Διακοπές στον καιρό της κρίσης

Λέξεις-εικόνα: Ελένη Χοντολίδου

Ο πατέρας μου ήταν δυο φορές φτωχός, παρότι γόνος αστικής οικογένειας από την Τραπεζούντα: μια φορά όταν έφυγαν προς την Ελλάδα με πολλά βιβλία κυρίως του προπάππου Σταύρου (που ήταν δάσκαλος αλλά και ράφτης) και του παππού Θωμά (που ερχόμενος στην Ελλάδα εργάστηκε ως λογιστής) με έξι παιδιά. Πού να κάνει περιουσία ο άνθρωπος; Άφησε ένα μαγικό σπίτι στην Αθηνάς, πίσω από το τουρκικό προξενείο. Για μένα αυτό είναι το σπίτι του διηγήματος του Ιωάννου με την Τουρκάλα που έρχεται πολλά χρόνια μετά στη γειτονιά της. Υπάρχουν όλα: η μουριά, η σκάλα…

Ο πατέρας μου, μουλαράς στον πόλεμο (εξ ου και η λατρεία μου για τους ημιονηγούς του Ελύτη) παρά δύο μαθήματα δεν τελείωσε τη Γεωπονική. Ήταν όμως δραστήριος ως φοιτητής και μας κληροδότησε την αγάπη για τα βιβλία, τη φύση και ένα κτήμα “πρώτο στο κύμα” στο Ποσείδι. Τον πατέρα μου δεν θα τον έλεγες οικονομική ιδιοφυΐα! Η σχέση του με τα χρήματα ήταν μάλλον προβληματική: έχασε όλες τις οικονομίες του δανείζοντας χρήματα (γνωστό σκάνδαλο πλαστής πτώχευσης στην πόλη μας). Δούλεψε στο μαγαζί υφασμάτων του γαμπρού του και από εκεί απολύθηκε μετά από 32 χρόνια σκληρής εργασίας. Με κομμάτι των χρημάτων της αποζημίωσης μάς πήρε ένα πολύ καλό για την εποχή του στερεοφωνικό! Φυσικά υπήρχε και το σπίτι στις 40 Εκκλησιές και ένα μικρό μαγαζί που το νοίκιαζε ένας “φτωχός” λαδέμπορος και το οποίο μου εξασφάλισε το πρώτο μου αμάξι, το θρυλικό κίτρινο Volkswagen.

Το κτήμα στο Ποσείδι αγοράστηκε χάρις στον ξάδελφό μου Γιάννη, μανιώδη ψαρά και αγαπημένο ανεψιό του πατέρα μου, ο οποίος υπέδειξε (καλή του ώρα) την αγορά. Όταν η μάνα μου είδε για πρώτη φορά το κτήμα την έπιασε τεταρταίος πυρετός: “κορίτσια, μόνον γλάροι και βράχια!”. Στα χρόνια που ακολούθησαν η κτηνώδης ανάπτυξη της Χαλκιδικής συνόδευσε τα βράχια και τους γλάρους με έναν οικισμό και πολλές κακόγουστες βίλες. Η μάνα μου είχε όνειρα για το κτήμα αυτό, αντάξια της αστικής της καταγωγής πλην με ελάχιστη σχέση με την τότε οικονομική μας κατάσταση. Θαρρώ οι επιστήμονες αυτό το αποκαλούν ταξική “νεύρωση”. Αφού είδε κι απόειδε ότι βίλα δεν χτίζουμε άρχισε να οραματίζεται τροχόσπιτα και άλλα παρόμοια. Τελικώς, το καταπατημένο πια κτήμα από έναν καλό κύριο μοσχοπουλήθηκε εξασφαλίζοντάς μου το σπίτι μου στην πόλη.

Από δαύτα κι από ταύτα, εξοχικό δεν έχουμε. Κι όταν είχα -ελέω φίλου- ένα εξοχικό για τρία χρόνια στο Παλαιόκαστρο Χαλκιδικής, είδα πόσο δύσκολο είναι να φροντίζεις ένα σπίτι. Το εξοχικό σπίτι και τα χρήματα δεν μου έλειψαν ποτέ καθώς στα νιάτα μου είχα τις αντοχές να κάνω όλα τα γνωστά και φτηνά: back pack και υπνόσακος σε camping -ελεύθερο πάντα, φυσικά!- να αλωνίζω τα νησιά (άγονη γραμμή και όχι) και τη Χαλκιδική. Και πάντα τρεις μέρες στον μαγικό Αρμενιστή όπου η αδελφή μου και ο φιλόξενος γαμπρός μου είχαν επί 20 χρόνια είχαν στημένο ένα τροχόσπιτο.

Και στα άθλια δωμάτια της Χαλκιδικής και των νησιών, μέχρι που ήρθε η κρίση! Οι πολύτιμοι φίλοι μου εδώ και τρία χρόνια είναι οι “επίσημοι χορηγοί” των διακοπών μου. Οι γονείς τους ή και οι ίδιοι τα έχουν καταφέρει καλύτερα και έχουν σπίτια σε όλη την επικράτεια της Χαλκιδικής και του Πηλίου. Έχω προσκλήσεις και από φίλους σε νησιά και την Πελοπόννησο αλλά ως γνωστόν, “σαν την Χαλκιδική δεν έχει!”, εξαιρουμένης της Κω! Μικρά και ταπεινά σπίτια, πολυτελείς βίλες, μονώροφα, διώροφα με ξενώνες ή όχι, με κήπους που μου αρέσει να ποτίζω, μπροστά στη θάλασσα ή λίγο μακρύτερα από αυτήν, πάντως όλα καλόγουστα, φιλόξενα και ζεστά. Σπίτια για να τα ζει κανείς. Ξενύχτια και κρασάκι, μαγειρέματα και προσφάτως μπιρίμπες, ξενύχτια με συζητήσεις περί εθνικών και διεθνών θεμάτων και κολύμπι μέχρις εξαντλήσεως.

Στον Παράδεισο οι φίλοι μου έχουν -παρά τις αμαρτίες τους- μία εξασφαλισμένη θέση για τη γενναιοδωρία και τη φιλόξενη διάθεσή τους.

“Να μας έχει ο Θεός γερούς…”

Υ.Γ. “´Όταν φιλοξενείσαι να παίρνεις τα σεντόνια και τις μαξιλαροθήκες σου, να συμμετέχεις στις δουλειές του σπιτιού, να πηγαίνεις κάποιο δώρο και να φεύγεις πριν σε διώξουν”… η παρακαταθήκη της μανούλας μου.