Στη Χαριλάου που δεν είναι πια όμορφη

Nαι, ήταν όμορφη η Χαριλάου. Όλα τα ωραία έχουν, όμως, ένα τέλος.

Από τη δεκαετία του ’50 και μετά, η Θεσσαλονίκη γνωρίζει μία αδόκητη αστυφιλία και οι οικιστικές ανάγκες αυξάνονται ραγδαία. Δεκάδες ομορφα σπίτια παραδίδονται στις μπουλντόζες, εξ αιτίας και του θεσμού της αντιπαροχής. Η Χαριλάου δεν μπόρεσε, δυστυχώς, να αποτελέσει εξαίρεση. Τέλη δεκαετίας ’50 και μετά, ακόμα και μέχρι πρόσφατα, ξεπατώνόταν βράδυ κρυφά το παρελθόν της πόλης. Πόσα πολλά θυσιάσαμε στο βωμό των οικιστικών αναγκών και, κυρίως, του κέρδους!

Στη θέση των μονοκατοικιών χτίστηκαν αρκετές τετραώροφες πολυκατοικίες. Τώρα κατεδαφίζονται και αυτές για να δώσουν τη θέση τους σε άλλες, μεγαλύτερες και συχνά κακόγουστες.

Έτσι πέρασαν τα χρόνια. Και η Χαριλάου έχανε σιγά σιγά όλα εκείνα που την έκαναν μοναδική. Η θέα προς τον Όλυμπο κρύφτηκε από τα ντουβάρια. Τα πράσινο καταδικάστηκε σε αφανισμό. Το ρέμα μπαζώθηκε. Η ρυμοτομία ακυρώθηκε στην πράξη. Οι δημόσιοι χώροι παραδόθηκαν στα τραπεζοκαθίσματα και τα παρκαρισμένα.

Δεν μπορώ να μην αναφέρω και την περιοχή των Πυλαιώτικων. Δίπλα στη Χαριλάου κτίστηκε τα τελευταία χρόνια μία ολόκληρη νέα πολιτεία. Αυθαίρετα, χωρίς σχέδιο και υποδομές. Χωματόδρομοι και SUV, μπάζα και πυλώνες της ΔΕΗ, τα λάθη που ταλανίζουν τη Χαριλάου επαναλαμβάνονται, με μεζονέτες αυτή τη φορά. Πολλές μεζονέτες!

Άσε το άλλο. Κάθε παιχνίδι του Άρη ήταν και είναι μία λαίλαπα. Όχι, δεν με ενδιαφέρουν οι ομάδες. Πρακτικά μιλάω. Το άλλοτε λειτουργικό γήπεδο αδυνατεί πλέον να ανταποκριθεί στις ανάγκες ενός σύγχρονου αθλητικού χώρου. Τζάμπα δόθηκαν τόσα λεφτά επί Ολυμπιακών για την ανακαίνισή του, μιας και εξακολουθεί, ακόμα και σήμερα, λόγου χάρη, να μην έχει χώρο στάθμευσης. Το αδιαχώρητο τις Κυριακές με ματς! Ποιος νοιάζεται, βέβαια, για τις… γύρες και το παρκάρισμα, όταν, σπάνια ευτυχώς, μισομεθυσμένοι μαυρόκιτρινοι δέρνονται με τα ΜΑΤ και εσύ δακρύζεις από τα δακρυγόνα; Ναι, στην ίδια σου τη γειτονιά!

Ήρθε, όμως, και η κρίση, για να αφήσει εργοτάξια παρατημένα και οικόπεδα κενά, σε μία πόλη που τόσο χρειάζεται κάθε ικμάδα ελεύθερου χώρου. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 4 Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το εργοστάσιο της Αλυσίδας, που αναφέραμε στο πρώτο μέρος του αφιερώματος. Τα παλιά τα χρόνια, τα καλά, στέγαζε μπουζούκια και κλαμπάκια. Τώρα στέκει ετοιμόρροπο, εστία μόλυνσης και παραβατικότητας. Περιμένει τα σχέδια του δήμου για τη μετστροπή του σε χώρο πρασίνου, όταν βρεθεί…σάλιο. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 5 Τώρα που το σκέφτομαι, όμως, εμείς οι Χαριλιώτες δεν πρέπει να διαμαρτυρόμαστε. Ντάξει, δεν καλοβολευτήκαμε όπως οι Τουμπιώτες με την Αλάνα, αλλά ο πρώην δήμαρχος, κύριος Παπαγεωργόπουλος, μας άφησε και εμάς μερικές…επιτυχημένες παρεμβάσεις. Κυρίαρχό τους στοιχείο το μαρμαροτσιμέντο και, μαντέψτε, το μαρμαροτσιμέντο.

