Χτυποκάρδια στα θρανία

Εικόνα: Νατάσσα Χριστιανοπούλου

Ζητήσαμε από τους συντάκτες μας να μας διηγηθούν μια ιστορία για τον πρώτο τους έρωτα. Ευκαιρία να θυμηθείτε τον δικό σας. Μα και φυσικά σε ηλικία σχολείου συμβαίνει. Συνήθως.

The unexpected love junky

Είμαι ο unexpected love junky. Ερωτεύομαι πάντα σαν να είναι η πρώτη φορά. Μέχρι την κατά κυριολεξία πρώτη μου φορά στα δεκαέξι, το βασίλειο μου είχε προσεκτικά κρυμμένο μέσα του έναν σφετεριστή πολύ ύπουλο που στην πρώτη ευκαιρία παρέδωσε τον βασιλιά μου άνευ όρων. Ακυβέρνητος βρέθηκα από τύχη και μόνο σε έμπειρα χέρια που σπλαχνικά με λυπήθηκαν, στην πραγματικότητα όμως τιμώρησαν τη δειλία μου να ζήσω την ολοκληρωτική παράδοση στα χέρια του αντιπάλου. Γι αυτό από τότε κάθε φορά ζω τον έρωτα σαν να ήταν η πρώτη φορά. Για να μην χάσω ξανά την ευκαιρία. Κάπου είχα διαβάσει ότι όλο το παιχνίδι στον έρωτα κρύβεται στην αναζήτηση της εμπειρίας της πρώτης φοράς και ως γνήσια αποτυχημένος κυνικός θα συμφωνήσω.

Τα Κεριά του Καβάφη

Στα 17 με έμαθες να καπνίζω. Camel σκληρό ήταν, Θυμάσαι; Παιδεύτηκα να αποβάλλω την κακία συνήθεια.. μαζί και εσένα. Το έχω ακόμα κρατημένο το τελευταίο μου πακέτο. Εγώ και εσύ.. κολλητάρια στην μικρή επαρχιακή μας πόλη. Ώρες ώρες το σκέφτομαι και αναρωτιέμαι αν είναι δυνατό. Σε γνώρισα στο σχολείο… όχι δεν ήμασταν συμμαθητές – σε συνεργείο δούλευες – ερχόσουν για τα κορίτσια, τις φίλες μου. Αλάνι μηχανόβιος αλλά πάντα χαμογελαστός και ευγενικός. Εσύ θαύμαζες το γεγονός ότι πήγαινα σχολείο και ήξερα να σου πω τόσα πράγματα. Είχες ενθουσιαστεί με τα “Κεριά” του Καβάφη, Θυμάσαι; Ήμουν για σένα ο κολλητός σου.. ήσουν για μένα η πρώτη μου αγάπη. Δεν ήξερες ότι είμαι ομοφυλόφιλος. Γιατί, μήπως το ήξερα εγώ; Στα χρόνια που περάσανε κοιμηθήκαμε μαζί, κλάψαμε, γελάσαμε, παίξαμε, μαλώσαμε αγαπιόμασταν πραγματικά … απλά με διαφορετικό τρόπο. Έκανα παρέα με όλες τις γκόμενές σου… ζούσα μέσα από αυτές. Χαθήκαμε σταδιακά… εγώ έφυγα για περιπέτειες στην μεγάλη πόλη… εσύ παντρεύτηκες, έκανες παιδιά, χώρισες. Δεν σε βλέπω πια και σε θυμάμαι κάθε φορά που διαβάζω τα Κεριά του Καβάφη.

Βαλεντίνος γαλανόλευκος;

Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος αν είναι η πρώτη φορά που ερωτεύτηκα, τότε. Θυμάμαι, ωστόσο, χαρακτηριστικά την 14η Φεβρουαρίου 1992. Η πόλη την εποχή εκείνη-σήμερα βρίσκεις με το ζόρι- ήταν πλημμυρισμένη από καταστήματα που πουλούσαν διάφορα αξεσουάρ σχετικά με την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, ξέρεις ροζ αρκουδάκια και λοιπά κουκλάκια, πολύχρωμες καρτούλες, κούπες με γλυκόλογα, πολλές καρδούλες και άλλα τέτοια. Είχα αγοράσει, λοιπόν και εγώ στην καλή μου κάτι από αυτά και περίμενα να βραδιάσει για να βγούμε και να της το δώσω. ‘Ηταν Παρασκευή, θα πηγαίναμε στο «Μικρό Καφέ» της Βογατσικού, είχαμε κανονίσει μάλιστα να κάνουμε από κοινού κοπάνα από το φροντιστήριο. Με θυμάμαι λοιπόν να προχωρώ με το αξεσουάρ στο χέρι-εννοείται ότι ήταν ροζ, το αξεσουάρ όχι το χέρι, να βλέπω αρκετούς και αρκετές να κρατούν ανάλογα δώρα, ροζ συνήθως, άντε και κανένα κόκκινο να σπάει η μονοτονία. Εκείνη την ημέρα όμως, Αγίου Βαλεντίνου του 1992, είχε πραγματοποιηθεί το Παμμακεδονικό συλλαλητήριο για την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Ήταν, λοιπόν, για πρώτη και τελευταία φορά που ο Άγιος και οι πιστοί του κινούνταν στους ρυθμούς της γιορτής τυλιγμένοι στα γαλανόλευκα: όλη η πόλη ήταν ακόμη στολισμένη, στα αυτιά μας ηχούσαν ακόμη οι ήχοι των εμβατηρίων της πρωινής μεγαλειώδους συγκέντρωσης, τα μπουκέτα των λουλουδιών που κρατούσαν οι πιστοί του Αγίου μπλέκονταν με τη λάμψη του αστεριού της Μακεδονίας που πλημμύριζε την πόλη.

Πρώτος έρωτας

Μπορεί να κάθεται δυο τρία θρανία παρακεί και να είναι το δέλεαρ για να μάθεις να γράφεις: κυρίως το όνομά της ευκρινώς. Μπορεί να έχει πρασινογάλαζα μάτια -τα πρώτα που έχεις δει στη ζωή σου σ’ αυτήν την απόχρωση. Και πρώτη φορά να θέλεις να βουλιάξεις μέσα – αργότερα μαθαίνεις πως είναι από τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά κλισέ. Μπορεί να φοράει ένα μικροσκοπικό κοκαλάκι στα μαλλιά, αλλά να μη σε ενοχλεί καθόλου, άλλωστε είστε και οι δυο small size ακόμα. Μπορείς να μείνεις με το στόμα ανοιχτό κοιτώντας την σε όλη τη διάρκεια του μαθήματος – στην ηλικία των έξι δεν έχεις αίσθηση του χρόνου – μέχρι το κουδούνι να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Μπορεί στο διάλειμμα να πέσεις στο χώμα και να χτυπήσεις και για πρώτη φορά να μη σε νοιάζει το ιώδιο που τσούζει, παρά να την αναζητάς με το βλέμμα σου. Μπορεί να τη δεις τυχαία σε μια παιδική χαρά και να πιστέψεις ότι είναι κάποια άλλη, λίγο μεγαλύτερη ή μικρότερη, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει μόνο το αναρρίγημα. Μπορεί να είναι η πρώτη και τελευταία φορά που το ροζ σου μοιάζει -και είναι- αθώο. Μπορεί να μην καταλαβαίνεις ακόμα τον πόνο του ανεκπλήρωτου: σίγουρα όμως νιώθεις εκείνον της έλλειψης. Μπορεί να θέλεις να το σκάσετε μαζί, για ένα περιπετειώδες ταξίδι ελευθερίας με ακτίνα γύρω στα τριάντα μέτρα από την είσοδο του σχολείου. Μπορεί όμως τρεις μήνες μετά ν’ αλλάξεις σχολείο και να μην την ξαναδείς ποτέ. Η ζωή είναι αδυσώπητη, από την αρχή της. Όχι ”μπορεί”. Σίγουρα.

