Χέρι με χέρι πάμε να γράψουμε ιστορία

57

Στάθηκα κεραυνόπληκτος σαν πήρα το ανείπωτο χαμπέρι

Όμως

Έτσι καθώς μαρμάρωσα μουγγός και μαραμένος στο κατώφλι

Μιας άχρηστης υπομονής

Όπως και τόσοι άλλοι

Συνέλληνες, συμπατριώτες, συμπολίτες μου

Μα κατά βάθος

Υπήκοοι μοιραίοι και θλιβεροί ενός «γυφτοβασίλειου με άλλοθι το αρχαίο κάλλος»,

Μιας αρένας ματωμένης ισόβιοι θεατές

Εθισμένοι στην ακηδία και την απάθεια

Κορόιδα οι ίδιοι μα και θύματα οργανωμένης απατεωνίας που μαγειρεύουν ζοφεροί ηγεμόνες

Εκείνοι που κινούν τα νήματα της κάθε μαριονέτας που μας κυβερνά

Απρόσιτοι για μας

Εκείνοι που γράφουν πάντα την τραγελαφική παράσταση που παίζουμε νυχτόημερα

Θύματα λοιπόν μα και θύτες

Μαθημένοι να ξεπλένουμε τις ενοχές και τις ευθύνες μας

Σε κάποιο τάσι Πόντιου Πιλάτου

Δεσμώτης πρόσκαιρα κι εγώ στέρφας σιωπής

Που πρέπει μόνο σε δειλούς και σε τομαριστές

Σ’ όλους εκείνους που στο τρόμο του δυνάστη κάνουν πλάτες

Ταπεινωμένος απ’ τον ίδιο μου το φόβο

Ντράπηκα για τους δισταγμούς και την λιγοψυχιά μου

Ξύπνησα

Κι είπα

«κάλλιο πουλί του κλαδιού παρά του κλουβιού» που λέει κι η παροιμία

Γιατί είχανε σπαράξει πενήντα εφτά κομμάτια ακόμα απ’ την ψυχή μου

Πενήντα εφτά παιδιά μου

Όλο νιάτα

Κι είχα χρέος

Όχι για εκδίκηση

Μα για δικαιοσύνη

Γιατί

Όπως είπε κι ο Ελύτης

«πρέπει να βρει ένα νόμισμα η ζωή»

Γι’ αυτό, σου λέω, αδελφή Μαρία,

Για να μην πιάσει κι άλλο πάτο το κακό

Χέρι με χέρι πάμε να γράψουμε ιστορία.

*πηγή εικόνας: ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ/EUROKINISSI