Η χαμένη αξιοπρέπεια

Θεωρητικά μπορεί να φαντάζει σαν ένα γεγονός από το μακρινό παρελθόν. Περίπου έναν χρόνο πριν. Ήταν η περήφανη διαπραγμάτευση που έφερε την Ελλάδα, και όλον τον ελληνικό λαό, στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Όχι ότι τώρα είναι καλύτερη κατάσταση. Είναι πολύ χειρότερη.

Οι διαχειριστές της τωρινής κατάστασης προεκλογικά, και γενικά με κάθε ευκαιρία, διατυμπάνιζαν την ανάγκη για αξιοπρέπεια. Ο λαός έπρεπε να κερδίσει την αξιοπρέπεια που είχε χάσει λόγω των “κακών” χειρισμών των προηγούμενων. Στην προσπάθεια τους βέβαια να κερδίσουν τα χαμένα, χάσανε και οτι είχε απομείνει.

Η γνωστή υπερήφανη διαπραγμάτευση ήταν η πρώτη πράξη του δράματος της χαμένης αξιοπρέπειας. Με υποτιθέμενες απειλές, έδειχναν την πόρτα προς τα κράτη μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης απειλώντας τους οτι παίρνουμε το τρύπιο καπελάκι μας και φεύγουμε. Και όταν τους είπαν οτι σας δίνουμε ένα καινούριο καπελάκι για να φύγετε, ο πρωθυπουργός και η παρέα του θυμήθηκαν οτι έξω από την πόρτα υπήρχε γκρεμός.

Η δεύτερη πράξη της χαμένης αξιοπρέπειας ήταν το ακόμα πιο υπερήφανο δημοψήφισμα. Άστοχο. Ψεύτικο. Υποκριτικό. Για εσωτερική αυτο-κατανάλωση. Για να λένε οτι κάτι κάνανε. Δεύτερη φορά ρεζίλι στην ΕΕ και σε όλον το κόσμο. Μετά, η ουρά κάτω από τα σκέλια, το λουρί στον λαιμό, και πίσω στο κλουβί με τις κλωτσιές.

Η τρίτη πράξη του δράματος δεν έχει τέλος. Αμέτρητες αστοχίες, και οχι από λάθος χειρισμούς. Είναι πολλά τα λάθη για να είναι τυχαία. Πιο πρόσφατο παράδειγμα οι διαρροές από τη wiki leaks. Το… ρεζιλίκι leaks. Μια κυβέρνηση που κάνει διεθνή πολιτική με κουτσομπολιά. Είναι η επανάσταση του δειλού; Θα σας δείξουμε εμείς…θα τα πούμε όλα…κακοί, ε κακοί!

Και αφού εδραιώθηκε πια το τέλος της αξιοπρέπειας της κυβέρνησης, άρχισαν να χτυπάνε τα νταούλια. Όμως τώρα είναι οι άλλοι που τα χτυπάνε. Είναι σκληροί, ακόμα πιο αδίστακτοι, ακόμα πιο απαιτητικοί, ενωμένοι και δεν υπολογίζουν κανέναν και τίποτα. Και όλα αυτά γιατί απλά δεν τον θέλουν. Δεν θέλουν να συνεχίσουν να έχουν σχέσεις με αυτόν που προσπάθησε να γίνει ο εξυπνάκιας της Ευρώπης, ο εξυπνάκιας της πολιτικής. Και θα του πιούνε το αίμα, και όλων μας.

Οι δανειστές δεν υπολογίζουν το πολιτικό κόστος των πράξεων τους στο εσωτερικό της Ελλάδας γιατί η κυβέρνηση δεν έχει καμία αξιοπρέπεια έναντι τους. Είναι ένας κακός συνεργάτης, κουτοπόνηρος και βλάκας. Και όταν έχεις έναν τέτοιο συνεργάτη δεν τον υπολογίζεις και ας έχει πέντε παιδιά, δάνειο, και πεινασμένο σκύλο. Δεν σε υπολόγισε, δεν τον υπολογίζεις. Του ζητάς να κάνει όλες τις βρομοδουλειές μέχρι να αναγκαστεί να φύγει.

Αν τα μέτρα που ζητούν οδηγήσουν στην διάλυση της κυβέρνησης, αυτό θα είναι η καλύτερη έκβαση της κρίσης για τους δανειστές της χώρας μας. Θα μπορέσουν να ξεφορτωθούν έναν ξεροκέφαλο και φαντασμένο πρωθυπουργό και την υπεροπτική ομάδα του. Και αυτό θα το κάνουν με κάθε κόστος. Το αρνητικό για αυτούς είναι οτι θα χάσουν  τον καλύτερο “yes man” που είχαν πότε τους. Τον “yes man” που είναι γαντζωμένος στην καρέκλα του.

Μια κυβέρνηση με διεθνή αξιοπρέπεια και που θα έχει την εμπιστοσύνη των “κακών” της ΕΕ είναι αυτή που μπορεί να φέρει κέρδος στη χώρα. Μετά το φιάσκο της αριστεράς, η χώρα χρειάζεται κάποιον που το δικό του πολιτικό κόστος από τις απαιτήσεις των δανειστών να είναι και πολιτικό ή οικονομικό κόστος για την ιδία την ΕΕ. Έναν συνεργάτη που δεν θα θέλουν να χάσουν. Μονό αυτός θα καταφέρει να μετριάσει τις απαιτήσεις τους και μόνο αυτός θα καταφέρει να φέρει τη λογική σε όλους, αν υπάρξει ποτέ τέτοιος πολιτικός…