Χθες το βράδυ στην πλατεία της Ροτόντας

Λέξεις: Άννα Χατζημανώλη

Χθες βράδυ, πίσω από τη Ροτόντα, κουβεντιάζουμε με μια φίλη σ’ ένα μαγαζί. Έχω γκρινιάξει στο μαγαζάτορα για τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα – η μπάρα στην Αρμενοπούλου έχει αχρηστευθεί, αιτήματα έχουν γίνει στους αρμόδιους, αγρόν.

Ξάφνου, η άκρη του αριστερού ματιού πιάνει μια ομάδα ούτε δέκα ατόμων να έρχεται από τη Μελενίκου. Ενστικτωδώς γυρνώ. Μέχρι να δω, έτερη ομάδα, από τη Δημητρίου Γούναρη, καμιά τριανταριά, με εφαρμοστές κουκούλες, κουκούλες μαύρες, κουκούλες ασπρόμαυρες που πρώτη φορά είδα, σαν της φωτογραφίας.

Κάποιες κουκούλες αναποδογυρίζουν καρέκλες και τραπέζια να δημιουργηθεί ατμόσφαιρα και σκηνικό. Αρχίζουν τους πρώτους στο ξύλο. Γυμνασμένο, εκπαιδευμένο, επαγγελματικό, βουβό ξύλο, στοχευμένο. Όχι εν βρασμώ.

Εν ψυχρώ. Ήξεραν ποιον και πώς τον χτυπούν, ήξεραν πώς να αποφύγουν τους θαμώνες που κοιτάζαμε ακίνητοι, άφωνοι. Κλωτσιές, μπουνιές, άσπρες πέτρες από εκείνες που διακοσμούν τις γλάστρες.

Λίγα λεπτά κράτησε. Σαν αγέλη ήρθαν, σαν αγέλη έφυγαν προς τη Μελενίκου. Τρεις της ασφάλειας ήρθαν να δείξουν το μπόι τους ένα τέταρτο αργότερα.

Διαβάζω τώρα το πρωί ότι «Οπαδοί του ΠΑΟΚ επιτέθηκαν σε αντιεξουσιαστές στην πλατεία Ροτόντας».

Το μισό εγκεφαλικό ημισφαίριο άσπρο, το μισό μαύρο.

Είναι δεν είναι του ΠΑΟΚ, είναι το θράσος και η ψυχρότητα της ανώνυμης, άρα ανεύθυνης βίας. Του ασπρόμαυρου φανατισμού που ντύνεται πατριωτισμός. Εργολαβικά. Είναι η μεθοδευμένη, αγελαία και βίαιη διοχέτευση της άγνοιας ή της ημιμάθειας σε μια ορισμένη κατεύθυνση – όπου κρίνουν τα αφεντικά.