Η πρώτη φορά που ερωτεύτηκα

Όταν σε ρωτάνε κάτι τέτοιο, υποθέτω πρώτα σκέφτεσαι τι σημαίνει ερωτευμένος, για να θυμηθείς και την πρώτη φορά που το ένιωσες. Σε μένα συνέβη όταν ήμουν περίπου 12, μοναδικό κριτήριό μου ήταν τα «όμορφα μάτια» που είχε, και φυσικά ήταν ένας πλατωνικός έρωτας που δεν ευδοκίμησε ποτέ, μιας που όταν εγώ έμπαινα στο Γυμνάσιο, αυτός αποφοιτούσε και δεν τον ξαναείδα έκτοτε…!! Αργότερα, τα κριτήρια ωρίμαζαν και κάθε φορά τη βάφτιζα εκ νέου «πρώτη», μέχρι τώρα που συγκεντρώθηκαν όλα μαζί στον ίδιο άνθρωπο και είναι η πραγματική πρώτη φορά…!

Ο έρως χρόνια δεν κοιτά

Ήταν από τα πλέον περιζήτητα αγόρια του σχολείου: γοητευτικός, έξυπνος, δραστήριος, αθλητής, ηθοποιός. Ήταν και αρκούντως μεγαλύτερός μου. Τρίτη λυκείου αυτός, αρρένων. Δεύτερα γυμνασίου εγώ, θηλέων. Οι συμμαθητές του τον έβαζαν να διαβάζει το νόμο περί ανηλίκων (…οι, επίσης, ανήλικοι! αγόρια, παιδιά…). Οι λίγο μεγαλύτερες από μένα στην τάξη μαθήτριες, που τον «κυνηγούσαν», έγραφαν κακόβουλα σχόλια για μένα πάνω στα θρανία. (κορίτσια, γυναίκες…). Δυνατό σκίρτημα καρδιάς. Ήταν ο πρώτος μου (πλατωνικός) έρωτας.

Ανακλήθηκαν εικόνες, συναισθήματα πρόσφατα με αφορμή μια προσγείωση στο facebook στο προφίλ ενός φίλου από τα παλιά… 32 χρόνια πίσω…

Love for ever, λέγαμε;

Παίζαμε στη ίδια γειτονιά. Μια τάξη μεγαλύτερος. Στην τάξη του αδελφού μου. Σ΄αυτήν την ηλικία, ήμουν δεν ήμουν 13, τα αγόρια κοιτούν μόνο μεγαλύτερα κορίτσια …σχηματισμένα. Δεν το έβαλα κάτω. Εγώ αγοροκόριτσο απ΄τα λίγα. Κάπου ανάμεσα στην μπάλα και στο κρυφτό μέσα στη μαύρη νύχτα, όλο μπροστά του μ΄έβρισκε. Δυο χρόνια αργότερα με φίλησε. Καλοκαίρι προς τρίτη γυμνασίου …φύγαμε με μετάθεση του μπαμπά 2 μήνες μετά. Πέρασα ένα καλοκαίρι κοιτάζοντας τ’ άστρα και λέγοντας ψέμματα για να βρίσκω ευκαιρίες να παίρνω το λεωφορείο για το μέρος όπου παραθέριζε εκείνος. Να έρθει εκείνος ούτε λόγος. Εκείνες τις εποχές οι πατεράδες κάτι πάθαιναν άμα συνδύαζαν τις λέξεις κορίτσι- αγόρι-έρωτας. Πού να κυκλοφορήσεις στα φανερά. Δε νομίζω πως ήταν κι εκείνος τόσο ερωτευμένος, τότε. Η μετάθεση εκείνη του μπαμπά δεν κράτησε πολύ. Άσε που επανερχόμασταν Χριστούγεννα και Πάσχα. Την πρώτη φορά που με ξαναείδε είχα ήδη ρίξει μπόι κάπου 10 πόντους, από παιδί – κορίτσι-γυναίκα. Έρωτας τρελός. Τέσσερα χρόνια. Έφυγε Αμερική, ήρθα Σαλονίκη. Γράμματα χιλιάδες. Κάθε μέρα. Σχεδόν σαν ημερολόγιο. Δεν υπήρχε το ίντερνετ τότε. Και τα τηλέφωνα πανάκριβα. Πόσο να αντέξεις. Στο δεύτερο καλοκαίρι το διαλύσαμε. Δεν θυμάμαι ούτε μια κακιά στιγμή από εκείνα τα χρόνια. Σίγουρα θα υπήρχαν, αλλά για κάποιο λόγο δεν τις θυμάμαι. Μείναμε φίλοι για πάντα.

