Η απόφαση του Πρωθυπουργού να προτείνει για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας ένα σκληροπυρηνικό στέλεχος της παράταξης οριοθετεί πλέον αυστηρά το μέλλον του ελληνικού πολιτικού σκηνικού, τον ορίζοντα δηλαδή της έννοιας ελληνική πολιτική ζωή, φέρνοντας ακόμα πιο κοντά αυτό που η υπόλοιπη Ευρώπη και πλανήτης βιώνει αυτόν τον σκοτεινό καιρό: Το κλείσιμο, την περιχαράκωση, τον αποκλεισμό του διαφορετικού, το φόβο που κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται ασφάλεια μόνο στα επί τα αυτά.
Οι παλιές φωτεινές ιδέες περί μιας προσωπικότητας που ξεχωρίζει και αξίζει να ανταμειφθεί με το ύπατο αξίωμα ως ένα είδος παραδείγματος μιας ανοιχτής κοινωνίας στο άξιο και αληθινά καινοτόμο πήγαν γρήγορα περίπατο στο όνομα της απόλυτης επικράτησης ενός αμιγώς κομματικού λόγου και μάλιστα στην πιο συντηρητική εκδοχή του, στην πιο διαχειρίσιμη (Τέμπη, υποκλοπές) , στην πιο αρεστή των συντηρητικών κοινών τα οποία θα αποθεώσουν μια επιλογή ασφαλή, χωρίς κανένα κίνδυνο να ξεφύγει το αξίωμα εκτός πεπατημένης.
Σε μια εποχή που ανεβαίνουν παγκόσμια τα πιο συντηρητικά στοιχεία και καταλαμβάνουν τις τύχες του ενός λαού μετά τον άλλον, που οικονομικά κέντρα αόρατα ωθούν την παγκόσμια κανονικότητα στην αγκαλιά της ακροδεξιάς όπως ακριβώς στο μεσοπόλεμο, που ο δημόσιος λόγος γίνεται βαθιά συντηρητικός, στα όρια του ακραίου, που χαϊδεύει φοβικά ακροατήρια επικαλούμενος τα παλιά στερεότητα της καθαρότητας, της πατρίδας, της θρησκείας και της ενός είδους οικογένειας κλπ, η επιλογή προσώπων που καθρεφτίζουν αυτά τα ιδεώδη δεν ξαφνιάζουν πια κανέναν. Λατινοπούλου και Σπαρτιάτες χειροκροτούν…
