Χαμηλή μπαταρία

του Άκη Δήμου

Εικόνα: Γιάννης Σιμητόπουλος

Αν είχα μια στάλα κέφι, θα έγραφα εδώ για τις πρώτες αλκυονίδες του φετινού χειμώνα, το μόνο πράγμα που μ’ αρέσει πραγματικά αυτήν την εποχή της απομάγευσης που δεν μ’ αρέσει τίποτα και κανένας (γεροντοκορισμοί). Για τις μέρες που ξεχειλώνουν σιγά σιγά και το φως που ξαφνικά γίνεται αβάσταχτο, μια λωρίδα πάνω στο χαλί που κάνει τα ψίχουλα απ’ τις πορτοκαλόφλουδες να φαίνονται τεράστια, μέχρι να στρίψει και ν’ αγκαλιάσει τον απέναντι τοίχο. Για τις πρώτες ανθισμένες μυγδαλιές σ’ έναν αγρόκηπο λίγο παραέξω και για κάτι μπουμπούκια που σκάνε σε κάτι τυχερά μπαλκόνια, αναιμικά ακόμα αλλά πού θα πάει, θα εκραγούν αργά ή γρήγορα, φτάνει να ‘ναι το χώμα γερό.

Τέτοια θα ‘γραφα, πράγματα τετριμμένα κι ασήμαντα,  που κανείς, εννοείται, δεν θα ενδιαφερόταν να διαβάσει σ’ αυτή τη φάση, έτσι όπως όλοι πηγαινοέρχονται αλαφιασμένοι, ψιλοαξύριστοι και λαχανιάζοντας, χωρίς, για πρώτη φορά στην ιστορία τους, να φοβούνται να δείξουν πόσο τρομοκρατημένοι είναι, πράγμα που τους κάνει, μ’ έναν τρόπο, ενδιαφέροντες (και, κάποιες φορές, πληκτικούς.)

Θα ήταν ένα ήσυχο κείμενο για έναν ανοιξιάτικο πυρετό μες στο καταχείμωνο, που κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ανεβαίνει και ξαφνιάζεσαι ενώ το ξέρεις ότι εκεί, τέλος Γενάρη αρχές Φλεβάρη, για μια στιγμή θα ζεσταθείς και θα ιδρώσουν οι παλάμες σου, θ’ αχνίσει ο λαιμός και η ανάσα σου θα γίνει ελαφρύτερη. Αλλά  δεν θα πολυδώσεις σημασία, μπορεί να μην το πάρεις χαμπάρι καν, προσηλωμένος όπως είσαι στα μύρια όσα συμβαίνουν σ’ αυτή την άδοξη πόλη που ούτε χορτάτη δείχνει ούτε θεραπευμένη από τα τραύματά της κι ας περισσεύουν οι φούρνοι και τα φαρμακεία της, περισσότερα κι απ’ τις πούλιες στις τουαλέτες της Ζωζώς Σαπουντζάκη. Κουλούρι, ντέφι και αντιβιοτικό, έτσι θα βγει ο χειμώνας, φροντίζει η πόλη για τους πολίτες της, τι νόμισες;

Είναι μια στεριά οι αλκυονίδες στα βαθιά του χειμώνα. Ακόμα κι όταν φεύγουν (ασυγχώρητα γρήγορα) αφήνοντας πίσω έναν λαμπερό γκρίζο λεκέ πριν τον ξεβάψει οριστικά η άνοιξη.

Αλλά μου είναι αδύνατον να γράψω κάτι αντάξιό τους κι όλα τ’ άλλα μου φαίνονται ανάξια λόγου. Ίσως γιατί τα άξια δεν έχουν φανεί ακόμα. Ή απλώς γιατί η μπαταρία μου τα ‘χει φτύσει κι ούτε να πάρω ούτε να στείλω μήνυμα μπορώ. Εξάλλου κανέναν δεν νοιάζει το φως που πέφτει στο πάτωμά μου (ούτε στο δικό του.)

Οπότε λέω, ως ώριμος ενήλικας (που δεν είμαι), να βγάλω το σκασμό και να ξαναγυρίσω στην προηγούμενη ασχολία μου: στο χαλί, μαζεύοντας ό,τι έμεινε από κάτι πορτοκάλια Άρτας που μασούλαγα χτες όλο το βράδυ βλέποντας μια ταινία, την οποία έχω ήδη ξεχάσει.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.