Bloody Hawk, έχεις όλη την πόλη μαζί σου

Αρχές Ιουλίου σε ένα κατάμεστο γήπεδο στην Καλαμαριά η ραπ μεγάλωσε, με ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών, που η αγάπη τους για τον Bloody Hawk έφτασε από τον Μαχαλά, στην Βαλαωρίτου, στην Ξάνθη και πάλι πίσω στην Καλαμαριά.

Η Parallaxi ήταν εκεί.

“Νικόλα, ευχαριστούμε ήταν τιμή μας!”

Είχα να πάω σε live rap από το THHF του 2011 και αλήθεια είναι ότι είχα ξεχάσει το πόσο μπορεί να σε ξυπνήσει μία τέτοια συναυλία. Την επαφή μου με την ραπ δεν την έχασα, απλά δεν έτυχε ποτέ να έχω παρέες που να ψήνουν την φάση της, τώρα πια, όμως εκείνη, κέρδισε το έδαφος που της άξιζε, με τα αστέρια της να φυτρώνουν στο τσιμέντο και να παίρνουν την χώρα σβάρνα.

Κλείσαμε τα εισιτήρια για τον Bloody Hawk, τον Απρίλιο, ήταν η συναυλία που μετρούσαμε τις μέρες αντίστροφα, φρεσκάραμε τους δίσκους, ακούγαμε στο γραφείο το πρωί τα Fthina Tricks 3, στο repeat. Η μέρα έφτασε. Η Καλαμαριά, η γειτονιά μου, βούλιαξε, πιτσιρικάδες που περίμεναν έξω από το στάδιο του Απόλλωνα, από τις 12 το μεσημέρι, με ψάθες και ομπρέλες να κατακλύζουν τα πεζούλια έξω από την είσοδο. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, ανεξαρτήτως status quo, είχαν γεμίσει το γήπεδο από τις 18:00, που άνοιξαν οι πόρτες, και κάπου εκεί κάτω από τον ήλιο που έγδερνε τα μάγουλα μας βρεθήκαμε κι εμείς, στο στασίδι για να μπορούμε έστω να κλέβουμε ματιές από τις γιγαντοοθόνες.

Παγωμένες μπίρες, νερά, βεντάλιες, πανό που έγραφαν “Νικόλα εμείς και ο Παντελής είμαστε περήφανοι”, “Βάζω τα καλά μου κι είμαι εδώ”, “Εμείς δεν θα πεθάνουμε ποτέ”, “ΦΘ” παιδιά με γονείς καθόντουσαν στις ασφυκτικά γεμάτες κερκίδες, ήταν οι πρώτες εικόνες που επιβεβαίωναν πως η ραπ σκηνή, είναι εδώ και είναι έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο.

Γύρω στις 9, ο Beats Please, έδωσε το σήμα στα ηχεία, με το πρώτο τραγούδι του live, για την “Ομάδα και μόνο”, ένα γήπεδο πάνω κάτω “εμείς, εμείς, εμείς”, αυτό είναι ο Νικόλας, το εμείς του, με τους φίλους του που έχει κρατήσει από τότε και για πάντα. Σε αντίθεση με άλλες συναυλίες, εκείνες της ραπ, δεν απαιτούν πολλά σε σκηνική παρουσία, μόνο καλό φλόου. Ακολούθησε σωρεία από τραγούδια του νέου αλλά και των παλιών του δίσκων και ομολογώ πως τα πρώτα δευτερόλεπτα, βίωνα μόνο τον ενθουσιασμό, χοροπηδούσα πάνω κάτω και δεν κατάφερα να ψελλίσω στίχο, δεν καταλάβαινα τι ακριβώς συνέβαινε δίπλα μου. Αχόρταγοι καταπίναμε το ένα τραγούδι μετά το άλλο, φακοί κινητών να κοιτάνε την σκηνή, ζευγάρια να φιλιούνται στα δικά τους φανάρια και στην ανάγκη του, πιτσιρίκια να εκτονώνονται σε κύκλους πάνω στους κοινωνικούς στίχους που προσαρμόζονται στους σκοτεινούς καιρούς, παρέες να κουνάνε τα χέρια τους στα ρεφρέν σαν να βάζει γκολ η ομάδα τους, ελευθερία. Ο Νικόλας, ένας νέρντουλας (όπως λέει και ο ίδιος), κατάφερε να κρατήσει ξάγρυπνη μία πόλη και να την γεμίσει αδρεναλίνη, σε μόλις δύο ώρες, μία κινητήριος δύναμη που ζωγραφιζόταν στο πάθος της φωνής 20.000 ατόμων που έγιναν ένα.

Από εκείνο το βράδυ κρατάω την εμφάνιση του ΛΕΞ, που νομίζω λίγο πριν βγει στη σκηνή τσιρίξαμε όλοι με μία φωνή και ίσως για εμένα ξεχώρισε γιατί ενώθηκαν οι δύο από τους πιο μεγάλους ράπερς στην χώρα και αν η ιστορία γράφεται σίγουρα, έχει σημειωθεί ένα κομμάτι γι’ αυτή την εμφάνιση.  Επίσης, ήταν νομίζω η μοναδική συναυλία, που ανέβηκαν στην σκηνή ράπερς από την Αθήνα και Νικόλα ευχαριστούμε γι’ αυτή την ευκαιρία.

