Χθες στη Θεσσαλονίκη παίχτηκε -δωρεάν- σημαντικό ποδόσφαιρο και λίγοι το πήραν χαμπάρι

Λέξεις – Εικόνες: Βασιλική Αναγνώστου

Μεσημέρι Τρίτης έξω από το «Κλεάνθης Βικελίδης». Το γήπεδο του Άρη πριν λίγες ημέρες έσφυζε από κόσμο αφού οι κιτρινόμαυροι αντιμετώπιζαν τον Ολυμπιακό.

Τώρα, δύο- τρεις ντουντούκες και κάποιες τσιριχτές φωνές τραγουδούν «Ελλάς ολέ ολέεεε, δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ». Λίγοι στην πόλη ήξεραν για αυτόν τον αγώνα. Η Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου Γυναικών αντιμετώπιζε την Εθνική Γερμανίας για τα προκριματικά του EURO 2021.

Η πόλη δεν έχει ιδέα για το πόσο σημαντικό αγώνα φιλοξενεί κι αυτός είναι ο λόγος που στην γειτονιά της Χαριλάου επικρατεί ησυχία. Στα ματς του Άρη οι δρόμοι κλείνουν, το λεωφορείο αλλάζει διαδρομή, τα αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα το ένα πάνω στο άλλο και η γηπεδική βαβούρα εξαπλώνεται μέχρι και την γέφυρα της Βούλγαρη. Σήμερα όμως σε ένα παιχνίδι ευρωπαϊκών διαστάσεων, η μεσημεριανή ησυχία είναι σχεδόν ενοχλητική…

Το παιχνίδι κόστισε αρκετά στις Ελληνίδες παίκτριες αφού έχασαν με 0-5 από τις κατάξανθες -στην πλειοψηφία τους- Γερμανίδες και πρέπει να παλέψουν ακόμη περισσότερο για να έχουν πιθανότητες να προκριθούν στον επόμενο γύρο.

Ένα αγώνας με πολλά μαρκαρίσματα, γεμάτες σέντρες και δύο από τα πέντε γκολ της Γερμανίας να είναι πραγματικά εντυπωσιακά. Στο «Κλεάνθης Βικελίδης» όμως, υπήρχαν μόνον περίπου 3.000 θεατές για να το δουν ενώ η είσοδος ήταν δωρεάν…

Ας μην σχολιάσουμε ότι δεν υπήρχε τηλεοπτική κάλυψη, ενώ η Γερμανία ζήτησε να βάλει 16 κάμερες στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Όσο και να μην μας ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο, ας το δούμε λίγο διαφορετικά.

Γιατί όταν ακούμε την λέξη «μπάλα» μας έρχονται στο μυαλό ανδρικές μορφές, με βαριά φωνή και μπίρα στο χέρι; Ναι, οκ, δεν σκεφτόμαστε πάντα αυτό, αλλά γιατί συμβαίνει; Επειδή ζούμε στο 2019 και υπάρχουν ακόμα πράγματα που είναι… περισσότερο ανδρικά, παρά γυναικεία.

«Τόσα άλλα αθλήματα έχει, μπάλα θα παίξει;», «Το γυναικείο ποδόσφαιρο δεν έχει τόση τεχνική όσο το κανονικό» κι ακόμα χειρότερα «Οι γυναίκες είναι για την κουζίνα και όχι για τα γήπεδα». 

Το Πρωτάθλημα Α’ Κατηγορίας Γυναικών είναι το ανώτατο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα γυναικών στην Ελλάδα. Ξεκίνησε το 1986 αλλά μέχρι το 1989 ήταν ανεπίσημο και το διοργάνωναν τα ίδια τα σωματεία που αγωνίζονταν σε αυτό.

Την περίοδο 1989-90 η Ελληνική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου δημιούργησε Επιτροπή Γυναικείου Ποδοσφαίρου, η οποία ανέλαβε να διοργανώσει το πρωτάθλημα. Η πρώτη διοργάνωση της ΕΠΟ ονομάστηκε δοκιμαστική και η ομοσπονδία δεν την αναγνώρισε ως επίσημη (ευχαριστούμε πολύ το διαδίκτυο για αυτές τις βασικές πληροφορίες και πάμε στα πιο ζουμερά): Η Θεσσαλονίκη έχει τουλάχιστον τέσσερις ακαδημίες γυναικείου ποδοσφαίρου. Στην πόλη, δεν υπάρχουν απλώς ακαδημίες αλλά και επαγγελματικές ομάδες.

Για παράδειγμα, η ομάδα του ΠΑΟΚ όχι απλά κατακτά το πρωτάθλημα τα τελευταία χρόνια αδιακόπως, αλλά έχει αγωνιστεί και στην Ευρώπη. Πρόκειται για πληροφορίες που ίσως να είναι άγνωστες ακόμα και για τους φιλάθλους της συγκεκριμένης ομάδας.

Η Κρήτη έχει άλλες δύο ακαδημίες, ενώ αυτές της Αθήνας είναι αμέτρητες. Για να τονίσουμε πόσο πίσω είμαστε σαν χώρα, θα αναφέρω απλά ότι κάθε μεγάλη ομάδα του εξωτερικού έχει και γυναικείο τμήμα, το οποίο δεν υπάρχει απλώς για να υπάρχει αλλά οι ομάδες επενδύουν στις «κυρίες» και ο κόσμος σίγουρα παρακολουθεί περισσότερο αυτή την βερσιόν του αθλήματος από ότι στην Ελλάδα.

Πολλοί λάτρεις του αθλητισμού θεωρούν το ποδόσφαιρο «βασιλιά των αθλημάτων». Γυμναστική, πνεύμα, συνεργασία, πάθος, γκολ, αποβολή από το ματς, νίκη, ήττα ή και ισοπαλία. Χαρακτηριστικά, συναισθήματα και καταστάσεις που μπορούν να ζήσουν και τα δύο φύλα.

Αν ξέρετε κάποιο κορίτσι που έχει ταλέντο στα πόδια ή έστω της αρέσει να κλωτσάει το τόπι, ψάξτε και βρείτε την κοντινότερη ακαδημία και προτείνετέ της να πάει. Αν σας αρέσει το ποδόσφαιρο, ξεκινήστε να παρακολουθείτε το γυναικείο πρωτάθλημα. Αν δεν έχετε καμία σχέση με τον αθλητισμό, τουλάχιστον αποτρέψτε τους γύρω σας από αυτό το στερεοτυπικό σκεπτικό.

Μια αγαπημένη έκφραση λέει: «Nobody can without women. Not even football».