Bullying στη σχολική αυλή

της Λώλας Θεοφανή

Πριν από λίγες μέρες καθώς περίμενα το ραντεβού μου να με συναντήσει και ήταν από τις λίγες φορές που είχα φτάσει νωρίτερα του προκαθορισμένου, άρχισα να περιεργάζομαι το χώρο γύρω μου.

Κοιτώντας απέναντι σε μια αυλή δημοτικού σχολείου -θα πρέπει να ήταν ώρα διαλείμματος- ακουγόταν φωνές, χαρές και γέλια. Συνέχισα να κοιτάω και επικεντρώθηκα σε μια παρέα κοριτσιών που ήταν πολύ μικρά (πρώτη, δευτέρα δημοτικού) και είχαν αποφασίσει να παίξουν “περνά-περνά η μέλισσα”. Το παιχνίδι από μόνο του προϋποθέτει 2 αρχηγούς, έναν από κάθε ομάδα, οι οποίοι, τραγουδώντας το γνωστό τραγουδάκι, προσπαθούν να πάρουν με το μέρος τους όσους περισσότερους από τους συμμετέχοντες μπορούν, ψιθυρίζοντας τη λέξη που έχουν επιλέξει για την ομάδα τους. Για να μην τα πολυλογώ, έπαιζαν και έδειχναν να διασκεδάζουν. Ξαφνικά, ένα κοριτσάκι, που ήταν και λίγο πιο «στρουμπουλό», ας το θέσω έτσι, από τα υπόλοιπα, και που κρατούσε το κολατσιό του τυλιγμένο σε χαρτί κουζίνας (ετοιμασμένο από τη μαμά του προφανώς) καθώς προχωρούσε το τραγούδι και η ουρά των παικτών, άργησε λίγο να προχωρήσει και η πισινή της την έσπρωξε και άρχισε να της φωνάζει για τη βραδύτητα της, κοσμώντας την με κάποια προσβλητικά επίθετα, τα οποία πραγματικά δεν ξέρω αν είμαι προσωπικά τόσο μεγάλη αλλά η γενιά μας δεν ήξερε την ύπαρξη τέτοιων λέξεων σε αυτή την ηλικία! Το κοριτσάκι μετά τη σπρωξιά έπεσε με τα μούτρα στο τσιμέντο και ένα γδάρσιμο στο πηγούνι της άρχισε να αιμορραγεί, ενώ το κολατσιό της είχε διαλυθεί κάπου παραπέρα και τώρα το τσιμπολογούσαν κάτι πουλιά. Το κοριτσάκι άρχισε να κλαίει με λυγμούς ενώ και τα υπόλοιπα παιδιά που ήταν διασκορπισμένα σε διάφορες παρέες μαζεύτηκαν πλέον γύρω για να δουν τι συμβαίνει και να «γιουχάρουν» καθώς ένα ακόμα διάλειμμα δεν πέρασε βαρετά και κάποιον είχαν να κοροϊδέψουν.  Το κοριτσάκι σηκώθηκε και πήγε μάζεψε το φαγητό της και το πέταξε στα σκουπίδια ενώ συνέχιζε να κλαίει, πλέον με αναφιλητά. Για το υπόλοιπο του διαλείμματος κάθισε στα σκαλιά τις εισόδου, δίπλα από τις βρύσες, χωρίς όμως να σηκωθεί και να πλυθεί και ακούγοντας από την άλλη άκρη της αυλής να την κοσμούν με επίθετα όπως «χοντροκώλα», «άσχημη», ακόμα και «μπάσταρδη» (αλήθεια αμφιβάλλω αν ξέρουν και τη σημασία της λέξης). Κανένας δάσκαλος δεν εμφανίστηκε και το κουδούνι χτύπησε για την επόμενη ώρα. Το ραντεβού μου κατέφτασε μετά από λίγο.

