“Destroy” Athens

Εικόνα: Γιάννης Κούρτογλου

∆εν υπάρχει αθηναϊκό αφιέρωµα στη Θεσσαλονίκη, τα τελευταία δέκα χρόνια, που να µην επαναλαµβάνει τα γνωστά κλισέ για µια πόλη που νοµίζει πια κανείς πως δεν είναι τίποτε άλλο από χαλαροί άνθρωποι, ερωτική ατµόσφαιρα, µπουγάτσες, τσουρέκια και πατσάς. Ακόµα και τα εναλλακτικά free press, όταν κάνουν τα γνωστά αφιερώµατα-αρπαχτή στην πόλη, την εποχή του Φεστιβάλ για να πάρουν την τοπική διαφήµιση, στα ίδια γραφικά αναφέρονται. Επειδή κάτι αντίστοιχο δεν έχει γίνει ποτέ για την Αθήνα, ζητήσαµε από τη συντακτική οµάδα της Parallaxi να καταγράψει τις γραφικότητες που δεν θα ήθελαν να ακούσουν οι Αθηναίοι φίλοι µας για την πόλη τους. Ιδού λοιπόν γιατί αγαπάµε την Αθήνα.

1. Τα γραφικά ταβερνάκια της Πλάκας. Με τις κιθαρίτσες να παίζουν καντάδες.

2. Τα τσολιαδάκια και οι Παρθενώνες που πουλάνε στου Μακρυγιάννη.

3. Τα Βλάχικα της Βάρης, µε τους φουστανελάδες στις εισόδους να σε καλούν να απολαύσεις κοκορέτσι!

4. Τα θυροτηλέφωνα των πολυκατοικιών στο Παγκράτι που αναγράφουν κάτω από το ονοµατεπώνυµο και το επάγγελµα. Πολιτικός Μηχανικός, ∆ικηγόρος, Ιατρός, Στρατηγός. Υποπτεύεσαι πως οι κυρίες τους συγκεντρώνονται για κουµ – καν στο ρετιρέ του Στρατηγού.

5. Η υπερβολή στα όρια του γραφικού. Καταπληκτικά ζευγάρια περνούν εξαιρετικά, γνωρίζουν απίστευτους ανθρώπους και πάνε σε κάτι φανταστικά µέρη, που εντάξει, ελάχιστοι τα ξέρουν (συνήθως τα µέρη αυτά έχουν καταχώρηση στο Αθηνόραµα).

6. Η κατάχρηση της λέξης πακέτο. Τρώω χοντρό, τρελό, απίστευτο, µεγάλο. Ή έχω, έχεις; Πακέτο.

7. Οι συζητήσεις µε τους ταξιτζήδες για τη συντοµότερη διαδροµή ακόµα κι αν πρέπει να πας από το Σύνταγµα στην Οµόνοια.

8. Οι ευγενικοί ταξιτζήδες στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Χα, χα, χα.

9. Η λέξη θέµα. Εκτός από θέµα, σηµαίνει και πρόβληµα. Αλλά λειτουργεί κι ως µπαλαντέρ: είσαι θέµα (ωραίος, µαλάκας, αντικοινωνικός, γαµώ τα παιδιά κ.ά.)

10. Τα υποκοριστικά. Παναγιωτούκο, Γιαννάκο, Τζελίτσα, Νανσούλα µου.

11. Τα µοντέρνα ονόµατα στις πολυεθνικές. Τζέση, Τζόις, Λίλιαν, Σάντι.

12. Η αθηναϊκή καθοµιλουµένη. Ένα µείγµα από εξαρχιώτικη – περιστασιακού χρήστη – σλανγκ, βορειοπροαστιώτικο νάζι, αγγλικές λέξεις και επαρχιώτικο αξάν που εδώ και λίγα χρόνια, εξαιτίας κάποιων λάιφ στάιλ κεφαλών, αποποινικοποιήθηκε.

13. Η ακλόνητη πεποίθηση πως ό,τι µαλακία δουλειά και να κάνουµε (φτάνει να είναι στη σόου µπίζνες) αυτή είναι τόσο σηµαντική όσο και ο σχεδιασµός της Ακρόπολης.

14. Το ψάρι Αθηναϊκή.

15. Οι λέξεις power lunch που χρησιµοποιείται για γεύµατα στα οποία συνήθως αυτό που κανονίζεται είναι το πότε θα ξανασυναντηθεί το team για να µιλήσει κάπου πιο ήσυχα (και, βασικά, ποιος θα πηδήξει αυτή που κρατάει σηµειώσεις).

16. Ο Μπαϊραχτάρης.

