Χθες ήταν η πρώτη φορά που ζήλεψα τη συναυλία στην Αριστοτέλους

«Καλά, ποιος τρέχει μέχρι την Αριστοτέλους για την αλλαγή του χρόνου;». Μια φράση που είτε θα έχεις ξεστομίσει έστω και μια φορά στη ζωή σου είτε θα την έχεις ακούσει από κάποιον φίλο σου την ώρα που το ζάπινγκ πιάνει ζωντανή σύνδεση με Θερμαϊκό. Και είναι αλήθεια ότι γίνεται πολύς ντόρος κάθε χρονιά για το ποιος θα τραγουδήσει, ποιο όνομα είναι μεγαλύτερο, ποιος δεν ταιριάζει στην εορταστική ατμόσφαιρα. Οι παλιές εποχές, η Γιορτή των Αγγέλων με (κρεμάμενους) αστέρες όπως ο Σάκης Ρουβάς και η Δέσποινα Βανδή έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και έτσι αρκούμαστε σε πιο λιτές, αλλά και πιο περιεκτικές τολμώ να πω, εμφανίσεις.

Χθες, λοιπόν, με τους ΜΠΛΕ στην οθόνη, με τις Ενοχές και τα μουσικά παραμύθια τους για τους 7 νάνους, βρέθηκα να αλλάζω χρονιά με έναν άνθρωπο μόνο. Η λέξη «μόνος», στο πλαίσιο που τοποθετείται, δεν αφορά το σχόλιο μου για την αριθμητική αξιολόγηση της συντροφιάς μου, αλλά το γεγονός ότι ο εν λόγω άνθρωπος ήταν μόνος του, μοναχός του. Ξεκινήσαμε την αντίστροφη μέτρηση για τον ερχομό του 2019 και ήταν σαν αυτό που λέμε ο λόγος του απέναντι στον δικό μου. Αγκαλιαστήκαμε κι ήταν μια αγκαλιά που κράτησε ασυνήθιστα πολύ για να ξορκίσει την απουσία.

Και τότε μου φανερώθηκε το πλήθος με τα σκουφιά του Άη Βασίλη, και η μάζα απέκτησε ξεχωριστά και μοναδικά χαρακτηριστικά, και το κάθε πρόσωπο που χαμογελούσε σε κοντινή λήψη στην κάμερα ένιωσα πως θα μπορούσε να ‘ναι φίλος, αδερφός, άνθρωπος συγγενικός. Από τους μετανάστες που περιφέρονται καθημερινά στα σοκάκια της πόλης και δεν είχαν σπίτι, δεν είχαν κάποιον να τους περιμένει με τραπέζι, γαλοπούλες και κρασιά μέχρι τους ανώνυμους που μπορεί να χώρισαν και να ήθελαν απλά και μόνο η μουσική να υπερκαλύψει τις σκέψεις και τον πόνο τους.

Κι ύστερα ήρθε το «ευτυχισμένο το νέο έτος», τα πυροτεχνήματα και η Τζώρτζια Κεφαλά να τραγουδά με πάθος κι ένταση το «Πιάνω Φωτιά». Και για δευτερόλεπτα ζήλεψα την ενέργεια που φέρνει ο κόσμος στην ένωσή του, ακόμα και όταν το βλέμμα είναι στραμμένο σε μια φωτεινή σκηνή, ακόμα και αν ποτέ κανείς δεν ανταλλάξει κουβέντα με τον διπλανό του.

Στο μαζί είναι η λύση, πράγμα τόσο φυσικό και απλό που συχνά το ξεχνάμε.

Καλή χρονιά.