Δεν θέλουμε προσφυγόπουλα στο σχολείο. Είναι άρρωστα, αλλόθρησκα, μίερα.
Δουλειά της Πολιτείας είναι να εξηγήσει, να φωτίσει τα σκοτάδια, να αποδείξει σε αυτούς ανθρώπους ότι ένα πεντάχρονο που γεννήθηκε στον πόλεμο ή τη φτώχεια δεν είναι ξενιστής
Βρασνά Βόλβης. Οι γονείς του χωριού αποφασίζουν να μην στείλουν τα παιδιά τους στο νηπιαγωγείο και το δημοτικό. Να τα κρατήσουν μακριά από τον ”κίνδυνο”. Στο σχολείο βλέπεις πηγαίνουμε μόνο με ομόθρησκους, ομόγλωσσους, καθαρόαιμους.
Γιατί η μόλυνση εκεί ξεκινά. Στα πέντε.
«Να μιλήσουμε για αρρώστιες, να μιλήσουμε για άλλα ήθη και έθιμα, να μιλήσουμε για θρησκείες;» αναρωτιέται ένας γονέας. Είναι σαφές. Τα ζητήματα που άλλες χώρες έχουν λύσει εδώ και δεκαετίες, η συνύπαρξη, ο πολυπολιτισμός, εδώ αρχίζουν να σπανίζουν.
Προφανώς οι κάτοικοι της Βόλβης δεν έχουν κάνει κανένα μάθημα Ιστορίας ώστε να μάθουν τι συνέβαινε έναν αιώνα πριν μερικά χιλιόμετρα από τα σπίτια τους στην Θεσσαλονίκη.
Τότε που στην πόλη ομιλούνταν τόσες πολλές και διαφορετικές γλώσσες, λατρεύονταν τόσες διαφορετικές θρησκείες και στα σχολεία συναντιόταν κάθε μέρα παιδιά με τόσο διαφορετικές εθνοτικές καταβολές.
Μπορώ να αντιληφθώ το φόβο των γονέων στα Βρασνά, σε περιόδους σαν αυτή, ανασφαλείς και αβέβαιες, η άγνοια, το μίσος και ο ρατσισμός φουντώνουν ως επίπλαστο όπλο απέναντι στο άγνωστο που έρχεται.
Δουλειά της Πολιτείας είναι να εξηγήσει, να φωτίσει τα σκοτάδια, να αποδείξει σε αυτούς ανθρώπους ότι ένα πεντάχρονο που γεννήθηκε στον πόλεμο ή τη φτώχεια δεν είναι ξενιστής, είναι μια βασανισμένη παιδική ψυχή που αν την αγκαλιάσεις θα ανθίσει, αν την πετροβολίσεις θα αγριέψει.
ΥΓ. Η κυβέρνηση υπέκυψε στις πιέσεις των κατοίκων. Απομάκρυνε τις οικογένειες σε άλλες δομές. Τα μικρά προσφυγόπουλα θα ζήσουν σε άλλα κοντέινερ και κυρίως δεν θα μολύνουν το νηπιαγωγείο της περιοχής.
