Δε θέλω πια να φοβάμαι

Ειμαι 29, ζω στα Εξάρχεια, φοράω μαύρα και όταν βαριέμαι να ξυριστώ, αφήνω μούσι.

Δεν σπάω τράπεζες, δεν πετάω πέτρες σε μπάτσους και δεν πιστεύω ότι η βία μπορει να λύσει κάτι. Τι από όλα αυτά με κάνει στόχο και τι όχι; Δεν ξερω, αλλα φοβάμαι.

Χθες ήταν κάποιος φίλος, προχθές κάποιος γνωστός, και τις προάλλες ένας μικροπωλητής, μετανάστης, αναρχικός, αριστερός, κάποιος που δεν τους άρεσε η φάτσα του ή αυτά που έλεγε. Ποτέ θα έρθει η δική μας σειρά; Αυτός ο παραλογισμός δεν εχει αρχή ή τέλος και με δυσκολεύει να τον διαχειριστώ και να τον ερμηνεύσω.

Θυμάμαι μικρότερος όταν ειχα πρωτοδιαβάσει την «Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους» του Ραφαηλιδη, με ειχε σοκάρει η τόσο ταραγμένη ιστορία αυτού του τόπου, από την γέννηση του. Εμφύλιος, λευκή τρομοκρατία, Χίτές, διωγμοί, εξορία, βασανιστήρια. Όλα είχαν κοινό παρονομαστή την βία.

Βία πολιτική, οικονομική και κοινωνική.

Αν αυτός ο διορατικός συγγραφέας ζούσε, το σήμερα θα ήταν ένα ακομα κεφαλαίο του βιβλίου και θα συνέχιζε την λεπτή κόκκινη γραμμή που χαράζει χρονια με τα χρονια την ιστορία μας, συμπληρώνοντας ακόμη ένα κομμάτι του παζλ. Ένα κομμάτι στο οποίο ήρθε η ώρα να πρωταγωνιστήσουμε. Εμείς. Η πιο απολιτικ γενιά.

Νιώθω πως μας πέταξαν κατευθείαν στα βαθιά και δυστυχώς ούτε το σθένος, ούτε την σοφία έχουμε για να διαχειριστούμε αυτό το βάρος.

Το φως στην άκρη του τούνελ ακόμη δεν φαίνεται και ξερω πως πριν καλυτερέψει, πάντα χειροτερεύει. Ας ελπίσουμε πως βρισκόμαστε σε τούτη την καμπή.

Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος, πως δεν θέλω πια να φοβάμαι.

* Ο Γιώργος Τελτζίδης είναι σκηνοθέτης.