Η χαμένη ομορφιά μιας πόλης

Στέκομαι για ώρα πολλή μπροστά σε αυτή την εικόνα που ήρθε στο φως. Είναι η Β. Όλγας γύρω στα 1900. Ο δρόμος που διασχίζω καθημερινά για να πάω από το σπίτι μου στη δουλειά μου στο κέντρο της πόλης. Ένας δύσκολος δρόμος πια, χωρίς χρώμα και προσωπικότητα. Ένας δρόμος αδιάβατος τις πιο πολλές ώρες. Προβληματικός. Γεμάτος βρωμιά, άσχημες παρατημένες οικοδομές, πεζοδρόμια που έχουν καταληφθεί από τραπεζοκαθίσματα, από στρώματα ή παλιατζούρες που κατεβάζουν οι νοικοκυραίοι που μετατρέπουν τα σπίτια τους σε airbnb, μια λωρίδα για τα αστικά κατειλημμένη από παράνομα παρκαρισμένα. Και αδιαφορία. Την ασχήμια τη συνηθίζεις και τελικά σιωπηλά την αποδέχεσαι.

Που και που, στο μήκος του δρόμου, της παλιάς αυτής λεωφόρου των εξοχών, υπάρχουν μερικές επαύλεις. Κάποιες αποκαταστημένες και αρκετές αφημένες στον καιρό και τη μοίρα τους. Μικρές καρτ-ποστάλ ενός άλλου καιρού.

Απομεινάρια αυτής της μαγικής εικόνας. Αν είχα τη δυνατότητα εκπλήρωσης μιας επιθυμίας σήμερα θα ήταν να τρυπώσω για λίγο στη ζωή αυτής της εικόνας. Να περπατήσω αυτό  τον χωμάτινο δρόμο, κρυφακούγοντας τους ήχους και κλέβοντας τις εικόνες του. Να φτάσω με τα πόδια σε αυτό το γαλήνιο τοπίο μέχρι την απόληξη του στον αστικό ιστό. Να αισθανθώ ξανά τη γαλήνη που απώλεσε η γειτονιά, η πόλη μου. Είναι βέβαια ουτοπικό να πιστεύει κανείς πως μπορούσε η πόλη του τότε να μοιάζει με την πόλη του σήμερα που ο πληθυσμός είναι πολλάκις δεκαπλάσιος και οι ανάγκες της οι ανάγκες μιας μεγαλούπολης.

Η εικόνα αυτή είναι το συλλογικό απωθημένο μας νομίζω. Είναι η ομορφιά που χάσαμε. Ίσως για αυτό κάθε φορά που βλέπω ένα από τα τελευταία διαμάντια αυτής της περιοχής να ξαναλάμπουν, όπως συμβαίνει εδώ και λίγες μέρες με τη βίλα Μιχαηλίδη, κάτι όμορφο φτερουγίζει εντός μου. Σαν η Ιστορία να μας κλείνει το μάτι με νόημα. Δεν χάθηκαν όλα…