Χρόνος υπάρχει αρκετός

Του Γιάννη Σφήκα 

Θα έπαιρνε τον πιο βαρύ όρκο ότι ποτέ, μέχρι που έκλεισε τα 29, δεν είχε παρακολουθήσει, ούτε για ένα λεπτό, εκείνα τα ανιαρά ρεπορτάζ με πλάνα αρχείου από τις εφορείες που αναφερόταν σε θέματα ανεργίας, ένσημα και συντάξεις. Αυτομάτως άλλαζε το κανάλι και βυθιζόταν πιο αναπαυτικά στον καναπέ. Είχε πάντα δρόμο μπροστά του και, με διδακτορικές σπουδές, σκεφτόταν με μια δόση αλαζονείας, θα ήταν σχεδόν αδύνατο να μείνει χωρίς δουλειά. Δεν τον απασχολούσαν αυτά.

Άνεργος όμως τον τελευταίο χρόνο, στα 32, είχε κολλήσει στην οθόνη του υπολογιστή. Μπήκε στο LinkedIn και έψαχνε μανιασμένα για δουλειά παντού. Έστελνε με email το βιογραφικό του. Δοκίμασε ορισμένες φορές να τηλεφωνήσει. Του είπαν ευγενικά πως «όταν προκύψει κάτι νεότερο θα σας ειδοποιήσουμε εμείς. Μην αγχώνεστε». Πάντοτε τον εκνεύριζε αυτό το τελευταίο. Σκεφτόταν ότι θα περνούσε στην επόμενη φάση κάθε φορά και γι’ αυτό οι απαντήσεις αργούσαν. Τελοσπάντων, στο τέλος αποφάσισε να χτυπήσει ο ίδιος μερικές πόρτες προκειμένου να αποφύγει παρόμοιες προτροπές.

Τύπωσε αρκετά βιογραφικά κι άλλες τόσες επιστολές ενδιαφέροντος κι αφού τα έπιασε με συρραπτικό σε δυάδες τα έκλεισε προσεκτικά σε κίτρινους φακέλους αλληλογραφίας κι έγραψε απ’ έξω τα στοιχεία του. Για δεκαπέντε μέρες περπάτησε το κέντρο από τη μια άκρη ως την άλλη. Οπλίστηκε με υπομονή κι υποσχέθηκε στον εαυτό του να μη βγάλει το χαμόγελο που φορούσε, τουλάχιστον μέχρι το μεσημέρι που σταματούσε κι έπαιρνε να γυρίσει σπίτι. Μπαινόβγαινε σε γραφεία εταιριών που έστεκαν βουβά μνημεία μιας αλλοτινής εποχής με δερμάτινους καναπέδες, ακριβά φωτιστικά και παχιές μοκέτες που έσβηναν τον ήχο των βημάτων καθώς προχωρούσε προς τη υποδοχή.

Στο τέλος της δεύτερης εβδομάδας μέσα σ’ ένα από αυτά, κοντά στο Βαρδάρη, συνάντησε ένα παλιό συμφοιτητή. Ποτέ δεν τον συμπάθησε γιατί ήταν πάντα μεγαλύτερος από την ηλικία του και στις συνήθεις και στον τρόπο που μιλούσε. Λέγανε ότι στο μεταπτυχιακό τον πήρανε με τη βοήθεια ενός τηλεφωνήματος. «Τα διδακτορικά είναι για τους τεμπέληδες» είχε πει σε μια μεγάλη παρέα μετά από αρκετή ποσότητα κρασιού. Μετά χαθήκανε. Μίλησαν για λίγο κι εκείνος του είπε πως η εταιρία χρειαζόταν ένα άτομο κι αυτός ήταν ότι έπρεπε. «Και, έχε λίγη υπομονή. Ξέρεις τώρα, πρέπει να κοιτάξουμε πολλά βιογραφικά. Αλλά σου λέω είσαι σχεδόν σίγουρος. Με τέτοια προσόντα; Μην αγχώνεσαι σου λέω». Έσφιξε τα χείλη, έγνεψε και έφυγε περπατώντας αθόρυβα στη μοκέτα.

Πέρασε ένας μήνας κι όσο δεν έπαιρνε απάντηση σκεφτόταν πάλι ότι περνούσε σε κάθε επόμενη φάση της αξιολόγησης. Ένα Σάββατο αποφάσισε, με την παρότρυνση μιας φίλης, για να νιώσει χρήσιμος, να πάει εθελοντικά με μια ομάδα για να καθαρίσουν μια πλατεία. Μαζεύτηκαν περισσότεροι από όσους φανταζόταν. Υπέθεσε ότι ίσως πολλοί βρισκόταν σε παρόμοια κατάσταση. Δε ρώτησε. Ήταν δύσκολος στις γνωριμίες και ένιωθε άβολα να μιλά για τον εαυτό του.

Είχε ξεχαστεί καθαρίζοντας. Κοντά στο μεσημέρι η ομάδα του, σε αλυσίδα, άρχισε να ξεχωρίζει από τα σκουπίδια χαρτιά και φακέλους που πρέπει να ήταν από γειτονικά γραφεία και τα στοίβαζαν δίπλα σ’ ένα παρτέρι. Ξεχώριζαν ανάμεσα τους πολλά όμοια κουτιά από Α4 που ήταν όμως βαριά. Όταν τελείωσαν και κάθισαν για ένα σύντομο διάλειμμα έπιασε από περιέργεια ένα από αυτά και το άνοιξε. Κίτρινοι φάκελοι αλληλογραφίας με ονοματεπώνυμα βρισκόταν άθικτοι, αριθμημένοι και τακτικά τοποθετημένοι ο ένας επάνω στον άλλο. Έπιασε έναν και τον άνοιξε. Άναψε τσιγάρο. Ο επικεφαλής της ομάδας του φώναξε να βιαστεί γιατί έπρεπε να ανέβουν και στην επάνω πλευρά για να ξεχορταριάσουν τα παρτέρια. Χαμογέλασε και είπε δυνατά «μην αγχώνεσαι! Χρόνος υπάρχει αρκετός».

*H φωτογραφία είναι της Ελένης Βράκα

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.