Χωρίς να το πάρουμε είδηση…

Όπως κάθε χωριό έχει τον τρελό του, έτσι κι εμείς στην Επτάλοφο, είχαμε-έχουμε έναν ψηλό, σωματώδη, γοριλάκο, που διάβαζε «Ελεύθερη ώρα», νεοναζήτουλας. Δίμετρος ο γοριλάκος, το χρυσαύγουλο, που μόνος του φιλότιμα κολλούσε αυτοκόλλητα, με αγκυλωτούς και άλλα λόγια «αγάπης» για μετανάστες. Μάλιστα όποτε βόλευε επετίθετο και σε αριστερούς αφισοκολλητές. Η αίσθηση και διάθεσή μας ήταν ότι από ώρα σε ώρα θα τον μπουζουριάσουμε να καθαρίσει ο τόπος- ίσως και όχι γιατί έμοιαζε με «συλλεκτικό κομμάτι». Διαπιστώσαμε στην πορεία, πως ο κόσμος δεν κινδυνεύει από τον συγκεκριμένο χρυσαύγουλο, ακόμα και με το καινούργιο ύφος, καθώς εκπροσωπείται πλέον στη Βουλή.

Όταν διαλύονται νοσοκομεία και σχολεία, όταν η απόκτηση φαρμάκων γίνεται όλο και πιο δύσκολη, όταν παιδιά λιποθυμάνε από την πείνα στο σχολείο, όταν κρυώνει ο κόσμος τον χειμώνα και πεθαίνουν νέοι από αναθυμιάσεις, συνταξιούχοι απελπισμένα προσπαθούν να επιβιώσουν αλλά και να βοηθήσουν παιδιά κι εγγόνια, τότε, ένα νέο- χιτλερικού τύπου- σχέδιο «Τελική Λύση» βλέπουμε να εξελίσσεται μπρος στα μάτια μας, και λες και έχουμε δηλητηριαστεί πια από τέτοιες εικόνες και καταστάσεις, στέκουμε σαν «κείνο το τρένο που έβλεπε, τ’ άλλα τρένα να περνούν».

Ο Άρθουρ Κέσλερ έγραφε πριν αρκετά χρόνια: “Ο κίνδυνος δεν είναι ότι μπορούμε να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να βρεθούμε σ’ ένα φασιστικό κόσμο. Ο κίνδυνος είναι ότι πέσαμε στο κρεβάτι την προηγούμενη νύχτα, σ’ έναν κόσμο που είχε γίνει φασιστικός, χωρίς να το πάρουμε είδηση”

Υ.Γ. Βέβαια η μάνα μου που έζησε μικρή την κατοχή, δεν βλέπει τέτοιες χιτλερικές αναλογίες (αφού δεν βομβαρδίζουν πια οι Ιταλοί ή δεν ανακαλύπτουν τα παιδιά, παίζοντας, κεφάλια γερμανών στρατιωτών στο χώμα).