Διάλειμμα

της Βάνας Χαραλαμπίδου

Το βιολογικό ρολόι επιµένει: αφύπνιση στις έξι χωρίς ξυπνητήρι. Εικοσιπέντε χρόνια µετά, αυτή η συνήθεια δεν αλλάζει, αφού η µισή σου ζωή πέρασε ήδη µέσα σε ασφυκτικά πλαίσια ωραρίων. Δεν αλλάζει και η πρωινή τελετή, απαραίτητη για να βγεις ν’ αντιμετωπίσεις τον κόσµο. Πρώτο τσιγάρο και καφές µε τα µάτια κλειστά. Μόνο που τώρα ο χρόνος έχει αποκτήσει άλλη διάρκεια. Μοιάζει πιο ευρύχωρος, πιο άνετος, λιγότερο πιεστικός. Αυτά που σε περιµένουν µοιάζουν πιο υποµονετικά, πιο χαλαρά… Δεν έχεις να ξεδιαλέξεις τα φαξ, να µετρήσεις τα πρωινά τηλεφωνήµατα, να σχεδιάσεις τα της ηµέρας και της εβδοµάδας, να δεις τα παιδιά στη δουλειά – οικογένεια σου σχεδόν, ν’ ακούσεις τα ανέκδοτα των πιο κεφάτων – καθηµερινά κι αυτά, να βάλεις τις φωνές για τα αυτονόητα που δεν έγιναν, να βουλιάξεις στο καθηµερινό άγχος της «παραγωγής προγράµµατος»… Εκείνοι που αποφασίζουν για τις τύχες αυτής της πόλης αποφάσισαν πως το πολιτιστικό της ραδιόφωνο έπρεπε να µείνει ακέφαλο και να παραδοθεί προφανώς σε κάποιον “χωρίς κεφάλι” που θα εξυπηρετεί τις επιλογές τους.

Τέλος λοιπόν. Εκείνο το ρητό που πάντα πίστευες, πως χωρίς τέλος δεν µπορεί να υπάρξει καινούργια αρχή, ήρθε η ώρα να γίνει πράξη. Και n καινούργια αρχή έχει ονοματεπώνυμο. Λέγεται ε λ ε ύ – θ ε ρ ο ς  χ ρ ό ν ο ς. Κατ’ αρχήν αποκτά µεγάλη σηµασία ο καιρός. Τώρα που δεν κλείνεσαι στο γραφείο µια λιακάδα είναι το ζητούµενο. Πάντα αναρωτιόσουν τι ακριβώς επαγγέλλονται όλοι αυτοί που είναι όλη τη µέρα αραγµένοι στα αναρίθµητα καφέ της πόλης. Τώρα πολύ απλά έχεις την ευκαιρία να γίνεις κι εσύ ένας απ’ αυτούς… Ευχάριστο, δεν λέω, αλλά σ’ αυτή τη χώρα τόσο πολύ περισσεύουν τα παραγωγικά στελέχη; Ήρθε η ώρα για σχέδια. Όχι πια για δουλειά, αλλά για διακοπές. Για ένα ταξιδάκι µε φίλους χωρίς αρχή και τέλος προκαθορισμένο. Για ένα… δεκαπενθήμερο Πάσχα, σαν µαθήτρια λυκείου. Για ένα καλοκαίρι που θα κρατήσει τρεις µήνες τουλάχιστον και θα ‘ναι ξένοιαστο, χωρίς να σε διακόπτουν αγωνιώδεις κλήσεις στο κινητό. Για ώρες αφιερωµένες στο διάβασµα, στο γράψιµο, στον εαυτό σου, στην παρέα, στο τάβλι…

Για µια καινούργια αρχή έτσι, χωρίς πρόγραµµα. Σε συνειδητή επιλογή. Γιατί το  διάλειµµα θα ‘ναι µικρό. Κι όσο βασιλεύει η εµπάθεια και ο µικροκοµµατισµός των κρατούντων θα γίνεται µικρότερο. Περιµένουν στο εγγύς µέλλον τα καλύτερα. Και τα πιο απαιτητικά. Και πρέπει να είσαι έτοιµος να τα υποδεχτείς…