Μέσα σε όλα αυτά, υπάρχουν, ευτυχώς ακόμα μερικά νεοκλασικά, να σου θυμίζουν το παρελθόν. Προς το παρόν δεν κινδυνεύουν. Ή μήπως όχι;

Αλλά υπάρχει και ένα σημάδι από την πόλη που ξηλώσαμε. Η Χαριλάου είχε δύο γραμμές τραμ, που τη συνέδεαν με το κέντρο και το Ντεπό. Ξηλώθηκαν το 1957, όπως και όλο το δίκτυο. Το μόνο που έμεινε είναι ο τερματικός σταθμός, επί της οδού Μαρασλή. Δύο εγκαταλελειμμένες μικροσκοπικές παράγκες. Αυτό όλο και όλο.

Θα μου πείτε, βέβαια, ποιος κοιτάει το παρελθόν; Όλοι το μέλλον κοιτάζουμε και προβλέπεται δύσκολο. Το αντιλαμβάνεσαι στα συνοφρυωμένα νεανικά πρόσωπα, γωνία Παπαναστασίου με Μπότσαρη, στον ΟΑΕΔ.

To ακούς στους ψιθύρους των περαστικών και των πωλητών, που μετρούν στην παγωμένη χούφτα τα ψιλά. Στη λαϊκή, οδός Κανάρη.

Το βλέπεις στα δεκάδες ενοικιαστήρια και στα ”Όλα ένα ευρώ” μαγαζάκια, που ξεπετάγονται. Στην οδό Παπαναστασίου, το κεντρικότερο δρόμο της Χαριλάου.

Όπως και η πόλη μας στο σύνολό της, έτσι και η Χαριλάου,λοιπόν, βρίσκεται σήμερα σε τέλμα, οικονομικό, πολεοδομικό, πολιτισμικό. Και όμως, υπάρχουν μερικές δυνατότητες που θα μπορούσαν να καταστήσουν το μέλλον της λίγο πιο ρόδινο και αξιοπρεπές. Αξίζει να αναφέρω πρώτα τη συγκοινωνιακή της αναβάθμιση, χάρη στο πολύπαθο μετρό Θεσσαλονίκης. Αν και η επιλογή της περιοχής του Αλλατίνη δεν αποτελεί ίσως την κατάλληλότερη επιλογή για τη χωροθέτηση του σταθμού ”Νέα Ελβετία”, εντούτοις αποτελεί ένα θετικό βήμα. Το οριστικό συγκοινωνιακό πρόβλημα θα λύσει (πολύ) μακροπρόθεσμα ο σταθμός ”Χαριλάου”, παρακλάδι της βασικής γραμμής, που θα χωροθετηθεί επί της Παπαναστασίου, στην κεντρική πλατεία. Αν η εγκατάσταση του συνοδευτεί και με μία ανάπλαση της πλατείας, ακόμα καλύτερα.

Είναι καιρός, όμως, να αναδειχθεί και το κτιριακό παρελθόν της περιοχής, όπως το εργοστάσιο Αλλατίνη. Τα σχέδια είναι έτοιμα και περιμένουν. Τέτοιες γενναίες αναπλάσεις, αρμόζει, βέβαια, να συνοδευτούν και με μία προσπάθεια να διασωθούν τα λίγα παλιά νεοκλασσικά που κοσμούν την περιοχή.

Και έπειτα, ας μετακινηθεί και η έδρα του Άρη εκτός Θεσσαλονίκης, όπως έχει ανακοινωθεί πολλές φορές αλλά που και ας αξιοποιηθεί ο χώρος κατάλληλα, μαζί με το εργοστάσιο της Αλυσίδας και όχι μόνο. Μέχρι να γίνουν, τέλος, όλα αυτά, πρέπει να εφαρμοστούν επιτέλους τα αυτονόητα. Να δημιουργηθούν χώροι στάθμευσης σε κενά οικόπεδα ή καταστήματα, όπως σωστά θέλει να κάνει ο δήμος.

Να φροντιστεί λίγο παραπάνω το πράσινο και η καθαριότητα. Να μπουν κολωνάκια και ράμπες για Α.ΜΕ.Α. στα πεζοδρόμια. Πόσο δύσκολο είναι; Τα πρώτα δειλά βήματα ανακοινώθηκαν. Τι πάω και ονειρεύομαι, θα μου πείτε, και δικαιολογημένα. Και όμως, προγράμματα ευρωπαϊκά υπάρχουν. Το είπε και ο ίδιος ο Δήμαρχος. Και η τεχνογνωσία που μπορούμε να αντλήσουμε από το εξωτερικό επίσης απεριόριστη. Το θέμα είναι να υπάρχει βούληση. Και δεν εννοώ μόνο πολιτική. Όλα ξεκινούν από εμάς τους ίδιους και τις πράξεις μας. Όσο δεν απαιτούμε και δεν προετοιμάζουμε το έδαφος για μία πιο αξιοπρεπή γειτονιά(και πόλη), η Χαριλάου θα μας φαίνεται μία απλή υπνούπολη. Ελπίζω να σας έδειξα ότι δεν είναι έτσι. Στο χέρι μας είναι…