Δεν βγάζεις γκόμενα με χάλια κινητό

Λέξεις: Σταμάτης Σκιφαλίδης

Θυμάμαι αρκετά καλά, Σεπτέμβριο του 1998, όταν λίγο πριν παρουσιαστώ στο στρατό, όπως οι περισσότεροι, έτσι και εγώ, αγόρασα μια «παντόφλα» συσκευή για τα σημερινά δεδομένα, με την οποία αναλόγως και σήματος θα μπορούσα να επικοινωνήσω από, πχ την Σπάρτη, στην Θεσσαλονίκη ή οπουδήποτε (σχεδόν) αλλού.

Ξεκίνησε ως ένα σύγχρονο μέσο τηλεφωνικής επικοινωνίας, επαναστατικό αφού και οι «μικροί» εμείς – όπως στις ταινίες – θα μπορούσαμε να περπατάμε και να νοιώθουμε ανούσια σπουδαίοι, λέγοντας σιγανά «εντάξει ρε μάνα, δεν θα πάω εκεί». Πολύ σύντομα, μια από τις πρώτες ανταγωνιστικές καινοτομίες των εταιριών, αφορούσαν κυρίως το μέγεθος πχ όσο πιο μικρό, κομψό τόσο πιο trendy για τον κάτοχό του. Και μετά άρχισε να «εξελίσσεται», πάντα για το καλό των κατόχων, μιας και δεν είναι λίγες οι φορές που μένεις από λάστιχο στο πουθενά ή γεννάει η γυναίκα σου και εσύ βρίσκεσαι στην Κίνα. Μην ξεχνάτε πόσο άθλια ζούσαμε πριν.

Συνεχίζοντας, στις αρχές του 2000 και μετά στα μέσα, η έγχρωμη εικόνα και η δυνατότητα λήψης φωτογραφιών, θεωρούνταν θέσφατο και έλεγε πολλά για τον ιδιοκτήτη. Η πράσινη εικόνα ήδη καταντούσε κιτς, περιθωριοποιώντας στην μάζα, όποιον απλά το θεωρούσε απλά λειτουργικό και όχι απαραίτητο για την ανούσια μόστρα και επίδειξη. Η πλειοψηφία αρχικά έπεσε τότε αδηφάγα στα ring tones, μπερδεύοντας με τον καιρό το γεγονός ότι δεν εφηύρε η πλειοψηφία της νεολαίας τότε την συσκευή απλά μάθαινε να την υπηρετεί και να εντυπωσιάζεται σαν νήπιο. Πήγαινες σινεμά και ξαφνικά άκουγες σφήνα στην ταινία ήχο από «μπουζούκια».

Κατά την διάρκεια των σπουδών μου επιλέγοντας τότε το μοδάτο και καλά management, έτυχε να παρακολουθήσω ένα συνέδριο (κατά το 97). Τότε βέβαια το μόνο που με ένοιαζε ήταν πώς θα φεύγαμε διακριτικά για καφέ.

Το θέμα του ήταν : Οι ανάγκες δημιουργούν το marketing ή το marketing τις ανάγκες; Αρχικά το προσπέρασα αν και αργότερα διαβάζοντας, συζητώντας και απλά παρατηρώντας διαφημίσεις, νέες τάσεις, μίντια, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι κυριολεκτικά πλέον το marketing επηρέαζε και επενέβαινε στις ζωές μας, μετατρέποντας την επιθυμία σε ζωτική (κυρίως ψυχικά) ανάγκη.

Προσωπικά, άρχισα να νοιώθω «ήδη στην απέξω» ως κάτοχος ενός παλιού δηλ 6μηνών πριν κινητού, παρατηρώντας παράλληλα και το σχεδόν παγκόσμιο φαινόμενο της «μείωσης διάρκειας ζωής, αλλοτινών προϊόντων και υπηρεσιών» όπως πχ γνωστών αυτοκινητοβιομηχανιών που άρχιζαν να αλλάζει όλα τα μοντέλα στην 3,4 ετία, όταν η αλλοτινή τους «ζωή» διαρκούσε τουλάχιστον 8 με 10 χρόνια. Αυτό άρχισε να επικρατεί παντού.

Το νέο γρήγορα είτε πλέον χαλούσε για να καταναλώσεις το νέο είτε έχανε την αξία του. Πολλοί πριν τα ξεπληρώσουν με τα αλήστου μνήμης δάνεια express, κατέληγαν να πλήρωναν για ένα πλέον προηγούμενο μοντέλο. Και τι να πουν στο καφενείο μετά. Επιστρέφοντας στο προ 20ετίας πάντα κινητό τηλέφωνο, κοντά στο 2010, μετά την (πλέον vintage) «επανάσταση της έγχρωμης οθόνης», την δόνηση, των videos κλπ άρχισε η επιβλητική και ασυναγώνιστη επέλαση των πρώτων – πάντα κινητών τηλεφώνων – των smartphones, όπου άκουσον άκουσον με την απλή επαφή κάποιου δάχτυλου, μπορούσες πλέον να αποφύγεις εκείνα τα ενοχλητικά κουμπιά.