17. Η µανία µε την αγιουβέρδα, τη σπιρουλίνα, τα χάπια πράσινου τσαγιού. Αφορά εξίσου λιπόσαρκα µοντέλα και υπέρβαρους κάθε επαγγέλµατος.

18. Η ατάκα «Καλά που γίνονται κι αυτά και συναντιόµαστε!» ειπωµένη από δηµοσιογράφο µεσηµεριανής ζώνης σε κοσµικό πάρτι.

19. Στου Ψυρρή.

20. Η εκφώνηση «παιδί µου», ακόµα κι αν σου απευθύνεται κάποιος δέκα χρόνια νεότερος. Τυπικό κλείσιµο συνοµιλίας «έλα, έλα, παιδί µου».

21. Οι γκουρµέ, ως επί το πλείστον, µαλακίες που σερβίρονται στα εστιατόρια του Κολωνακίου. Μια σκέτη οµορφιά.

22. Η γκρίνια, η σκατίλα, ο κυνισµός κι η δυσπιστία µόλις αισθανθούν πως κάτι / κάποιος τους ξεπερνά, τους υπερβαίνει.

23. Οι ιστορίες από το ΛΑΝΣ (Λύκειο Αρρένων Νέας Σµύρνης ) και τα σχολεία της Γκράβας. Αν έχεις τελειώσει την Τούµπα σού ακούγονται γραφικές.

24.Τα χαµπουργκεράδικα στη Γλυφάδα. Τόσο American way of life.

25. Οι πινακίδες που περιγράφουν το µενού στα εστιατόρια της Πλάκας. Στάφντ Βάιν Λιβς, Βηλ µητ εντ σµολ ονιονς γουίθ τοµάτο σως.

26. Οι νεραντζιές. Αν µπορούσαν να τραφούν µε νεράντζια θα είχαν λύσει το βιοποριστικό τους πρόβληµα.

27. Η µανία να αποκαλούν όλων των ειδών τα σάντουιτς σουβλάκια. Τι θα πει ένα σουβλάκι µε γύρο… Και µετά τους πειράζει η µπουγάτσα µε τυρί.

28. Οι κράχτες στην Πλάκα.

29. Η µανία µε τη Θεσσαλονίκη και το πόσο υπέροχα περνάµε εµείς εδώ, ενώ αυτοί δουλεύουν…

30. Κεµπάπ στου Θανάση και στου Σάββα, στο Μοναστηράκι (Μεταξύ µας, δεν τρώγεται).

31. Υπαίθριο shopping τις Κυριακές στο Μοναστηράκι.

32. Καφές στο Da capo. ∆εν ξέρεις τι χάνεις.

33. Φαγητό µε θέα την Ακρόπολη.

34. Μπάνιο στον Αστέρα Βουλιαγµένης.

35. Τα µπουζούκια της παραλιακής.

36. Τα περιστέρια στην Πλατεία Συντάγµατος

37. Ανεβείτε στο Λυκαβηττό µε το τελεφερίκ

38. Το Παγωτό στο Παλαιό Φάληρο

39. Η βόλτα στο Τουρκολίµανο

40. Η πεποίθηση ότι το λεκανοπέδιο έχει το καλύτερο κλίµα στον πλανήτη. Βλέπε την κλασική ατάκα «Ο ύπνος στην Αθήνα δεν συγκρίνεται!»

41. Τα ραντεβού στο σιντριβάνι της πλατείας Συντάγµατος.

42. Όλα τα αρχαιοελληνικά αντικείµενα που πουλάνε στο Μοναστηράκι, όπως και το φυσικό σαπούνι από αγνό ελαιόλαδο που βλέπεις παντού σ’ αυτά τα µαγαζιά!

43. Η ρετσινούλα στα Μεσόγεια. Ανασταίνει νεκρούς.

44. Η αναπαλαιωµένη Βουλή. ∆εν έφταναν τα ροζ ήθη, έπρεπε να τη βάψουν και σοµόν;

45. Το είδαμε κι αυτό κάπου στο Παγκράτι. Παγωτό μουστάρδα. Αυτό.

46. H Κυψέλη. Η πιο άσχηµη γειτονιά της χώρας που βαφτίζεται cult.

47. Η Αβραµιώτου. Η επιτοµή του πως ένας άσχηµος δρόµος µε αδιάφορα µαγαζιά µπορεί να γίνει hype για τον κάθε πικραµένο απλώς επειδή τον προµοτάρουν δυο δωρεάν διανεµόµενες εφηµερίδες που έτσι κι αλλιώς τη δουλειά τους κάνουν, δηλαδή διαφηµίζουν.

