Comanche Νο1: Η Επανάσταση του Facebook

Παρατηρείται έντονα, ότι κάθε φορά που η εξουσία αποκαλύπτει κυνικά την αλαζονική εγωμανία της, να τίθεται στην φούσκα των social media το ερώτημα κατά πόσο είμαστε ίσοι της. Το ερώτημα αυτό είναι ρητορικό ως και αχρείαστο, αφού δεν εισφέρει καμία καινούργια ιδέα ή κριτική , ούτε εκμηδενίζει θεωρητικά την ιστορική πραγματικότητα των ανισοτήτων. Δεν πρόκειται φυσικά για το μοναδικό πρόβλημα του Λόγου της αμφισβήτησης, είναι όμως ενδεικτικό κομμάτι της ανούσιας διαχείρισης του.

Μέσα σε ένα εγγενές σύστημα διαχωρισμών, το οποίο ενσωματώνει αυτοσκοπούς υπέρμετρα ανταγωνιστικούς – όπως για παράδειγμα η απόλαυση, ως εμπόρευμα πλέον, επιδιώκεται με καθαρά ανταγωνιστικά κίνητρα σε ένα στενό κοινό πλαίσιο επιλογών – και άσχετους με οποιαδήποτε ανθρωποκεντρική ισορροπία, δεν έχουν ίση θέση η εξουσία και ο πολίτης. Εδώ, για παράδειγμα, δεν μπορούμε να μιλάμε καν για ίση θέση ενός απλού φοιτητή με τα παιδιά των ακαδημαϊκών.

Στο σημείο αυτό, η κριτική που πρέπει να ασκείται πάνω στην ολότητα της καταστροφικής κυριαρχίας μιας ψευτοελίτ, δεν μπορεί να περιλαμβάνει τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς αντεστραμμένα ή αναθεωρημένα , αλλά αντίθετα να γεννά μια θεμελιώδη απόρριψη και εκμηδένιση με τρόπο σαφή και ανυποχώρητο. Επιπλέον στο στάδιο αυτό, η σήψη του κυρίαρχου τρόπου διακυβέρνησης, δεν μπορεί να σχολιάζεται με την πρωτότυπη έκφραση ήδη γνωστών στοιχείων, αλλά με την συνειδητή κατασκευή νέων θεωρητικών και χωροταξικών καταστάσεων.

Οι αόριστες αμφισβητήσεις και τα άφθαρτα ευχολόγια αντανακλούν το υφέρπον όνειρο μιας νεο-ρομαντικής πολιτικής κάστας να σταδιοδρομήσει στις παθητικές καταγγελίες και να αλλάξει τον κόσμο με ένα λουλούδι και μια ανοιξιάτικη επανάσταση βαΐων και κλάδων, χωρίς την συθέμελη κριτική του όλου συστήματος που απαιτείται αλλά με τον ορθό πολιτικό λόγο και τις τετριμμένες ασάφειες του· δηλαδή, χωρίς το σκύλο πεινασμένο αλλά με την πίτα ολόκληρη.

Αυτή ακριβώς η ψευτορομαντική ανακρίβεια των Οσίων Ανίδεων με τα φανταχτερά κείμενα και τις ανέμπνευστες διακηρύξεις εξυπηρετεί την στάση της αντίπαλης πλευράς σε τέτοιο βαθμό, ώστε να της δίνει απόλυτα το πάνω χέρι. Αποτελεί, επίσης, βασικό πολιτικό στοιχείο τόσο των κομμάτων της Αριστεράς, όσο και της κοινωνικής μερίδας που αγνοεί την αλήθεια σε βάθος (ή έστω την αναζήτηση της) και εξειδικεύεται σε γενικότητες και ηθικολογίες.

Ο Γκυ Ντεμπόρ, μέσα σε όλη τη σπουδαιότητα του έργου του, σημείωσε ορισμένες εκπληκτικές παρατηρήσεις, οι οποίες ακόμα και στο θέμα του Λόγου ταυτίζονται με την αλήθεια στην ολότητα τους. Στο 18ο τεύχος του Potlatch γράφει : […] Σε μια εποχή ανανέωσης ό,τι δεν είναι νέο είναι καταστρεπτικό […]. Ακόμα και η στάση κριτικής του Σαίξπηρ απέναντι στους ομότεχνους του μπορεί να δικαιολογηθεί από την εξής θεώρηση: Όταν απορρίπτεις ή κατακρίνεις κάτι χωρίς να προσπαθείς εμπράκτως να το εκμηδενίσεις από την ίδια την υπαρξιακή ή κοινωνική ή πολιτική στάση σου, τότε καλύτερα να σιωπάς, παρά να δημιουργείς σύγχυση.