Διακαναλική συνωμοσία

της Βάνα Χαραλαμπίδου

Επιτέλους έγινε σαφής. Ο ύπουλος και ραδιούργος ρόλος των τηλεοπτικών καναλιών στην πολιτική ζωή της χώρας. Που δεν κουράζονται να καλούν και να ξανακαλούν τους άρρενες και θήλεις εθνοπατέρες στα διάφορα πάνελ, – τους ίδιους και τους ίδιους «εγκεκριμένους» άνωθεν, καμιά τριανταριά από όλα τα κόμματα, σαν να μην υπάρχουν οι υπόλοιποι διακόσιοι εβδομήντα–, να τους προβάλλουν και να τους προωθούν ανελέητα και ταυτοχρόνως να τους εκθέτουν συστηματικά και ανεπανόρθωτα, αναδεικνύοντας σε καθημερινή βάση την καταφανή ανεπάρκειά τους, την εξόφθαλμη έλλειψη αγωγής που τους διακρίνει όταν αλυχτούν όλοι μαζί περιφρονώντας τους τηλεθεατές τους, τις αλλεπάλληλες κρίσεις υστερίας τους ενώπιον του πανελληνίου,  την λύσσα τους για την εξουσία χάριν της οποίας δεν ορρωδούν προ ουδενός, την ξύλινη και συχνά ανελλήνιστη γλώσσα τους, τα μάτια τους που γυαλίζουν επικίνδυνα λοξοκοιτάζοντας στο μόνιτορ την απεικόνιση της αυταρέσκειας τους, τα ορατά δια γυμνού οφθαλμού σε κάποιες περιπτώσεις συμπτώματα νοητικής διαταραχής που χρήζει άμεσης αντιμετώπισης και περίθαλψης, τη βλακώδη επανάληψη του ίδιου ποιήματος που τους υπαγορεύει η κομματική πειθαρχία, τα ανερυθρίαστα εκπεμπόμενα ψεύδη και τις διαβεβαιώσεις που σε κάνουν ενστικτωδώς να κουμπώνεσαι, την τεχνητή τους αισιοδοξία, την ξινή τους απαρέσκεια ή την φραστική τρομολαγνεία που επιστρατεύουν, – αναλόγως κομματικού προσανατολισμού -, τον διαρκή εξευτελισμό τους που κρατά παγωμένα τα νούμερα δημοτικότητας των κομμάτων, όταν δεν τα συρρικνώνει περεταίρω, την ασύστολη διατύπωση λαϊκίστικων ψευδολογιών, πάντα υπέρ «του λαού», του «ιερού δικαιώματος στην απεργία» ακόμη και πάνω στο βυθιζόμενο σκάφος, ή των μνημονιακών αυθαιρεσιών. Εικόνα που επιβάλλει την άμεση δημιουργία ασύλων για να εγκλειστούν προς θεραπεία οι πλέον ακραίες περιπτώσεις, αν και κάποιες μοιάζουν ανίατες. Εικόνα που σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς διεισδύουν στα βουλευτικά έδρανα όλοι αυτοί; με αποκορύφωμα τους τραμπούκους, που δυστυχώς για τη χώρα δεν ανήκουν μόνο στο ακραίο φασιστικό μόρφωμα.

Γιατί, ενώ για να προσληφθεί οποιοσδήποτε έστω ως θυρωρός σε μια πολυκατοικία απαιτείται να πληροί κάποιες προϋποθέσεις και περνά από ψηλή κρησάρα, η ένταξη στα ψηφοδέλτια των κομμάτων γίνεται χωρίς να απαιτείται καμιά προϋπόθεση, κανένα ουσιαστικό και τυπικό προσόν, καμιά ιδιότητα  πλην του αυλοκόλακα του αρχηγού, ενώ θα έπρεπε να μεσολαβούν τα σαράντα κύματα, θεσμοθετημένοι όροι και προϋποθέσεις, αυστηροί περιορισμοί για να αποτρέπουν τους τυχάρπαστους, αστοιχείωτους και αρχομανείς όλων των ιδεολογιών και αντιλήψεων, τους αμαθείς και επικίνδυνους, να καταλαμβάνουν βουλευτικά και άλλα δημόσια έδρανα, γελοιοποιώντας και εξαθλιώνοντας την πολιτική ζωή του τόπου; Και βέβαια, τα ερωτήματα πληθαίνουν όταν στην οθόνη εμφανίζονται συνεντευξιαζόμενοι «υπουργοί», απ’ αυτούς που «είδαν φως και μπήκαν», άκαμπτοι, σοβαροφανείς, αρτηριοσκληρωτικοί, απαξιωτικοί και όλοι το ίδιο σταθερά αποφασισμένοι να παλέψουν …για την καρέκλα.

Πρόκειται σαφώς για την πιο επιτυχημένη διακαναλική συνωμοσία εναντίον του πολιτικού συστήματος. Αρκεί να τους δεις δυο – τρεις φορές για να εξηγήσεις αμέσως τα μεγάλα νούμερα αποχής από τις εκλογές, όπως και την καταφυγή στην επιλογή άκυρο – λευκό, έστω κι αν δεν προσμετράται πουθενά. Όποιους απ’ αυτούς φανταστείς σε υπουργική καρέκλα να κυβερνούν τη χώρα επιβεβαιώνει τους φόβους ότι ο ίδιος και απαράλλαχτος εφιάλτης θα συνεχιστεί επ’ αόριστον.