Δεν αντέχουμε άλλο

του Γεράσιμου Χαριτόπουλου

Ένα ακόμη φθινόπωρο μπήκε με ελλείψεις, όπως κάθε σχολική χρονιά, καθηγητών και βιβλίων στα σχολεία, με μαθητικές καταλήψεις, χάος και αψιμαχίες στα πανεπιστήμια. Εξ ου και η συζήτηση για την Παιδεία στη χθεσινοβραδινή εκπομπή «Ανατροπή» του Γιάννη Πρετεντέρη, μια εκπομπή που δεν βλέπω όπως αφήνω και την τηλεόραση κλειστή, αλλά να που είχε ενδιαφέρον το θέμα.

Είδα λοιπόν καλεσμένους μαθητές να λένε, να φωνάζουν, σε κάθε τόνο «δεν αντέχουμε άλλο». Αλλά κανείς από τους προσκεκλημένους ενήλικες να μην ακούει πλην του κυβερνητικού εκπροσώπου Άδωνη Γεωργιάδη, που περίμενε να τους ειρωνευτεί – να ειρωνευτεί δυο δεκαεξάχρονα παιδιά. Είδα ανθρώπους να φωνάζουν αδιάλειπτα και ακατάληπτα ο ένας στον άλλο, πρυτάνεις να νουθετούν μαθητές, ένας εκπρόσωπος των καθηγητών να παλεύει με τον Γιάννη Πρετεντέρη και τον Άδωνη Γεωργιάδη να μιλήσει, φωνές η μια πάνω στην άλλη να στήνουν ένα σκηνικό γηπεδικό περισσότερο παρά συζήτησης, χωρίς ούτε για ένα λεπτό να μπει στο τραπέζι ένα από τα πολλά ζητήματα της Παιδείας στη χώρα, από τα φροντιστήρια – είμαστε η μόνη χώρα που γνωρίζω όπου τα παιδιά παρακολουθούν δυο σχολεία – μέχρι τα δηλητηριώδη πλοκάμια των κομμάτων μέσα στα πανεπιστήμια που λέγονται «φοιτητικές παρατάξεις».

Σκεφτόμουν, παρακολουθώντας, ότι όσοι γνωστοί μου, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, έχουν σήμερα παιδιά που βγαίνουν ή θα βγουν από αυτό το σχολείο είτε τα στέλνουν απευθείας στο εξωτερικό (Αγγλία συνήθως ή ΗΠΑ), όσοι εννοείται μπορούν και με αιματηρές οικονομίες, είτε, μόλις τελειώσουν μια εδώ σχολή, για μεταπτυχιακά με την προοπτική – με την ευχή τους – να μείνουν στην άλλη χώρα επί μακρόν και να προκόψουν. Όπως ακριβώς συνέβαινε – να μια ακόμη σκέψη δύσκολη, που προβληματίζει – και στην εποχή, προ εικοσιπενταετίας, που ήμουν ο ίδιος μαθητής. Μόνο που πλέον δεν μιλάμε για φυγή, μετανάστευση. Αλλά για μια κανονικότατη φυγάδευση παιδιών από τους γονείς τους μπας και τα σώσουν από ένα απάλευτο τέλμα.

Δεν ξέρω αν κάτι απ’ όλα αυτά πέρασε, προκειμένου να προβληματίσει, από το μυαλό του συντονιστή της χτεσινής συζήτησης Γιάννη Πρετεντέρη που ως επί το πλείστον τον έβλεπα να κάνει καλαμπούρια με τα οποία εν συνεχεία χαχάνιζε. Ή απασχόλησε τους καλεσμένους του που, για όσο παρακολούθησα, προσπαθούσαν ο ένας να εκμηδενίσει τον λόγο και τα επιχειρήματα του άλλου με μικρά διαλείμματα-«παραφωνίες» τις φωνές απελπισίας των μαθητών. Ίσως σε κάποια άλλη εκπομπή…