Δεν είναι το πρόβλημα η συγκατοίκηση, αλλά η ζωή στην Ελλάδα

Στα 25 πήρα την απόφαση να αφήσω το πατρικό μου και με έναν μισθό λίγο παραπάνω από τον βασικό να συγκατοικήσω με τον σύντροφο μου στο κέντρο της πόλης.

Στην εύρεση σπιτιού ήμασταν τυχεροί, 480 ευρώ, επιπλωμένο, σε πολύ καλή κατάσταση με φυσικό αέριο και πολύ καλό συνεργάσιμο ιδιοκτήτη όλα αυτά που περιγράφω όμως είναι άπιαστο όνειρο για το κέντρο των μεγάλων πόλεων, την εποχή που ένα παιδί στα 18 του ξεκινά επίσημα την ενήλικη ζωή μακριά από τους γονείς του.

Το πρόβλημα με εμάς εμφανίστηκε στον πρώτο μήνα της συγκατοίκησης, όπου από τους μισθούς μας τα 240 ευρώ από τον καθένα πηγαίνουν απευθείας στο ενοίκιο, οι λογαριασμοί συμπληρώνουν το ποσό των 300 ευρώ και το σουπερμάρκετ αγγίζει τα 400 ευρώ ντεφάκτο. Αποτέλεσμα αυτού, να μένεις με 300-400 ευρώ να βγάλεις τον μήνα στον οποίο μήνα όλο και κάτι προκύπτει, θα χρειαστεί να πας στον γιατρό, να πληρώσεις έναν μάστορα να σου φτιάξει μία ζημιά του σπιτιού, να ξαναπάς σουπερμάρκετ, θα έρθει ο εκκαθαριστικός του νερού, του φυσικού αερίου, θα βγάλεις κάρτα για τα μέσα, θα πας το γατί στον κτηνίατρο και μέσα σε όλα όσα συμβαίνουν θα ξεχάσεις να ζήσεις, θα είσαι κλεισμένος στο σπίτι από την κούραση και το άγχος μην ξεφύγεις από το ένα ποτό και περάσεις στο δεύτερο και ο λογαριασμός είναι μείον, θα περιορίσεις τους καφέδες έξω θα τους πίνεις στο σπίτι, θα κόψεις το φαγητό στην ταβέρνα, από εκεί που πήγαινες 2-3 φορές στον μήνα σινεμά θα σημειώσεις μία ταινία από τις δεκάδες που βγαίνουν και θα την δεις στην μεγάλη οθόνη. Πολλές φορές καθώς τα έξοδα κυλούν, θα ακουμπήσεις κι εκείνα από την άκρη, που μπορεί να τα μάζευες για να πας ένα ταξίδι, να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία, να βρείτε ένα μεγαλύτερο σπίτι, να πάρεις ένα αμάξι, γιατί πια πλησιάζεις και τα 30. Κι έτσι τον επόμενο μήνα θα ζοριστείς ακόμη παραπάνω για να αναπληρώσεις ή έστω να μειώσεις την “ζημιά” των χρημάτων που αποταμίευσες.

Γενικά, ακόμη και με την συγκατοίκηση, θα ζεις με περιορισμούς, ασχέτως που θα κάνεις ενδεχομένως και δυο δουλειές για να τα βγάζεις βόλτα και να λες πως έστω δεν ζητάς από τους γονείς σου ή ζεις αξιοπρεπώς.

Άκουσα λοιπόν εχθές τον πρωθυπουργό να παρακινεί τους φοιτητές να συγκατοικήσουν, που ναι, αν ένας γονιός δεν τα βγάζει βόλτα θα κάνει τα πάντα για να σπουδάσει το παιδί του, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να μείνει με κάποιον μακρινό φίλο, αλλά δεν είναι όλα τα παιδιά το ίδιο και δεν έχουν όλοι οι γονείς την ίδια δυνατότητα σε μία χώρα που ο βασικός μισθός κυριολεκτικά δεν φτάνει για να θρέψει μία οικογένεια.

