Δέκα σκέψεις για όσα ζούμε
Τι φοβάμαι, σε τι ελπίζω, τι απεύχομαι
Να σας πω λοιπόν τι με ανησυχεί απ’ όλο αυτό το πράγμα:
1) Ο ιός ο ίδιος φυσικά, για τους αγαπημένους μου ανθρώπους που μπορεί να νοσήσουν σοβαρά – λιγότερο για μένα τον ίδιο.
2) Ο ιός και – ούτε που θέλω να το σκέφτομαι – τι θα προκαλέσει στους άστεγους και όλες αυτές τις ψυχές που έχουν στοιβάξει στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως τύπου Μόρια.
3) Το οικονομικό – σε προσωπικό επίπεδο. Για πολλούς αυτό που συμβαίνει είναι ήδη καταστροφικό. Εμένα με χτυπάει άσχημα, αλλά δεν θα είναι η καταστροφή.
4) Το οικονομικό – σε συλλογικό επίπεδο. Κυρίως για χώρες με εντελώς εύθραυστες οικονομίες σαν την Ελληνική, αλλά και γενικά για την παγκόσμια οικονομία.
5) Η ψυχική μας υγεία. Η απομόνωση. Η μοναξιά. Η έλλειψη σωματικής επαφής. Ο φόβος. Δεν είναι αστεία αυτά που έχουμε να αντιμετωπίσουμε.
6) Η συνολική ανατροπή της ζωής μας, της καθημερινότητάς μας, των σχεδίων μας.
Και λίγη αισιοδοξία – ή μάλλον ελπίδα – πολύ αισιόδοξος γενικά δεν είμαι:
7) Πως όταν ξαναπεράσει όλο αυτό θα ξανασκεφτούμε τις προσωπικές μας σχέσεις και τη σημασία τους. Πως θα εκτιμήσουμε τον χρόνο που περνάμε με αυτούς που αγαπάμε και θα ξαναμετρήσουμε τις φορές που ξεχάσαμε να πάρουμε τηλέφωνο.
8) Πώς όταν ξεπεραστεί όλο αυτό θα ξανασκεφτούμε τις μεταξύ μας σχέσεις ως κοινωνία: πώς θέλουμε να ζούμε μαζί; Τι σημαίνει αλληλεγγύη; Τι σημαίνει προσωπική και συλλογική ευθύνη; Τι σημαίνει να τραγουδάμε μαζί στα μπαλκόνια της Νάπολης;
9) Πώς όταν ξεπεραστεί όλο αυτό θα ξανασκεφτούμε τις προσωπικές μας προτεραιότητες: υπάρχει κάτι που να μετράει περισσότερο από το χρόνο και την αγάπη; (σόρυ για το χριστιανικό).
10) Πώς όταν ξεπεραστεί όλο αυτό θα ξανασκεφτούμε το οικονομικό μας σύστημα. Πως θα ξαναδώσουμε μια ευκαιρία στο κοινωνικό κράτος. Πώς θα πετάξουμε τον νεοφιλελευθερισμό και τους απατεώνες που τον υποστηρίζουν επιτέλους στο καλάθι. Πως θα ξαναβγούμε στο δρόμο να στηρίξουμε γιατρούς, νοσοκόμες και τη δημόσια υγεία χωρίς παλαμάκια με παραγγελία.
