ΔΕΘα δακρύσω πια για σένα…

Όχι, δε δακρύζω από τα εκατοντάδες δακρυγόνα και χημικά που έπεσαν στο κέντρο αυτές τις μέρες. Όχι, δε δακρύζω για τους ανθρώπους που γονάτιζαν δίπλα μου από τη δυσφορία ενώ διαμαρτύρονταν. Όχι, δε δακρύζω γι’ αυτούς που τους αναγκάζει το “καθήκον” να είναι από την απέναντι πλευρά για να υπερασπιστούν ένα σαθρό σύστημα άσχετα αν πριν από λίγες μέρες είχαν βγει και αυτοί στο δρόμο. Και ναι, δε δακρύζω για κανέναν από αυτούς που ήρθαν για να μας πουν τα ίδια και τα ίδια…

Δακρύζω, γιατί για πρώτη φορά από τότε που γεννήθηκα αισθάνθηκα πως δεν είμαι ελεύθερος. Δακρύζω γιατί αισθάνθηκα πως βρίσκομαι σε μια εμπόλεμη ζώνη παραλόγου μέσα στο ίδιο μου το σπίτι, στην ίδια μου την πόλη. Δακρύζω γιατί όλα τελικά έγιναν χωρίς λόγο. Δακρύζω γιατί συμμετείχαμε χωρίς να το θέλουμε σε μια ταινία τρόμου με μοναδικό σκοπό να χαθεί η πραγματική ουσία. Και δυστυχώς χάθηκε. Τα κατάφεραν… Ναι, δακρύζω για τη Θεσσαλονίκη- πόλη φάντασμα… Και ναι, τελικά δακρύζω γιατί εξακολουθεί να μην αντιλαμβάνεται κανένας τους την πραγματικότητα.

Αλλά δεν το βάζω κάτω. Θα σταματήσω τα δάκρυα. ΔΕΘα δακρύσω πια για σένα. ΔΕΘα δακρύσω πια για κανέναν. Και ξέρετε γιατί; Γιατί πλέον ξέρω, πλέον έχω Maalox…

Υ.Γ. Φέτος νομίζω δόθηκε η χαριστική βολή στην ΔΕΘ. Ο θεσμός πια αποτελείται μόνο από δύο γράμματα, το Δ και το Ε. Το Θ μας άφησε χρόνους. Ευχαριστούμε όλους τους επισκέπτες της πόλης που μας τιμούν με την απουσία τους τόσα χρόνια και τους ευχόμαστε ολόψυχα να πάνε από εκεί που ήρθαν. Εμείς θα συνεχίσουμε να ελπίζουμε για ένα καλύτερο αύριο χωρίς αυτούς…

Μετά στεγνών δακρύων…