Σε μία χώρα που μπορεί ένα παιδί να ξεσκίστηκε να διαβάσει στις πανελλήνιες, να πληροί όλα τα εισοδηματικά κριτήρια για μια θέση στην εστία αλλά να μην τον δεχθούν, σε μία χώρα που σε όλες τις οικογένειες πάντα κάποιος κάτι θα στερείται, σε μία χώρα που οι γονείς πληρώνουν για την ιδιωτική εκπαίδευση από το Γυμνάσιο ενώ στέλνουν τα παιδιά τους σε δημόσια σχολεία, σε μία χώρα που αν είσαι γονέας και δεν καταφέρεις να στείλεις το παιδί σου να πάει να σπουδάσει θα νιώσεις αποτυχημένος για την οικονομική διαχείριση της εξουσίας και όχι την δική σου.

Στην Θεσσαλονίκη αυτή την στιγμή τα φοιτητικά σπίτια ξεκινούν από ημιυπόγεια στον Βαρδάρη με 550 ευρώ και φτάνουν τα 700 ευρώ για 50 τμ στο Φάληρο από τον 1ο όροφο και πάνω. Σε αυτά τα 50 τμ πως οι φοιτητές θα συγκατοικήσουν; Και θα πληρώνουν κάθε μήνα 350 ευρώ o καθένας για ένα σπίτι κακοσυντηρημένο με ξύλινα κουφώματα, πετρέλαιο και παλιά πόρτα; Αυτή είναι η πραγματικότητα που επιζητούν οι πολιτικοί για να ρολάρει το πράγμα στην οικονομία;

Που δεν χρειαζόταν να μας πει ο κ. Μητσοτάκης να συγκατοικήσουμε, το κάνουμε ήδη γιατί αλλιώς θα μέναμε για πάντα με τους γονείς μας και δεν θα παίρναμε ρίσκα στην ζωή μας, όσο κοστοβόρα κι αν είναι αυτά τα ρίσκα. Και να τον ενημερώσουμε τουλάχιστον πως δεν συγκατοικούν μονάχα οι φοιτητές συγκατοικούμε κι εμείς οι 25 και άνω γιατί ανήκουμε στην γενιά των ανατιμήσεων, μεγαλώσαμε με τους γονείς μας να παίρνουν υψηλούς μισθούς, να επιστρέφουν σε βασικούς που αγγίζουν τα 500 ευρώ ή να απολύονται και εμείς στα χρόνια της εργασίας μας από τα 542 ευρώ να φτάνουμε τα 780 ευρώ και να λέμε κι ευχαριστώ.

Μεγαλώσαμε με τον καφέ να κοστίζει μόλις ένα ευρώ και τώρα στην καλύτερη τον πληρώνουμε 2.5, μεγαλώσαμε με την γενιά της μεταπολίτευσης που πρόλαβε να αγοράσει ένα σπίτι και τώρα γνωρίζουμε πως αυτό στις δικές μας περιπτώσεις μπορεί και να μην  γίνει ποτέ. Κοντεύουμε τα 30 και πρέπει να κάνουμε δουλειές άσχετες με το επάγγελμα μας για να κάνουμε ένα μεταπτυχιακό, γιατί πόσα ακόμη θα κάνουν οι γονείς μας για εμάς; Η αποταμίευση για εμάς είναι λύση αλλά δεν θα ζήσουμε ποτέ τα μεγάλα της ποσά γιατί πάντα θα χρειαστεί να τα δίνουμε.

Αυτή είναι η αλήθεια, η συγκατοίκηση υφίσταντο και όχι γιατί είναι in στο εξωτερικό γιατί χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσε ένα παιδί στα 18, στα 20, στα 25 να ζήσει μόνο του.

*Υ.Γ. Μην μας πασάρετε άλλα μέτρα, για φόρους, ενοίκια και τιμολόγια ρεύματος, νιώθουμε κορόιδα στην χώρα που επιλέξαμε ή έτυχε να ζούμε.