Έξυπνα κινητά εφοδιασμένα παράλληλα μεθοδικά – πάντα σε «άτυπη» επαφή με το αγοραστικό κοινό και τις αντιδράσεις του – με διάφορες εφαρμογές, παρέχοντας αυτονόητα και την άμεση σύνδεση με το internet. Το κάποτε μετά βίας λιτό κινητό τηλέφωνο συνέχισε το πολυσύνθετο έργο του, επιδιώκοντας κυρίως να μας το καταστήσει ως αναγκαιότητα, παρουσιάζοντας μας δήθεν καινοτομίες που υπήρχαν και υπάρχουν εδώ και πολύ καιρό Και κάπου εκεί άρχισε να χάνεται η μπάλα.

Ποια κρίση; Αφαιρώντας από ένα 16αρη το κινητό του, οι εξελίξεις θα είναι επικίνδυνα άγνωστες. Όπως πάνω κάτω και σε όλους. Και όλοι το γνωρίζουμε αλλά με το «έλα μωρέ εξέλιξη είναι», «εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο» κ λοιπών γραφικών απαντήσεων, απλά άπαντες εθελοτυφλούμε. Προσωπικά, στα κοντά (λέμε) 45 αν τύχει και το χάσω, θα πάθω προσωρινό μπέρδεμα. Προς το παρόν έχω βιώσει την λίγων δευτερολέπτων απουσία του και η εμπειρία «δεν ήταν ευχάριστη». Αν το πολλαπλασιάσω, με πιο παθιασμένους με πιάνω αδιάβαστο και φοβισμένο.

Τραγικό μου λάθος η απουσία εκτενούς αναφοράς στο fb, το οποίο από τον άλλοτε υπολογιστή σπιτιού (περίπου 2006,7) πέρασε με την συγκατάθεσή μας και την αφελή παραχώρηση στοιχείων στον κάθε αλτρουιστή αλά Ζουκερ και βάλε, επικράτησε πλέον σχεδόν καθολικά στην καθημερινότητά μας όχι απλά ως κουτσομπολιό ή επίδειξη χαράς κλπ αλλά και τάση στο γνωστό σύνδρομο κλειδαρότρυπας.

Με το internet ως «ασφαλή» οδηγό, ελαχιστοποίησε την όποια λειτουργική όντως χρήση του ως μέσο πχ εκμάθησης ή επαφής (ακόμη και παγκόσμιας), εύρεσης παιδικών φίλων κλπ. Γίνονται και θετικά. Αλλά υπερτερούν κατά πολύ τα υπόλοιπα.

Κάνοντας και μια αναγκαία στάση στο θέμα των ανθρωπίνων σχέσεων σε εξωτερικούς χώρους, αναφερόμενος πάντα σε ένα κινητό τηλέφωνο, αν το θέσουμε ρεαλιστικά, πλέον δύσκολα κάποιος «βγάζει γκόμενα» – ναι καλός ή κακός έτσι μιλάμε οι άντρες, μην πω και χειρότερα.

Ούτε φαλλοκράτης, ούτε σεξιστής αλλά ούτε και υποκριτής. Έχεις IPHONE ή κάνα παρόμοιο πλέον ταυτοτικό αξεσουάρ, τότε παρέα με τα ξυρισμένα πλέον ανδρικά πόδια, το περιποιημένο μούσι, τους ογκώδεις διαφοροκέφαλους (τίγκα στην υγιέστατη κρεατίνη) και τατουάζ (άρε Μπέκαμ πού ν ξερες), τα πράγματα ίσως εξελιχτούν «ομαλά». Μεταξύ μας, καλό είναι και το Ε9, σε περίπτωση πού και καλά κάτι ψάχνεις και της προτείνεις «κράτα το λίγο» , όχι πολύ τόσο όσο.

Σαφώς και καμιά γυναίκα δεν αρκείται στα άνωθεν, αλλά ως πλάσμα που από την φύση του περιποιείται τον εαυτό της – και καλά κάνει- από την αρχαιότητα (να πουλήσουμε και λίγο κουλτούρα), συχνά παγιδεύεται σε κάτι που την ξεπερνάει όχι λόγω έλλειψης ευφυΐας, αλλά απλής αδυναμίας αντιμετώπισης πολύωρων συσκέψεων παγκοσμίως, των καλύτερων, κορυφαίων και πιο ακριβοπληρωμένων τμημάτων «research and development», που λογοδοτούν σε όχι πολλές εταιρίες διαστάσεων που μας ξεπερνούν. Εννοείται το ίδιο ισχύει και για το αντρικό κ καλά ψυλλιασμένο φύλλο. Απλά πολύ καιρό πριν φτάσει σε εμάς η νεα συσκευή στα χέρια μας, ήδη γνωρίζαν τα πιο βασικά ευαίσθητα σημεία κάθε ανθρώπου.

