Δίδυμοι: Τόσο ίδιοι, τόσο διαφορετικοί

Ούσα δίδυμη αδερφή, μου άρεσε πάντα να παρατηρώ άλλες περιπτώσεις διδύμων. Μωράκια που τα έντυναν πανομοιότυπα ή με μικρές διαφορές. Έφηβους να είναι κυριολεκτικά αυτοκόλλητοι. 

Γιατί το άλλο; Να αισθάνονται ότι ο δίδυμός τους βρίσκεται σε κίνδυνο; Μέχρι και σήμερα, γυρνάω καμιά φορά στον εαυτό μου και του λέω «Κορίτσι μου, είσαι ντεμέκ δίδυμη, δεν παίζει».

Θα μπορούσε να ειπωθεί πως νιώθω δίδυμη μέχρι… την ηλικία των δώδεκα. Γιατί εντάξει, δεν μπορώ να πω, δε θυμάμαι δραστηριότητα που έκανε ο ένας και δεν έκανε ο άλλος. Όπου ήμουν ήταν και αυτός. Αγγλικά μαζί, γερμανικά μαζί, ζωγραφική μαζί, παραδοσιακούς χορούς μαζί, ποδόσφαιρο μαζί. 

Δεν πάει να ήταν απλώς ένα «πυροτέχνημα», μαζί θα πηγαίναμε. Δεν υπήρχε καν ζήτημα να κάνει κάποιος μόνος του μία δραστηριότητα. 

Ήταν τόσο αυτονόητο όσο ότι το κογιότ δε θα πιάσει ποτέ τον Ρόουντ Ράνερ.

 Μόνο πληροφορική ξεκίνησε μόνος του – και λέω ξεκίνησε γιατί εννοείται πως πήρα κι εγώ σκυτάλη την επόμενη χρονιά. Γερή προοικονομία ότι άλλη κατεύθυνση θα έπαιρνα εγώ και άλλη εκείνος.

Έτσι και έγινε. Μόλις μπήκαμε σε προπανελληνιακό πρόγραμμα, όλα αυτά άλλαξαν. Θεωρητικά φροντιστήρια εγώ, θετικά αυτός. Εγώ ήμουν το άσπρο, αυτός το μαύρο. 

Ή μάλλον εγώ ήμουν το μαύρο, διότι ήμουν και πολύ πιο αντιδραστική έφηβη όπως και να το κάνουμε. Ήμασταν εντελώς άλλες προσωπικότητες και αυτό σε εκείνη την φάση βγήκε στην επιφάνεια. 

Τα σχολικά χρόνια που ακολούθησαν, είχαμε δυο παράλληλες ζωές που δεν τέμνονταν πουθενά – πουθενά όμως. Άλλα τα ενδιαφέροντά μας, για αυτό και τσακωνόμασταν πολύ. Προσπαθούσα κάποιες φορές να μπω στα χωράφια του, αλλά μάταια.

Συνεπώς, δεν είχαμε και ποτέ κοινές παρέες. Αλληλοκραζόμασταν στους φίλους μας αβέρτα. Άκου αυτοκόλλητοι. Ανέκδοτο. Με το που μπαίναμε στο σπίτι κλεινόμασταν στα δωμάτιά μας. Δεν είχε να κάτσουμε μαζί, να κάνουμε αυτό, να κάνουμε το άλλο. 

Εγώ έκανα τα δικά μου, εκείνος έκανε τα δικά του. Το μόνο που θυμάμαι πολύ είναι να παίζουμε μαζί Yu-Gi-Oh, αναγκαστικά φυσικά. Ναι, εννοείται είχαμε διαφορετικά δωμάτια. Και οι γονείς διαιτητές.

Ίδια ρούχα δε βάλαμε ούτε επίτηδες. Ούτε οι γονείς μας επεδίωκαν να ντυνόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Στις φωτογραφίες, εγώ Βόρεια Ελλάδα, εκείνος τσίχλες στο περίπτερο. Και ξέρω πως πολλοί θα σκεφτείτε ότι έχω αδερφό. Αφενός δεν έχει σημασία, αφετέρου δεν κάναμε match ούτε στα χρώματα.

Όπως καταλαβαίνετε, στην ερώτηση «Μοιάζετε;» η απάντηση που συνήθως δίνω είναι «Ούτε εμφανισιακά ούτε σαν χαρακτήρες». Εκείνος θα απαντούσε ένα ξερό «όχι». Και όσο κι αν έχουμε γεφυρώσει το χάσμα, κάποια πράγματα μένουν αναλλοίωτα στον χρόνο. Δεν αλλάζει ότι πολλές φορές επιζητώ την «αναισθησία» του ενώ ταυτόχρονα εύχομαι να είχε εκείνος λίγη από την υπερχειλή ευαισθησία μου.

Μεγαλώσαμε, γίναμε φοιτητές και συγκατοικούμε since day one. Για να καταλάβετε τη συγκατόικησή μας, το σπίτι είναι δικό μου και το δωμάτιό του δικό του. Μία στο τόσο – πολύ στο τόσο – είναι τέλειο να μένουμε μαζί. Εν αντιθέσει με τον αδερφό μου, δεν τα πάω καθόλου καλά με την τεχνολογία. 

Όποτε λοιπόν χρειάζομαι κάτι που θέλει οθόνη, ξαφνικά έχω τον καλύτερο αδερφό στον κόσμο. Αυτή τη στιγμή που γράφω, του ζητάω να μου δώσει τα ηχεία του για μία δουλειά που έχω. Μόλις έρθει η ώρα να την κάνω θα του ζητήσω να με βοηθήσει κιόλας.

Επίσης, αυτά τα περί τηλεπάθειας των διδύμων απλώς με κάνουν και γελάω. Σίγουρα με έχουν ρωτήσει στο παρελθόν. Όχι μόνο δε διαισθανόμαστε πράγματα, αλλά δεν ξέρουμε καλά-καλά που είναι ο άλλος και τι κάνει. 

Πολλές φορές έχει τύχει να μην κοιμηθώ στο σπίτι και την επόμενη μέρα θα με πάρει η μαμά να μου πει ότι της είπε πως δεν κοιμήθηκα εκεί. Ενταααξει, εγώ εννοείται πως μόλις πάει μία παρά τον παίρνω τηλέφωνο.

Γενέθλια την ίδια μέρα, όχι όμως και μαζί. Μην τρελαθούμε. Αυτά ίσχυαν μέχρι τα δώδεκα, τά’ παμε. Καμιά φορά μου διαφεύγει ότι έχω δίδυμο αδερφό και δε γιορτάζω μόνο εγώ στο σπίτι. Εάν λείπω σε καλοκαιρινές διακοπές, είναι πολύ πιθανό να μην ανταλλάξουμε καν ευχές. 

Το κορυφαίο είναι όταν μου το θυμίζουν άλλοι, λέγοντας «Να χαίρεσαι και τον αδερφό σου». Είναι το ίδιο με το να σου ρίξουν κουβά με νερό ενώ κάνεις καλοκαιρινή σιέστα στη βεράντα.

Πάντως, όσες φορές κι αν ξεχάσω ότι είμαι δίδυμη, θα υπάρχει πάντα αυτή η φωτογραφία μας στο διπλό καρότσι, με τα χέρια μας βουτηγμένα στη σοκολάτα.