Δεν θέλω να σας πανικοβάλω αλλά είμαστε θύματα κακοποίησης
Ζεις στην Ελλάδα του 2022, σε έχουμε εκπαιδεύσει για να μην σοκάρεσαι.
Χθεσινοί τίτλοι ειδήσεων, “Ευθανασία για το γαϊδουράκι”, “Απείλησε την σύζυγο του πως θα την σκοτώσει αν δεν δει το κινητό της”, “Θύμα bullying 14χρονος”,”επεισόδια στην Μαλαματίνα – Δυο τραυματίες” ή αλλιώς ακόμη μία Τετάρτη ξημέρωσε. Αλεπάλληλες γροθιές ειδήσεων – στις οποίες το μόνο που αλλάζει είναι τα θύματα και οι λέξεις- έρχονται να σου σαπίσουν το στομάχι να σε κρατήσουν για άλλη μία ημέρα ξάγρυπνο, να βαρύνουν τον βράχο που στέκεται στο στήθος σου. Σε μία εποχή που η κοινωνική έκρηξη έχει εξαπλωθεί παντού, αν θεωρείς πως δεν είσαι θύμα βίας, μάλλον κάτι δεν έχεις ζυγίσει σωστά.
Εκπαιδευμένος και ζώντας πια στο καθεστώς του απόλυτου ελέγχου των Μέσων, της αστυνομακρατίας σε όποια γειτονιά κι αν υπάρχει, των πολιτικών που αρνούνται πως γνωρίζουν και παρακολουθούν, των βιαστών που αφήνονται ελεύθεροι, των γυναικοκτονιών που δεν προλαβαίνει κανένας να σταματήσει, γρονθοκοπείσαι καθημερινά. Μένεις άπραγος, στάσιμος και σοκάρεσαι μα δεν αντιδράς, αντιδρούν οι λίγοι εσύ μένεις στα λόγια και προχωράς στην αποτύπωση αυτών με post στα social, καταδικάζεις αλλά δεν πράττεις.
Στην εποχή που πηγαίνεις supermarket και ο βασικός σου μισθός περισσεύει μονάχα για τα βασικά, στο δίπλα σπίτι βυθίζονται και δεν έχουν ούτε για εκείνα. Στην εποχή που πρόσφυγες καταφθάνουν στην χώρα και πατάμε το μπαλάκι των ευθυνών στους άλλους, όπου μπαλάκι ευθυνών οι ανθρώπινες ζωές. Στην εποχή που παρακολουθούνται όλα και κανείς δεν γνωρίζει τίποτα, σε αυτή την εποχή εγώ είμαι θύμα βίας και δυστυχώς είσαι κι εσύ.
Και ξαφνικά όλα εκείνα που διαβάζεις λαμβάνουν χώρα δίπλα σου, η φίλη σου βρίσκεται σε σχέση με έναν κακοποιητικό σύντροφο, η οικογένεια που μένει από πάνω πετάει αντικείμενα στους καβγάδες, ο φίλος σου εγκλωβίζεται στο πλαίσιο μίας καταπιεστικής οικογένειας, ο σύντροφος σου στον καβγά χτυπά τα χέρια του στον τοίχο και κλοτσά αντικείμενα, το αφεντικό σου σου δίνει τα λιγότερα γιατί στέρεψε κι εσύ δουλεύεις 15 ώρες την ημέρα, οι έφηβοι της γειτονιάς σου κακοποιούν ένα γατί, ο ξάδερφος σου δέχεται bullying από τους συμφοιτητές του.
Το ερώτημα στην παραπάνω περιγραφή είναι άλλο, όλα αυτά προυπήρχαν και απλώς δεν τα βλέπαμε, ή πράγματι ο κόσμος τώρα άλλαξε; Κακοποιήσεις ζωών συνέβαιναν πάντα -θυμίζω τίτλο ειδήσεων κοντά στο 2010, με δυο ενήλικους που πέταξαν σε γκρεμό σκύλο- και εδώ θέλω να σταθώ καθώς, μία κοινωνία κρίνεται και χαρακτηρίζεται ως “πολιτισμένη” από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα ζώα. Αλλά θα μου πεις τι αξία έχει ένα γαϊδούρι, διότι τώρα που παραθέτω αυτή την σκέψη θυμάμαι τα μουλάρια σε γνωστό ελληνικό νησί φορτωμένα σε όλο τους το κορμί να μην μπορούν να σταθούν όρθια. Τα δεμένα σκυλιά στις φωτιές, το δικό μου γατί που βρέθηκε στον κάδο απορριμάτων εγκλωβισμένο σε πλαστική σακούλα, γδαρμένο στην ράχη και βαμένο με ροζ βαφή μαλλιών. Ένα βάρος στο στήθος, γιατί είμαστε λίγοι εκείνοι που τα σώζουμε και περισσότεροι εκείνοι που τα κακοποιούν, αλλά σε αυτή την κοινωνία συνυπάρχουμε και οι δύο.
Η σεζόν που φεύγει που στοίχισε πολύ. Από τα επεισόδια στην Σταυρούπολη, την αστυνομοκρατία στο ΑΠΘ, την λίστα των γυναικών που δολοφονήθηκαν, τα θύματα bullying, τους ανθρώπους που δεν άντεξαν και έπεσαν από το μπαλκόνι, για τον Άλκη, για τους βιασμούς. Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός του ότι μεγαλώνω αλλά σίγουρα δεν θέλω να μεγαλώνω άλλο σε μία τόσο κακοποιητική κοινωνία.
Δεν γνωρίζω αν πρέπει να ρίξουμε κάπου ευθύνες, κυρίως γιατί εμείς οι ίδιοι δεν κατανοούμε πλήρως τι συμβαίνει στην δική μας ζωή, οπότε και είμαστε ανίκανοι να κάνουμε κάτι για τους υπόλοιπους. Έχεις πληγές, επουλώνονται και ανοίγουν άλλες, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε κλάσμα δευτερολέπτου.
Στην πρώτη εικόνα που αντικρίζεις το πρωί από τον άστεγο που κοιμάται απέναντι από την δουλειά σου, στον πρώτο τίτλο είδησης που σίγουρα θα αποτελείται από ανθρώπινο αίμα, στο πρώτο αδέσποτο που θα σέρνεται από την κακοποίηση, στο δέκατο “δεν αντέχω άλλο” που θα ηχεί με την φωνή των φίλων σου στ’ αυτιά σου. Κακοποιείσαι, φθείρεσαι, ματώνεις και μπορεί οι πληγές σου να μην είναι φανερές, να μην υπάρχει το αίμα σου στην άσφαλτο αλλά υπάρχουν. Ζεις στην Ελλάδα του 2022, σε έχουμε εκπαιδεύσει για να μην σοκάρεσαι. Επιστροφή από την άδεια στην εργασία, στερούμενη απολαύσεων, προβληματισμένη για το τί θα ξημερώσει σήμερα. Μόλις 23 χρονών. Υ.Γ. Η γιαγιά μου έλεγε πως δεν μπορούμε να αλλάξουμε όλο τον κόσμο όσο και να το θέλουμε, μάλλον είχε δίκιο.
