Δε θέλω να γίνω δυσάρεστος, μα πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό!

Λέξεις: Μίλτος Τόσκας*

Λίγες ώρες μετά τη λήξη μίας γιορτής του Πολιτισμού, παίρνω το θάρρος και με χαρά αποδέχομαι το βήμα που μου δίνει η Παράλλαξη. Η απόσταση άλλωστε από τις σκοτεινές αίθουσες του Σινεμά μέχρι την πραγματικότητα είναι αρκετές φορές πολύ μικρή. Συνηθίζεται να λέγεται πως η ζωή “αντιγράφει” την Τέχνη. Κάπως έτσι δανείζομαι σήμερα τον τίτλο μίας ταινίας που παρακολούθησα χθες στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης. “Δε θέλω να γίνω δυσάρεστος, μα πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό”. Κι αυτό είναι το παρόν και το μέλλον μας. Η γενιά της κρίσης, οικονομικής μα κυρίως ηθικής επιβάλλεται να δείξει σφυγμό, διότι τα χειρότερα καραδοκούν.

Από την υγεία και τον πολιτισμό μέχρι την παιδεία και τον αθλητισμό. Δεκάδες οι αφορμές. Απαιτείται άμεση επαφή, συντονισμός μεταξύ των ανθρώπων και σε καμία περίπτωση σπασμωδικές κινήσεις. Την ώρα που ένα τραγούδι από τη Χιλή για όλον τον κόσμο μιλάει για το δικαίωμα της ζωής με ειρήνη και αγάπη, την ώρα που η νέα ταινία του Κεν Λόουτς κάνει πρεμιέρα στα σινεμά της χώρας, οφείλουμε κάπως να αντιδράσουμε. Τα ερεθίσματα υπάρχουν και δίνουν τη σκυτάλη στη δράση. Δίχως ακρότητες που απλά θα φθείρουν τις ξένες περιουσίες και θα εξυπηρετήσουν τον σκοπό τους, αλλά με καθαρό μυαλό και σκέψη.

Στόχος τους ο πλήρης αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης από τα μείζονα προβλήματα της καθημερινότητας και επιτυγχάνεται σε μεγάλο βαθμό μέσω του τηλε-εκμαυλισμού. Το καλύτερο πλάνο είναι να μην έχεις πλάνο και να επενδύσεις αντί για την ουσία στην επικοινωνία. Η ελπίδα της άνοιξης του 2015 έχει δώσει τη θέση στον φόβο ή ακόμα χειρότερα στην αδιαφορία. “Όλοι ίδιοι είναι”. Η αποδοχή αυτής της ρήσης ισοδυναμεί με παραίτηση. Και χαμένη υπόθεση είναι μονάχα αυτή που εγκατέλειψες. Ποιος όμως έχει χρόνο να διαβάσει, να ενημερωθεί, να προβληματιστεί σε καιρό “πολέμου”, όταν η μοναδική επιδίωξη είναι η επιβίωση;

Βαθιά λυπημένος, σοκαρισμένος όπως κι άλλοι άνθρωποι που βιώνουν τα περιστατικά ανησυχώ για το μέχρι που θα φτάσουμε. Πρέπει να υπάρξει νεκρός για να σταματήσει αυτή η ανελέητη επίδειξη δύναμης; Βία, καταστολή, μάχες σώμα με σώμα στο βωμό ενός πολιτικού παιχνιδιού που εξυπηρετεί την μία ή την άλλη πλευρά. Και τόσο μεγάλη είναι η πλύση εγκεφάλου που καλλιεργήθηκε κατά τη διάρκεια της “παρένθεσης” από τα διεφθαρμένα Μέσα ενημέρωσης, που κάποιοι επικροτούν αυτό το χάος, αναφωνώντας … “επιτέλους”. Αιδώς … κύριοι. Τα πάντα έχουν τα όριά τους. Κατέληξε να είναι άγνωστη λέξη στην εποχή μας. Όπως ακριβώς και το πνεύμα των αρχαίων Ελλήνων. Σημαίνει ντροπή …

Νιώθω σαν να πρωταγωνιστώ, όλοι μας δηλαδή, σε μία μαύρη κωμωδία, τα όρια της όμως είναι δυσδιάκριτα και τείνει ολοένα περισσότερο προς την τραγωδία. Νιώθω αδύναμος να αντιδράσω. Παρατηρώ σαν πληγωμένο θηρίο. Και το χειρότερο, θυμάμαι ένα σίριαλ των παιδικών μου χρόνων: Εκεί ο πρωταγωνιστής δήμαρχος λέει τη διαχρονική ατάκα, “Εμπρός… Πίσω” και μαζί του όλο το χωριό. Αυτό ζούμε περίπου 15 χρόνια μετά δίχως υπερβολή. Είναι δραματικό, είναι κωμικοτραγικό, μα συγχρόνως κυνικό.

Αναβιώνουν μαύρες ημέρες και δεν μπορώ να φανταστώ τι μας περιμένει στις 17 του Νοέμβρη, ανήμερα της επετείου του Πολυτεχνείου. Οι φωνές ολοένα πληθαίνουν. Στο επίκεντρο είναι τα παιδιά. Η νέα γενιά που καλείται να αντισταθεί. Αυτή που σήμερα φώναξε, “ψωμί, παιδεία, ελευθερία”. Αυτή που σαν κεραμίδα είδε να κλείνουν πανεπιστημιακά ιδρύματα πριν καν ανοίξουν. Αυτή που συλλέγει τίτλους και πτυχία, δίχως αντίκρισμα στην αγορά εργασίας και τελικά αναγκάζεται να μεταναστεύσει.