Το δένδρο της κρίσης

του Παναγιώτη Κοσμίδη

Χριστούγεννα, οικογένεια. Χαρά. Παιδιά να τρέχουν και να ζητούν. Μεγάλοι με “γεμάτα” χαμόγελα να περηφανεύονται για το πως κακόμαθαν τα παιδιά και τα ανίψια τους φέτος. Που ξόδεψαν το δώρο, ποιο ζαχαροπλαστείο κάνει τα καλύτερα μελομακάρονα και να δείχνουν με νόημα το μαλτ ουίσκι που έφεραν κρυφά από την γυναίκα τους για μετά. Μαλτ με το Α κρυστάλλινα καθαρό. Γιατί είμαστε και από χωριό και ούτε να το πίνουμε ούτε να το προφέρουμε ξέρουμε. Και το δώρο δεν μπορούσε να ξοδευτεί μέσα στις γιορτές. Έμενε και κατιτίς. Το ιδιωτικό στο Πανόραμα παρέτεινε τις χριστουγεννιάτικες διακοπές λόγω αποκλεισμού των δρόμων από τον πάγο και η οικογένεια “βαριόταν” να περνάει χρόνο μαζί. Η μία επίσκεψη διαδεχόταν την άλλη. Η συλλογή χαμόγελων μαζί με αυτή των δώρων διογκωνόταν. Είχαμε και έναν κατηφή στην οικογένεια. Αποτελούσε εξαίρεση. Το πρόβλημα του ήταν που δεν παντρεύτηκε από νωρίς και δεν ήξερε τι να κάνει τα λεφτά του.

(Ήχος από το γύρισμα της κασέτας)

Χριστούγεννα, οικογένεια. Χαρά. Παιδιά να τρέχουν και να ζητούν. Μεγάλοι με “λειψά” χαμόγελα να απολογούνται για το πώς δεν κατάφεραν να κακομάθουν τα παιδιά τους. Για τα ανίψια δεν το συζητάμε. “Θα σου χρωστάω για τα γενέθλιά σου”. Το δώρο δεν το ξοδέψαμε γιατί ποιος δίνει δώρο πια; Και τα μελομακάρονα σπιτικά. Κοροϊδεύουμε χαμηλόφωνα ποιανού η γυναίκα έκανε τα χειρότερα φέτος. Έβγαλε από την τσέπη του και ένα μπουκάλι από εμφιαλωμένο νερό ο μικρός και γελάμε με νόημα. 99% αλκοόλ και κακοφτιαγμένο, θα ξερνάμε σαν τα γατιά και φέτος. Τα παιδιά στο σχολείο κανονικά, έχει να χιονίσει χρόνια και το σχολείο της γειτονιάς είναι σε χαμηλό υψόμετρο και δεν το πιάνουν οι πάγοι. Η μία επίσκεψη εξακολουθεί να διαδέχεται την άλλη και ας γίνεται με άδεια χέρια. Η συλλογή χαμόγελων εξακολουθεί όμως να διογκώνεται.

Όχι δεν είναι αντιφατικό. Γιατί το χαμόγελο δεν είναι συνδεδεμένο με τα έσοδα. Γιατί η οικογένεια δεν έχει ανάγκη από επενδυτές για να ψυχαγωγηθεί. Και το life style της αμερικανικής αφθονίας που υιοθετήσαμε μπορούμε άνετα να το στείλουμε από εκεί που ήρθε. Γιατί μπορεί τα πράγματα να έχουν αλλάξει, αλλά έχουμε ο ένας τον άλλο. Διαφορετικά τα αστεία μας πια, αλλά δεν σταματήσαμε να γελάμε. Και που πέσαμε και λίγο έξω, μας επέτρεψε να αυξήσουμε την συναισθηματική μας ευφυία. Να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας και να προσγειώσουμε την ματαιοδοξία μας. Να αποτινάξουμε το εγώ μας και να δούμε τη ζωή καθαρά. Οι άνθρωποι γύρω μας είναι χαρά, γιατί με αυτούς μοιραζόμαστε. Και όταν μοιράζεσαι θλίψη την υποδιαιρείς, ενώ όταν μοιράζεσαι χαρά την πολλαπλασιάζεις. Αυτό είναι αντίφαση.