Τέλος, η εικόνα με την ομάδα του, να χορεύει σαν να ‘ναι μόνη πάνω στην σκηνή, ήταν και θα είναι πάντα η υπογραφή στην αυθεντικότητα τους, γιατί εκείνοι κι εμείς δεν θα πεθάνουμε ποτέ.

Η ραπ, ανεβαίνει κι εμείς είμαστε εδώ για να την στηρίζουμε και να το ζούμε κάθε φορά σαν να ‘ναι η πρώτη φορά που πάμε σε live.

Νικόλα, ευχαριστούμε ήταν τιμή μας!

*Μυρτώ Τούλα

“Αθήνα sorry, αλλά εμείς το ζήσαμε”

Ο Bloody Hawk ξεσήκωσε κάτι παραπάνω από 20.000 ψυχές στο γήπεδο του Απόλλωνα Καλαμαριάς και νιώθω μόνο ευγνωμοσύνη που ήμουν κι εγώ εκεί.

Είχα κλείσει εισιτήρια εδώ και έναν μήνα και ανυπομονούσα. Ειδικά μετά τη συναυλία του στην Αθήνα, είχα έναν κρυφό ζήλο – μια φλογίτσα μέσα μου που άναψε για τα καλά τη στιγμή που είδα τον ΛΕΞ να εμφανίζεται στη γιγαντοοθόνη.

Ναι, ήξερα ότι πάω να δω Bloody Hawk. Αλλά από το προηγούμενο βράδυ μέσα μου περίμενα να δω και ΛΕΞ. Κι όταν βγήκε και τραγούδησαν μαζί το “Antigonid0n”, η βραδιά απογειώθηκε. Ίσως όχι μόνο για μένα, αλλά για πολύ κόσμο που κουβαλούσε την ίδια προσμονή.

Οι πόρτες άνοιξαν στις 18:00. Από τις 12 το μεσημέρι όμως ήδη έβλεπα stories με ουρές έξω από το γήπεδο. Κάτι που λέει πολλά για την επίδραση του Νικόλα στη νέα γενιά – και όχι μόνο. Έφτασα στις 20:00 και το στάδιο ήταν ήδη γεμάτο. Περιμένοντας, με την παρέα μου κάναμε το κλασικό challenge: “Με ποιο κομμάτι θα βγει;” – και κάποιοι από εμάς πέσαμε μέσα.

Ο 29χρονος ράπερ άνοιξε με το “Για την ομάδα και μόνο” και, ειλικρινά, οι κάτοικοι της Καλαμαριάς ίσως να ένιωσαν μικρό σεισμό από το κοινό που χοροπηδούσε.

Ο κόσμος έμοιαζε αχόρταγος. Ο Bloody Hawk φαινόταν να τα δίνει όλα – και κάτι παραπάνω. Από τη σκηνή δήλωνε πως θέλει να προσφέρει στη Θεσσαλονίκη κάτι που δεν έχει ξανανιώσει, και μάλλον τα κατάφερε. Σκηνικά, φώτα, ήχος, καπνογόνα: όλα φτιαγμένα για να σε βάλουν σε ένα mood έκρηξης και συναισθήματος.

Ο Bloody δεν σταμάτησε ούτε λεπτό. Έπαιξε με το κοινό: “ανάψτε φλας”, “κάντε κύκλο”, “καθίστε κάτω”. Κι εμείς απλώς ακολουθούσαμε.

Τα feats έδωσαν άλλη διάσταση:

• Ο Dani Gambino έφερε ενέργεια.
• Ο Trouf, παιδικός φίλος του Bloody, συγκίνησε.
• Ο Toquel ξεσήκωσε με το μοναδικό του στυλ.
• Ο Νέγρος του Μοριά μάγεψε με το κομμάτι τους.

Και τέλος, ο ΛΕΞ απλώς… τους αποτελείωσε όλους.

Ο ΛΕΞ δεν έμεινε πολύ στη σκηνή. Ένα κομμάτι, ένα respect στον Bloody, κι αποχώρησε – αφήνοντάς μας να περιμένουμε τη δική του εμφάνιση στην πόλη σύντομα.

Κάποιοι περιμέναμε τη Σάττι, αλλά δεν εμφανίστηκε. Αθήνα… εδώ κέρδισες. Όμως ο μεγάλος απών ήταν ένας: ο Wang. Η παρουσία του θα συμπλήρωνε ιδανικά το line-up.

Η συναυλία έκλεισε με όλο το crew του Bloody να τραγουδά το “ΕΜΕΙΣ”. Ένα φινάλε φορτισμένο, δυνατό, αληθινό.

Υ.Γ. ΛΕΞ ελπίζουμε να σε δούμε σύντομα.

Υ.Γ.2. Bloody… εμείς δε θα πεθάνουμε ποτέ.

*Αντώνιο Παντέλη