Την ανάγκη για αποδοχή, την ενίοτε χαμηλή αυτοεκτίμηση – όσο τα likes και follows μεγεθύνονται κυριαρχεί μια εφήμερη αυτοϊκανοποίηση άσκοπη κλπ. Μην ξεχάσω τις ζωτικές selfies – μοιραίας επιτομής της ματαιοδοξίας και ναρκισσισμού. Πάντα ανδρών κ γυναικών. Αντί για το μέσα αναλωνόμαστε ολοκληρωτικά σε ένα έξω ανθυγιεινό, ψεύτικο, το οποίο ποτέ δεν θα αγγίξεις. Ο άνδρας με κοιλίτσα (ρε γαμώτο) δεν έχει στατιστικά τόση τύχη. Οι άλλοι που προανέφερα, είναι της μοδός (που έλεγε και η γιαγιά μου).

Ναι, όλη αυτή η επιδερμική και πρόχειρη αποτύπωση σχεδόν της υφηλίου – μιας και αν προσέξετε ακόμα και οι πρόσφυγες ή οι τελείως άποροι παντου, μπορεί να μην έχουν να φάνε, θα έχουν όμως κινητό. Σκόπιμα δεν αναφέρθηκα στην εμμονή του Instagram, tweeter.

Κάποιοι ακόμα λένε ότι είναι θέμα εξέλιξης και προσαρμοστικότητας. Ίσως. Κάπου είχα διαβάσει ότι ο Δαρβίνος θεωρούσε ευφυή όχι τον εκ γενετής «έξυπνο» αλλά αυτόν που μπορεί κ ξέρει να προσαρμόζεται στις όποιες συνθήκες. Αυτό μου χαλάει την σούπα αλλά και ο ίδιος αν ζούσε κ δεν ξερνούσε, θα αποζητούσε τον αντίλογο. Όχι σαφώς από εμένα (αναφορά στα πάσης φύσεως trolls ή στους λάτρεις ακόμα και της περιττής διαφωνίας). Ζούμε σε μια πλασματική εποχή κυριαρχίας της εικόνας, όπου το άλλοτε χρήσιμο κινητό τηλέφωνο χρησιμοποιήθηκε και θα συνεχίσει στο να μας αποσπάει από τα πραγματικά μας προβλήματα, δήθεν παρέχοντας ψυχαγωγία.

Όταν πέραν του e banking, ξεκίνησε και το e loan. Όταν επίσης μπορείς να τζογάρεις live σε ένα ματς, μέσα στο γήπεδο, αντι να βλέπεις την ομάδα σου, κοιτάς ένα μαραφέτι. Αλλαγή δεν θα υπάρξει..Αλλά όπως ίσως έγραψα, το να ακούω ηλίθιες δικαιολογίες ότι προσαρμόσου κλπ και μην μιζεριάζεις, από άτομα που γουστάρουν BLACK MIRROR, YEARS N TEARS, MISTER ROBOT (εντάξει πλιν του τελευταίου κύκλου) εκεί υπάρχει διπολισμός.

ΥΓ. Κλασσικά. Το παμπάλαιο συμβόλαιο μου έληξε και έχω επιδότηση. Κινέζο ή Νότιο Κορεάτη (εν ολίγοις εργάτη Αμερικάνικης αποικίας). Και όμως αγχώνομαι.

ΥΓ2. Ο στόχος είναι αργά αργά , λίγες οικονομικές ολιγαρχίες, να ελέγχουν τα πάντα, με την ξεχασμένη συγκατάθεσή μας. Αναφέρθηκα σε μερικά μόνο κομμάτια.

ΥΓ3. Δεν είναι φλωριά ούτε ευκαιρία μισαλλόδοξου κουτσομπολιού από άλλους η προσέγγιση ενός άνδρα σε μια κοπέλα (αρκεί εννοείται αν όντως δεν γουστάρει και δεν κοιτάει, γυρνάς πίσω και life goes on) σε κάποιο μπαρ όπως δεν θα πρέπει η ίδια να σκέφτεται ότι οι άλλες θα την θεωρήσουν εύκολη. Και κακώς πρέπει να θεωρείται ότι η αρχή μιας σχέσης – στάδιο γνωριμίας – πρέπει ν υποστεί το φιλτράρισμα, και τη βάσανο ενός δήθεν αληθινού ψηφιακού διαλόγου. Μην ξεχνάμε πώς ξεκίνησε ο ζουκ το fb. Απλά ίδρωνε και κόμπλαρε μπροστά σε μια κοπέλα. Ζούμε και εξαλείφουμε με εκατομμύρια τα κόμπλεξ και την εσωστρέφεια κάποιου άλλοτε κομπλεξικού και ανέραστου, καταλήγοντας όμως τελικά εμείς οι καχύποπτοι και συχνά κομπλεξικοί. Και αυτός ζει καλά και εμείς μάλλον χειρότερα. Αυτά.WTFUP!!