48. H παλιά Τρούµπα. Πόσα παιδιά δεν αµάρτησαν εκεί!

49. Οι “πολυχώροι” της Νέας Αθηναϊκής Γαµατοσύνης.

50. Καλά στο Μοναστηράκι ακόµα πουλάνε Φοίβους και Αθηνές; Και ακόµα τις αγοράζουν;

51. Τα κτίρια κυβάκια του Βωβού στην Κηφισίας. Η Βωβούπολη.

52. Η Ιερά Οδός. Βοήθειά µας.

53. Οι βολτίτσες στα στενά της Κηφισιάς µε το παϊτόνι.

54. Ο τροχονόµος στον Πειραιά, σε µέρες αιχµής του Αυγούστου. Βρίζει, χορεύει και ρυθµίζει.

55. Η σαββατιάτικη λαϊκή αγορά στην Καλλιδροµίου.

56. Η Πειραϊκή και οι ακριβές ψαροταβέρνες της. Τρως στο Τουρκολίµανο και από κάπου θα βγει ο Βασίλης Αυλωνίτης.

57. Η ατάκα στις Ελληνικές ταινίες: Αθήνα, µια µοντέρνα µεγαλούπολις!

58. Η αηδιαστική έκφραση «Έλα µου» και “χαρά μου”.

59. Η χρήση της λέξης το παρεάκι.

60. Το να παραγγέλνεις καφέ στο αεροδρόµιο και να σε ρωτάνε: Μονούλι ή διπλούλι;

61. Η εµµονή µε το «σπιτικό φαγητό» που σου σερβίρεται µε γαρνιτούρα την απαραίτητη νοσταλγία σε ένα πιάτο: το …ρόστο της Κυριακής!

62. Η ανεξάντλητη αγάπη των Αθηναίων για τα «παλιά εστιατόρια». Αντιγράφουµε από σχετική παρουσίαση σε περιοδικό: «Σε µια εποχή όπου όλα αλλάζουν, δύσκολα βρίσκεις το κλασικό µαγειρείο του ΄60, µε το ίδιο και απαράλλαχτο ντεκόρ µε τα καρό τραπεζοµάντηλα – σαν να µην πέρασε µια µέρα από την εποχή του ελληνικού κινηµατογράφου». Τώρα, είναι ωραία δηλαδή όλα αυτά;

63. Νοσταλγολαγνείας συνέχεια. Αντιγράφουµε από µενού κεντρικού «µαγειρείου»: Κοτόπουλο µιλανέζα. Γιουβαρλάκια µε πουρέ. Αµπελοντολµάδες αβγολέµονο. Ρεβιθάδα µε δεντρολίβανο. «Θεϊκός» (ναι, έτσι ακριβώς το γράφουν) παστός µπακαλιάρος. Αγκινάρες αλά πολίτα. Η χαρά του γκουρµέ!

64. Η µανιώδης αναζήτηση –καµιά φορά και σοβαρών εντύπων όπως το «Βήµα της Κυριακής»- για το ποιος φτιάχνει το καλύτερο προφιτερόλ στην πόλη. Ο Ανδριάς, ο Βάρσος ή η ∆έσποινα (που παρεµπιπτόντως φτιάχνει και το «καλύτερο» µιλφέιγ); Φοβερό σασπένς…

65. Η επιβίωση του µετα-γιάπι συνδρόµου. ∆εν πρόλαβε να κλείσει το Deal’s στο Ν. Ψυχικό, ο πάλαι ποτέ «ναός» των Αθηναίων µεγαλοστελεχών και µπίζνεσµαν ή των τελοσπάντων «θα‘θελα κι εγώ να είµαι συµπέθερος του Κόκκαλη» και ιδού, στη θέση του άνοιξε ένα ολόφρεσκο µετα- Deal’s, µε την επωνυµία Patron.

66. Τα καφέ στη Γλυφάδα. Όσα έχουµε δει δηλαδή. Ψευδο-στιλάτη παρακµή ντυµένη µε λαχανί αισθητική µεσηµεριανής τηλεοπτικής εκποµπής.

67. Το «∆ελφινάριο». Σπάσαµε πολύ πλάκα και φέτος.

68. Τα γλυκά που βρίσκεις σε κάτι ξεχασµένα ζαχαροπλαστεία πλησίον της Λ. Αλεξάνδρας. Προπολεµικά µαρόν γλασέ.

69. Συγγρού. Η λεωφόρος της αµαρτίας.

*Η φωτογραφία είναι του Γιάννη Κούρτογλου της Stereosis