Εξαιτίας του σκηνικού αυτού αποφάσισα να γράψω για το bullying. Ελπίζω να καταλάβατε για ποιο λόγο παρέθεσα όλο το σκηνικό, το οποίο όχι μόνο μου κακοφάνηκε αλλά με αηδίασε. Γιατί κάθε γενιά αποδεικνύεται να μεγαλώνει με τον ίδιο τρόπο. Κάθε σχολείο έχει τους δυναμικούς, γεννημένους αρχηγούς, που πουλάνε μαγκιά από τα γενοφάσκια τους και νομίζουν ότι ο κόσμος τους ανήκει είτε είναι 5 χρονών και πάνε νηπιαγωγείο είτε είναι 15, στην εφηβεία, είτε γίνουν ενήλικες και σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Και αυτοί που τους μεγαλώνουν λάθος είναι οι γονείς που τους μεγάλωσαν λάθος οι δικοί τους γονείς και πάει λέγοντας. Τους δίνουν την εντύπωση ότι στη ζωή μπορείς να τους έχεις όλους με το μέρος σου, μη δείχνοντας έλεος στις ανάγκες κανενός. Ο στόχος φαίνεται να είναι να τους κάνεις όλους υποχείρια σου και όποιους αποφασίσουν να μην γίνουν, να τους περιθωριοποιείς και να τους κοροϊδεύεις με το χειρότερο τρόπο. Και αλήθεια, ποιος σου δίνει αυτό το δικαίωμα σαν παιδί, σαν έφηβο, σαν ενήλικο, να φερθείς με άσχημο τρόπο σε συμμαθητή/συνάνθρωπο σου; Εξυπηρετείται ο εγωισμός του κάθε παιδιού να φανεί ανώτερο; Να βγάλει τα cοmplex του έξω από τους τοίχους του σπιτιού του και να δείξει ποιον θα πρέπει να ακούνε και να φοβούνται όλοι;

Και πλέον η σημερινή γενιά έχει και σύμμαχο τα social media για να πετύχει ο ενδιαφερόμενος με σχόλια, αναρτήσεις και φωτογραφίες να ρεζιλέψει όποιον θέλει με το χειρότερο τρόπο και όχι μόνο στην κλειστή κοινωνία της παρέας και του σχολείου αλλά σε παγκόσμια κλίμακα. Και από την άλλη πλευρά του τοίχου, έχουμε τους αποδιοπομπαίους τράγους, τα παιδιά τα οποία δέχονται καθημερινά τις βρισιές, το ξύλο, την κοροϊδία, την απομάκρυνση από τα ομαδικά παιχνίδια και τις ομαδικές εργασίες, είναι οι τελευταίοι στη σειρά για επιλογή οποιασδήποτε δραστηριότητας. Και όλα αυτά γιατί μας έμαθαν να αποδεχόμαστε μόνο ό,τι είναι αποδεκτό από την κοινωνία, στην εμφάνιση, στο σωματικό βάρος, στο μυαλό. Και μάθαμε να μη μιλάμε γιατί φοβόμαστε. Φοβόμαστε τον ενίοτε «αρχηγό» που μπορεί να μας πάρει το χαρτζιλίκι, το φαγητό, που μπορεί να μας στολίσει με κοσμητικά επίθετα ενώ το μόνο που θέλουμε είναι να μείνουμε στην αφάνεια και να μας αφήσουν στην ησυχία μας.

Στην πραγματικότητα, τα παιδιά και στη συνέχεια οι ενήλικοι που φέρονται στους άλλους λες και είναι κατώτεροι νιώθουν απειλή. Νιώθουν απειλή γιατί ξέρουν πως αν δεν  εδραιωθούν με τη βία δεν έχουν άλλο τρόπο, άλλο ταλέντο. Και κοροϊδεύουν τους «διαφορετικούς», ανθρώπους. Όταν είμαστε ακόμα παιδιά δεν  καταλαβαίνουμε πόσο καλό και απελευθερωτικό είναι να είμαστε διαφορετικοί από τη μάζα. Το μόνο που θέλουμε είναι να ανήκουμε, να μοιάζουμε για να μην πέσουμε θύματα κοροϊδίας. Πρέπει να μάθουμε στη νέα γενιά να είναι διαφορετική, δυναμική και στα παιδιά να μην αφήνουν να τους στερούν την αξιοπρέπεια..

• Το σκηνικό είναι  πραγματικό και συνέβη σε σχολείο της Θεσσαλονίκης.