Η Λιτανεία με το κασετόφωνο

Τη νύχτα του μεγάλου σεισμού, τον Ιούνη του ’78, βρεθήκαμε αρκετές φιλικές οικογένειες στον κήπο μιας μονοκατοικίας, αραδιασμένοι σαν σαρδέλες, στις ανοιχτές κονσέρβες των σλίπινγκ μπαγκ. Το πιο ψηλό 15χρονο αγόρι ήταν ο Α. Δυο χρόνια μεγαλύτερος. Είχε ένα ύφος ατρόμητο, μια σιγουριά, μια πειστική βεβαιότητα. Παρ’ όλο που είχα φρικάρει με τον εγκέλαδο, ο σεισμός της καρδιάς μου μάλλον ήταν πιο σημαντικός! Κανένας μετασεισμός δεν με ενδιέφερε, τόσο, όσο ο Α. εκείνο το βράδυ.

Σε 2-3 μέρες βρεθήκαμε όλοι να νοικιάζουμε ένα συγκρότημα στη Χαλκιδική. Έτσι ήταν η παράδοση, πολλά καλοκαίρια τώρα. Η δική μου οικογένεια έτυχε να φτάσει πρώτη. Τότε μου ήρθε μια ιδέα. Ήθελα πριν έρθει ο Α. να τον προϊδεάσω με ένα σημάδι. Κάτι. Σκέφτηκα να μπω στο ξεκλείδωτο γειτονικό διαμέρισμα και να δώσω ένα στίγμα, που να δηλώνει τα συναισθήματά μου. Κραιγιόν δεν φορούσα για να γράψω στον καθρέφτη. Τα τζάμια ήταν πεντακάθαρα, για να αφήσω ένα μήνυμα. Έτσι όπως κοίταξα το δωμάτιο, το βλέμμα μου έπεσε στα ξέστρωτα κρεβάτια. Μάντεψα το κρεβάτι θα κοιμόταν ο ‘ψηλός μου’ και ζωγράφισα, με στυλό, μια καρδιά, με τα δύο αρχικά μας. Σε μια γωνία ψηλά, πάνω στο στρώμα. Ευτυχώς, ο κώδικας ανακαλύφθηκε σύντομα, όπως αποδείχθηκε.

Όλη η τσακαλοπαρέα συνηθίζαμε να πηγαίνουμε βόλτες, λίγο πριν τη δύση. Τότε, υπήρχαν ακόμη χωματόδρομοι στα χωριά. Σχηματίζαμε μια τύπου λιτανεία λοιπόν κι ένας ή μία από εμάς βαστούσε ευλαβικά το κασετόφωνο. Χωρίς μουσική, βόλτα δεν υπήρχε! Μόνο ξένη, εννοείται. Κάποιοι συνόδευαν με ποδήλατο, οι υπόλοιποι με τα πόδια. Ένα απόγευμα, εγώ και ο Α. μείναμε ξωπίσω. Σαν ένστικτο ένιωσα ένα παράξενο μυρμήγκιασμα και τότε είδα το “κυπαρρίσι” να γέρνει πάνω μου και να μου σκάει το πρώτο φιλί της ζωής μου. Δεν ξέρω πόση ώρα κράτησε. Ξέρω σίγουρα ότι βρεθήκαμε στην άλλη άκρη του δρόμου, οι άλλοι είχαν ξεμακρύνει κι η καρδιά μου αν δεν ξεκολλούσε τότε από το στήθος μου, θα ήταν απλά ένα θαύμα.

Για χάρη του Α. είχα μάθει τα πιο ωραία μακροβούτια, ισορροπία, πάνω στο ποδήλατο θαλάσσης, δυνατό πεντάλ, μέχρι να μουδιάζουν οι γάμπες. Μια φορά θυμάμαι πως κράτησα τόσο πολύ την αναπνοή μου, κάτω από το νερό, για να τον εντυπωσιάσω, που κόντεψα να μελανιάσω. Ο Α. εκτός από φίλος, προστάτης και συνοδός μου εκείνο το καλοκαίρι, ήταν η πιο γλυκιά μετάβαση από την παιδικότητα στην εφηβεία. Ένα σκίρτημα γλυκό και δυνατό. Ο ορισμός της νοσταλγίας. Συνυφασμένο ζεστά με το The rising sun των Animals.