Χοντρά και μεγάλα πουλιά

Η Χριστίνα Ταχιάου αναρωτιέται αν κι εσείς βλέπετε περιστέρια στην άσφαλτο κι ακούτε γλάρους στην Τσιμισκή.

Όποτε αλλάζω γειτονιά παρατηρώ με μεγάλο ενδιαφέρον τις συνήθειες των άλλων. Ιδίως όσων ανήκουν στο ζωϊκό βασίλειο. Θεωρώ ότι οι δικές τους ενέργειες είναι πολύ πιο λογικές από τις ανθρώπινες, επειδή ξέρουν καλά ότι είναι υποχρεωμένοι να συνυπάρχουν τόσο μεταξύ τους όσο και με τα άλλα μεγάλα όντα, τους ανθρώπους.

Επίσης, οι εκπρόσωποι του ζωϊκού βασιλείου έχουν απίστευτη ικανότητα προσαρμογής και δεν κάθονται να το πολυφιλοσοφήσουν. Αν, δηλαδή, ξαφνικά, αυτά τα τεράστια όντα, οι άνθρωποι, κόψουν τα κρουασάν και τις μπουγάτσες, με έκπληξη θα δούν και τα περιστέρια και τις δεκαοχτούρες να αδυνατίζουν. Ξαφνικά, τα συμπαθή αλλά ρυπογόνα αυτά όντα θα πάψουν να βρίσκουν τροφή περπατώντας στο πεζοδρόμιο, άρα θ’ αναγκαστούν να κουνηθούν και να πετάξουν για να βρουν κανένα άτυχο μυγάκι για κολατσιό. Μοιραία, θα κάψουν καμιά θερμίδα και θ’ αδυνατίσουν. Επειδή όμως καλόμαθαν στα τρανς λιπαρά, έχουν γίνει βαριά κι ασήκωτα. Αυτό φαίνεται παρατηρώντας ότι τα τελευταία 4-5 χρόνια πολλά χοντροπούλια εγκαταλείπουν το μάταιο τούτο κόσμο χτυπημένα από αυτοκίνητα ή μηχανές. Παλαιότερα αυτό δε συνέβαινε και σας το λέω μετά λόγου γνώσεως, καθώς χρόνια σε δίτροχο, προσέχω πάντα το δρόμο, από φόβο μήπως έχει λάδια και πέσω. Ε, λοιπόν, ενώ τα λάδια όλο και λιγοστεύουν, τα χοντροπούλια στην άσφαλτο, όλο και αυξάνονται.

Γιατί, όμως, τα χοντροπούλια δεν αντιδρούν έγκαιρα στον κίνδυνο από τις ρόδες των τεράστιων οχημάτων που οδηγούν τα ανθρώπινα όντα; Μάλλον επειδή τα χοντροπούλια έχουν ξεχάσει να πετάνε, έτσι βαριά και δυσκίνητα που έγιναν με τόσα τρανς λιπαρά που έχουν καταναλώσει στη ζωή τους. Βαριά και δυσκίνητα, αποχαυνωμένα από την υπερκατανάλωση.

Ανθρώπινους ρυθμούς έχουν και τα σκυλιά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Επειδή τα πεζοδρόμια του κέντρου δεν ξυπνάν πριν τις 9.30-10 το πρωί, το ίδιο κάνουν και τα σκυλιά. Μάλιστα, αν ακούσουν κανένα περίεργο θόρυβο –τα αυτοκίνητα τα έχουν συνηθίσει και δεν ενοχλούνται- ανοίγουν το μάτι λοξά χωρίς να κινηθούν παραπάνω, βεβαιώνονται ότι όλα πάνε καλά και ξανακοιμούνται. Σαν βαριεστημένος, που προσπαθεί να κάνει ότι δεν ακούει το ξυπνητήρι.

Η Θεσσαλονίκη έχει πολλά σκυλιά στο κέντρο. Η Αθήνα έχει πολλές γάτες. Οι σκύλοι της Αθήνας, βέβαια, φαίνονται περισσότερο, καθώς οι γάτες δεν πάνε στις πορείες για να εισπνέουν χημικά και να φωτογραφίζονται. Κάποτε, λέγαμε χαριτολογώντας ότι Θεσσαλονίκη – Αθήνα είμαστε σαν το σκύλο με τη γάτα. Εμείς το σκύλο κι η Αθήνα τη γάτα.

Πριν από 5 και κάτι χρόνια είχα μετακομίσει στην Εγνατία. Τα πρωϊνά, κατά τις 8.30-9, έβλεπα με μεγάλη έκπληξη τους γλάρους να βολτάρουν λίγο πάνω απ΄ το οδόστρωμα. Αναρωτιόμουν τί δουλειά είχαν οι γλάροι στην Εγνατία, 800 μέτρα από τη θάλασσα, Γενάρη – Φλεβάρη. Δεν έμαθα ποτέ γιατί άλλαξα ώρα μετακίνησης και νομίζω ότι μετά από καιρό που ξαναγύρισα στο πρωϊνό μου ωράριο, δεν τους ξαναπέτυχα τέτοια ώρα.

Τις τελευταίες μέρες, τους ακούω. Οι γλάροι φωνάζουν πετώντας πάνω από τη Μητροπόλεως, την Αριστοτέλους, την Τσιμισκή λες και βρίσκονται στις φωλιές στην Αμμουλιανή. Πέρσι δε θυμάμαι να τους άκουγα στο ίδιο μέρος. Μάλλον δεν κυκλοφορούσαν στην Τσιμισκή. Πέρσι, όμως, στην ηρεμία των σαββατιάτικων απογευμάτων, ακούγονταν κι ένα τζιτζίκι από έναν ταρατσόκηπο κάπου απέναντι. Φέτος, όχι. Ίσως επειδή τα σαββατιάτικα απογεύματα στην Τσιμισκή έχασαν την ηρεμία τους κι ο τζίτζικας κάθε διάθεση να τεμπελιάζει και να το γλεντάει.

Οι γλάροι, όμως, γιατί ήρθαν; Ποιο καράβι μπορεί ν’ ακολούθησαν;