Blog me: Όμως εγώ πιστεύω… του χ2

Για τον X2 κυκλοφορούν διαδόσεις: άλλοι ισχυρίζονται πως πρόκειται για μια μυθολογία του πρώιμου διαδικτύου, πως δεν υπήρξε ποτέ ή πως δεν είναι ένας, αλλά πίσω από το ψευδώνυμο στεγάστηκαν κατά καιρούς διάφοροι. Άλλοι αντίθετα ότι υπήρξε και χρωστούσε μάλιστα την ύπαρξή του σε τρεις γυναίκες. Τα τελευταία του λόγια ήταν: εξακολουθώ και γράφω ποίηση, γιατί δεν έχω χρήματα να αγοράσω καλάσνικοφ. Κάποιοι τον συνάντησαν να εργάζεται ως αγροφύλακας στην περιοχή του Μαραθώνα, σε κτήμα κοντά στον γνωστό τύμβο. Μπορεί ωστόσο να έζησε μόνο στις σελίδες του Μπόρχες.

Όμως εγώ πιστεύω…

Πιστεύω στον αστάθμητο παράγοντα, στα σφάλματα της στατιστικής, στις εξαιρέσεις των κανόνων. Πιστεύω στην αλαζονεία του  συστήματος, σε κείνους που τόσο υποτιμήθηκαν ώστε να παραβλέψουν οι αρμόδιοι να τους εξαγοράσουν την ώρα που γινόταν  να εξαγοραστούν. Πιστεύω στους χυδαίους, στα ρεμάλια, στους αλήτες και σ’ όσους μια μέρα μένουνε στο: ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ Πιστεύω στον ρουφιάνο που θα νοιαστεί για μένα γιατί χωρίς εμένα δεν έχει και αυτός ζωή. Πιστεύω στον μιμητή του ύφους και στον λογοκλόπο που μου προσφέρουν δύναμη για να γράφω Πιστεύω στο φθόνο του ατάλαντου στο μίσος της τέως πρωτοκλασάτης γκόμενας που ξέπεσε αλλά και στην πουτάνα που βρίζει τον πελάτη της γιατί της κόστισε συναισθηματικά το κάτι παραπάνω. Πιστεύω στις εναντίον μου διαδόσεις και στο παιχνίδι πίσω από  την πλάτη μου ότι υπερασπίζονται τη φήμη που μελλοντικά θα με υπερασπίσει. Πιστεύω πως ένας από τους μαθητές του Χριστού ήταν αλκοολικός γι’αυτό και έφερε τον Ιούδα στο τραπέζι. Πιστεύω πως ο ίδιος  ο Θεός είναι ο παντοδύναμος αλκοολικός γι’αυτό και ρίχνει τα δικά του βάρη στους ανθρώπους. Πιστεύω στην αβεβαιότητα του ρήματος “σκοτώνω” όπως και στη σιγουριά του μέλλοντος “πεθαίνω”. Πιστεύω, τέλος, στην αδιαφορία σου στη φράση “ποτέ δε σ’αγάπησα” στα λάθη της ορθογραφίας στα ξεχασμένα δακτυλικά  αποτυπώματα πάνω σε προκηρύξεις στις αδέσποτες σφαίρες και στη λέξη που βρίσκει το στόχο της.

Σ’αυτό πιστεύω.

*Η αρχική φώτο είναι από την ταινία Zabriskie Point (1970) του Μικαλάντζελο Αντονιόνι

*Το κείμενο θα το βρείτε στο blog του χ2