Δεν θα με τρελάνεις εσύ (2)

του Κωστή Ζαφειράκη 

Δεν ξέρω τι με πιάνει. Λέγομαι Γιώτα Ψιτακοπούλου. Εγώ δεν τό ‘χα να ασχολούμαι με το μακρύ και το κοντό του καθενός. Από μικρή ημουνα ανοιχτός και θετικός άνθρωπος. Όλα τα έβρισκα καλώς καμωμένα σ΄ αυτόν τον κόσμο και τους ανθρώπους. Εδώ και 3 χρόνια όλα μου ξυνίζουν. Είναι τότε  που χώρισα με τον Μάκη από τον Λαγκαδά, όλα μου φταίνε. Η καρδιά μου και η ψυχή μου μαύρη καθώς έγινε, φτύνει χολή για όλους. Ανοίγω το στόμα μου κι όποιον πάρει ο Χάρος. Καλή κουβέντα δεν έχω, χαμόγελο στεγνό και χαρά μηδέν για τίποτα. Και μη μου πεις φταίνε η κρίση και ο Μάκης. Δεν θέλω να το ακούσω, κατάλαβες; Μου τύχανε καλά παιδιά δεν λέω, στην πορεία, αλλά το μυαλό μου κόλλησε στο κακό. Τους διώχνω όλους από δίπλα μου, όταν ανοίγω το βρωμόστομα μου, εξαφανίζονται. Βρες μια λύση τώρα γιατί σε πήρε και σε σήκωσε. Θα σε βρω και θα στα κάψω όλα εκεί μέσα. Και το μόνο που δεν θέλω να ακούσω να  μου πεις είναι  “δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής”. Άει στα τσακίδια πρωινιάτικα…

Γιώτα μου, βρήκες επιτέλους την κλίση σου. Άνθρωποι σαν και σένα είναι χρήσιμοι για την ισορροπία του οικοσυστήματος. Χωρίς τις ύαινες, οι γαζέλες θα τρώγονταν μεταξύ τους από την πλήξη. Είναι προτιμότερο να χασμουριέσαι σ’ έναν κόσμο γεμάτο Γιώτες, παρά να ταίζεις κορμοράνους στην Κερκίνη. Ξέρεις τι λέει μια σουηδική παροιμία; «Låt den rätte komma in», που θα πει, «Άσε το κακό να μπει». Χωρίς την κακοσύνη, η ζωή θα ήταν ανιαρή σαν αυγό βραστό. Χωρίς το κακοκαίρι, ο κόσμος θα ήταν ροζ, τρυφερός, ειρηνικός και πουπουλένιος, άρα για τα μπάζα. Μια ολόκληρη ζωή προετοιμαζόσουν για το κακό, κι ας το έπαιζες μικρή, Μητέρα Τερέζα. Μπορεί να αντιστεκόσουν, μέσα σου, όμως, το είχες αποφασίσει, εξ απαλών ονύχων: «Οι καλοί άνθρωποι προκαλούν ανία. Στυλ και ζωντάνια έχουν μόνο οι κακοί». Αφού η αγαπημένη σου ταινία είναι «Η κούκλα του Σατανά», γιατί το ζορίζεις βρε σατανά μου; Γιατί επιμένεις να διαβάζεις Λένα Μαντά και, στο τσακίρ κέφι, Γρηγόριο Ξενόπουλο; Ο εαυτός σου κλωτσάει, δεν το νιώθεις; Εσύ είσαι ταμάμ για Μπουκόφσι. Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι τέκνα της μεγαλοψυχίας, της αγάπης και της ευδαιμονίας. Κάποιοι, όπως εσύ, η Τασώ Καββαδία, ο Αρτέμης Μάτσας, η Μήδεια, η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη, η Σωσώ από τα «Εγκλήματα», η μαμά του Μάκη από τον Λαγκαδά και η Νατάσσα Μποφίλιου (για το ξεκάρφωμα), είστε παιδιά του φωτός.

Δεν είσαι ανικανοποίητη, όχι δεν είσαι γρουσούζα. Απλώς υπήρξε μια κακοτεχνία στη σύνθεση των νευρικών σου κυττάρων, όταν ακόμα ήσουν έμβρυο κι η μάνα σου προσπαθούσε να απεξαρτηθεί από το αλκοόλ και τα όσπρια. Δεν είσαι εγωίστρια, όχι δεν είσαι παραληρηματικιά. Απλώς η υπερχείλιση χολής στο αίμα σου, σε κάνει να θέλεις ώρες-ώρες να τριγυρνάς με λασπωμένα Μανόλο Μπλάνικ στον Λαγκαδά, βρίζοντας και διψώντας για εκδίκηση κι αρσενικό, εννοώ το δηλητήριο- είναι το μόνο αρσενικό που μπορεί να σε σιάξει. Δεν είσαι αντικοινωνική, όχι δεν είσαι σκατόψυχη. Απλώς, σου έλαχαν ελαττωματικά γονίδια- τι να πει κι η Τζόαν Κόλινς; Κατ’ τ’ άλλα, ζήσε κανονικά, σα να μη συμβαίνει τίποτα. Και μην ακούς αηδίες, ότι το καλό θα νικήσει, ότι χίλιοι καλοί χωράνε κι άλλα χαζά. Κάθε τι καλό προέρχεται από το κακό. Κι όπως έχει πει και η δασκάλα σου Αλέξις Κάρινγκτον-Κόλμπι-Ντέξτερ: «Sinds ik toen ik vier was won met zaklopen», που θα πει «πέσε και ψόφα τ’ ανάσκελα μωρή, που θα με πεις εμένα ζακλόπεν».

Με αγάπη Κωστής   

*Στείλε το θέμα σου (ή τα θέματά σου) στο [email protected] ή ταχυδρόμησέ τα στη διεύθυνση Παπαμάρκου 2, 54623, ή αν θέλεις fax ΟΚ, 2310429051. Περισσότερες πληροφορίες εδώ