήσω εξ’ ονόματος των φίλων μου. Ντρέπομαι να πουλήσω κι άλλο τον εαυτό μου. Με πουλώ εδώ μπροστά σας, δεν βλέπετε; Με βιτρίνα ακριβού μαγαζιού, ορίστε. Μπαίνω στο παιχνίδι. Θέλετε να πουλήσω και τις σχέσεις μου; Θέλετε να ακυρώσω ακόμα και το παιχνίδι της συνέντευξης με μια φτηνή εξομολόγηση; Να μην είμαι εγώ απέναντι σε σας, να στέκομαι μόνος; Mόνος να καταλύσω τις όποιες άμυνες και ενδοιασμούς έχω μπροστά από μια κάμερα;

Όχι, δεν απαντώ. Αρνούμαι. Αντέχω ακόμα.

http://apiastosleizer.blogspot.gr/