Δεν είμαι καλά… δεν είχα κανέναν στο τραίνο
Είμαι κλινική ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια ενηλίκων στη Θεσσαλονίκη, ποτέ ωστόσο οι συνεδρίες δεν είχαν τόση ομοιογένεια όση το τελευταίο δεκαήμερο
Λέξεις: Πηνελόπη Καραουλάνη
Είμαι κλινική ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια ενηλίκων στη Θεσσαλονίκη εδώ και 25 χρόνια. Όχι εύκολα για τη χώρα μας και για τον καθένα μας ξεχωριστά. Ποτέ ωστόσο οι συνεδρίες δεν είχαν τόση ομοιογένεια όση το τελευταίο δεκαήμερο. Πριν καλημεριστούμε:
“Δεν είμαι καλά… μην ανησυχείς δεν είχα κανέναν στο τραίνο”
Και μετά μια βουβή σιωπή. Και ένιωσα την ανάγκη να γράψω εδώ για όλους εμάς που νομίζουμε ότι δεν είχαμε κανέναν στο τραίνο, και μας τρομάζει το πόσο συλλογικά πενθούμε.
Είχαμε όλοι μας κάποιον στο τραίνο.
Ήταν η εμπιστοσύνη μας, καθισμένη σ ένα άνετο κουπέ, χαζεύοντας αμέριμνη και ασφαλής το όμορφο τοπίο, ανενόχλητη, τολμώντας να οργανώσει τα επόμενα της βήματα, τώρα που βγαίνουμε από την πανδημία.
Ήταν τα όνειρα των παιδιών μας, οι παρέες που τραγουδάνε στο ρυθμό της μηχανής, οι φρέσκιοι έρωτες και τα χέρια τους κρατημένα σφιχτά κρυφά κάτω από τη μπάρα του κυλικείου, δίνοντας υποσχέσεις να ξαναβρεθούν σε μια επόμενη διαδρομή προς άλλη κατεύθυνση, που θα την ανακαλύπτανε παρέα.
Ήταν η μακάρια περηφάνια μας για το φιλότιμο, το χαμόγελο των ανθρώπων, και τον μοναδικό ελληνικό μας ήλιο. Η κρυφή πεποίθηση οτι εδώ πάντα θα γυρνάμε, όπου κι αν φτάσουμε, γιατί εδώ είναι ο τόπος μας ο επιούσιος, και όλοι οι ‘ξένοι’, με τις άσχημες γκρίζες χώρες τους, αυτόν τον τόπο ονειρεύονται.
Κάποιους θάψαμε, κάποιοι παλεύουν και κάποιοι αγνοούνται. Όλοι αυτοί οι μέσα μας αισιόδοξοι κραδασμοί, όλοι σωπάσαν.
Είχαμε όλοι μας πολλούς, πρώτου βαθμού δικούς μας στο τραίνο.
Ας πενθήσουμε όπως τους αξίζει και ας πάρουμε το χρόνο μας να επαναδιαπραγματευτούμε την επόμενη μέρα, με ότι τρόπο μπορεί και αντέχει ο καθένας.
