Δεκαπενταύγουστος: no news is good news

Προτού ο χειμώνας φάει πάλι για τα καλά το καλοκαίρι, ας μην απογοητευόμαστε. Προλαβαίνουμε, υπάρχει ακόμη λίγος δεκαπενταύγουστος χρόνος. Να, ας πούμε, τώρα που θα είναι πάλι 15, η ανοιχτή και πάμφωτη τηλεόραση τουλάχιστον θα μας ξαναπεί τα θερινά κάλαντα: τις πανηγυρικές ειδήσεις της από την άγια ημέρα. Ακολουθούν αμέσως τώρα τρεις από αυτές, σε ελεύθερη αναμετάδοση. Έτσι, σαν ένα μικρό μπόνους –νοερή παραθεριστική τουρνέ– για κάθε μη διακόψαντα:

– Είδηση πρώτη – Περί πίστεως (ρεπορτάζ από Παναγιά της Τήνου):

(Ταλαιπωρημένη μάνα, συγκρατώντας με αυταπάρνηση τα δάκρυά της, στέκει μπρος στην κάμερα, κοιτώντας την μια ιδέα λοξά στο κενό, όπως κοιτούμε παλιά φίλη που μας πετυχαίνει μετά από χρόνια σε κατάντια και ανέχεια.) «Ήρθατε για τάμα;» (ερώτηση κατανοητικού ρεπόρτερ). «Ναι» (απάντηση ασίγαστης μάνας). «Τι πρόβλημα έχετε;» (ερώτηση ρεπόρτερ). «Έχω δυο παιδιά που πίνουν, πίνουν πολύ» (η απάντηση της μάνας). «Και, πιστεύετε ότι…» (ασαφής και ανολοκλήρωτη ερώτηση ρεπόρτερ. Οπότε, με τάχιστη, θολή μα παντοκράτειρα βεβαιότητα, η μάνα κόβει μια κι έξω κάθε συζήτηση ως εξής:) «Ναι, ναι, πιστεύω πιστεύω!». Συμπέρασμα πρώτο: Η πίστη πέρα από τυφλή είναι και άρρητη. Συμπέρασμα δεύτερο και κύριο: Δεν χρειάζεται να λες (ή και να ξέρεις) σε τι πιστεύεις, αρκεί να έχεις πίστη σε αυτό.

– Είδηση δεύτερη – Περί εξιχνίασης:

«Εκλάπη από παρεκκλήσι επαρχίας Τρικάλων εικόνα της Παναγίας του 18ου αιώνα. Ευτυχώς, η εικόνα δεν έχει μεγάλη αρχαιολογική αξία. Το χωριό, ωστόσο, είναι συγκλονισμένο από την απώλεια. Την απουσία της εικόνας ανακάλυψαν οι δυο καντηλανάφτες το πρωί της μεγάλης εορτής. Οι τοπικές αρχές διερευνούν επισταμένως την υπόθεση. Πιστεύουν πως σύντομα θα εξιχνιάσουν το μυστήριο της ταυτότητας των ιεροσύλων. ‘Βρισκόμαστε σε πολύ καλό δρόμο’, αναφέρει ο διευθυντής της τοπικής χωροφυλακής. ‘Έχουμε ανακαλύψει δακτυλικά αποτυπώματα γύρω από το σημείο της κλοπής. Δεν ξέρουμε, βέβαια, αν πρόκειται για αποτυπώματα των ιεροσύλων ή των πιστών προσκυνητών..» Μετά από μια τέτοια ανακάλυψη, η εξαγωγή κάθε πιθανού συμπεράσματος έχει επικαλυφθεί με χιλιόμετρα αποσιωπητικών από δω ίσαμε τα Τρίκαλα, μπορεί και μέχρι την Παναγιά της Τήνου…

– Είδηση τρίτη και βαθιά αλληγορική – Περί ύφους:

«Σε παραλία της Κρήτης ξεβράστηκε ανήμερα της μεγάλης γιορτής νεαρό δελφίνι. Οι λουόμενοι αντίκρισαν το θέαμα με αγαλλίαση, γρήγορα όμως αντιλήφθηκαν πως οι σπασμοί του δεν οφείλονταν σε παιχνίδια του χαριτωμένου θηλαστικού. Ειδική ωκεανολόγος εξηγεί: ‘Πρόκειται για ανεξήγητη επιπλοκή στη ζωή ορισμένων δελφινιών. Πιθανόν να οφείλεται σε αιφνίδια βλάβη του κεντρικού νευρικού τους συστήματος, που τα κάνει να απολύουν τον αλάνθαστο προσανατολισμό τους. Απομακρύνονται από τη θάλασσα, νομίζοντας πως είναι στεριά. Κατευθύνονται προς την ακτή. Νομίζουν πως είναι η θάλασσα’». Ένα παρήγορο συμπέρασμα: Ω, ναι, νά λοιπόν που η καταφυγή στην ποίηση μοιάζει να αποτελεί ένα κάποιο αντίδοτο στην αντιμετώπιση πάσης φύσεως αποπροσανατολισμών!

Τέλος των ειδήσεων. Σημείωση:

Οι παραπάνω ειδήσεις δεν θα μπορούσαν να είναι πιο πραγματικές. Ακούστηκαν από τα κεντρικά δελτία της Ελληνικής τηλεόρασης τον όχι και τόσο αλήστου μνήμης Δεκαπενταύγουστο του 2008. Είχε τύχει τότε να τις καταγράψω, μα μόνο τώρα εννοώ πως τούτο μάλλον έγινε για να γλιτώνω μια και καλή από τις φετινές, που αν δεν είναι οι ίδιες ακριβώς, δεν υπάρχουν βάσιμες ελπίδες πως δεν θα είναι δυσμενέστερες.

* Φωτογραφία: Μιχάλης Γουδής