Χωρίς υπομονή

του Άκη Δήμου

Δεν είναι όλα τα καλοκαίρια ίδια κι ας μοιάζουν, χρόνο με το χρόνο, απελπιστικά το ένα με το άλλο. Το σκέφτομαι συνέχεια απ’ τη στιγμή που έσκασε το πρώτο κοντομάνικο, μ’ έναν κρυφό τρόμο. Τώρα, λέω, θ’ αρχίσουν οι προτάσεις για «καλοκαιρινές αποδράσεις» εντός και εκτός πόλης, η υστερία των νησιών, οι απεργίες των λιμενικών και των κυμάτων, τα θερινά δεκαήμερα έξτρα προσφορών, οι βλακωδέστατες λίστες μ’ όσα μπορείς (και πρέπει, λέει) να κάνεις για να περάσεις καλά τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Τώρα θα βρωμίσουν οι δρόμοι απ’ τις πλατφόρμες και τις εσπαντρίγες – σου πάνε δε σου πάνε, οφείλεις, μέρα παρά μέρα η Μενεγάκη δειγματίζει τις νέες τάσεις, τσάμπα ιδροκοπάει μεγάλη γυναίκα; Άσε τα βιβλία για την παραλία, τις συναυλίες και τις τραγωδίες… Αλλά, κάτσε μια στιγμή. Υπάρχουν κι άλλα για το καλοκαίρι, πιο κρυφά. Όχι αναμνήσεις, δε λέω αναμνήσεις, τι να σου κάνουν οι αναμνήσεις σ’ ένα παρόν που κατεδαφίζεται κι ούτε μάντρα δε βρίσκει να ξοδέψει τα υλικά του; Ούτε τα ειδύλλια του Δεκαπενταύγουστου λέω, «Τα καλοκαιρινά τα σ’ αγαπώ», που τραγουδάει με τόση άνεση ο Κώστας Μαρτάκης κι ανθίζει η χιλιολευκασμένη του οδοντοστοιχία και που δοξάζονται για μια στιγμή κι ύστερα, με τον πρώτο Οκτώβρη, κουδουνίζει στο βρόντο το τηλέφωνο σ’ άδεια δωμάτια. Κάτι άλλα έχω στο νου μου, λίαν νεφελώδη μες στους καύσωνες. Άκου λίγο…

Παράξενο καλοκαίρι το φετινό. Χωρίς θάλασσα χωρίς υπομονή Με μια βροχή σαν μέσα σε όνειρο ασταμάτητη κι ένα χέρι που απομακρύνεται – το δικό σου χέρι.

Αγάπη μου μας ρήμαξαν δεν έχω πια όνειρα μας πήραν τα πουλιά τα μικρά μας στηρίγματα.

Παντού σημαίες μεσίστιες.

(Λουκάς Θεοδωρακόπουλος, από τη συλλογή «Μυθολογία της Ξάνθης», στον τόμο Τέσσερις ποιητικές συλλογές, Νεφέλη – 1996)

*Η φωτογραφία είναι του Κωστή Ζαφειράκη