Δείγμα πολιτισμού

του Νίκου Τσιραμπίδη

Εικόνα: Θανάσης Σταθόπουλος

Σήμερα το πρωί στο μάθημα μας υποδεχτήκαμε δυο ξεχωριστούς συμφοιτητές μας. Ο Δημήτρης και η (δεν γνωρίζω το όνομα της) πέρασαν στο τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το τμήμα αυτό παρότι στεγάζεται σε κτίριο της Εγνατίας κάνει από φέτος μαθήματα στην ΝΟΠΕ λόγω έλλειψης χώρου. Ναι διαβάσαμε και περάσαμε σε ένα τμήμα που δεν είχε χώρο να μας φιλοξενήσει.

Τα περισσότερα από τα κτίρια του campus χτίστηκαν σε μια εποχή που η προσβασιμότητα και οι ίσες ευκαιρίες ήταν σχεδόν άγνωστες έννοιες. Θα προσέθετα και το γούστο αλλά αυτό δεν μας αφορά στην προκειμένη. Ελάχιστα από τα κτίρια αυτά διαθέτουν την απαραίτητη υποδομή που χρειάζονται οι συμφοιτητές με αναπηρίες για να μπορέσουν να παρακολουθήσουν κανονικά τα μαθήματα τους. Όπως επισημαίνει η «ομάδα προσβασιμότητας ΑΠΘ» σε σχετικό φυλλάδιο που διένειμε στους χώρους του πανεπιστημίου «ειδικά βαν μετακίνησης ΑΜΕΑ βρίσκονται καθηλωμένα εξαιτίας της αδιαφορίας της διοίκησης να καλύψει το μηδαμινό κόστος συντήρησης τους, που ανέρχεται στα 80 με 100 ευρώ, με αποτέλεσμα πολλοί φοιτητές να μην μπορούν να μετακινηθούν στους χώρους των σχολών τους». Τα παιδιά αυτά απαιτούν από το αδιάφορο ελληνικό κράτος την ισότιμη μεταχείριση τους και την αναγνώριση των προσπαθειών που έκαναν για να εισαχθούν στα πανεπιστημιακά ιδρύματα.

Οι εγκαταστάσεις της ΝΟΠΕ, με μοναδική εξαίρεση 2-3 πρόχειρες/κακοφτιαγμένες και επικίνδυνες ράμπες, δεν επιτρέπουν την πρόσβαση σε άτομα με κινητικές δυσκολίες. Στο μικρό αμφιθέατρο της Νομικής, ένα αρχιτεκτονικό έκτρωμα χωρίς καθόλου καλή ακουστική, η κατάσταση από άποψη προσβασιμότητας είναι εφιαλτική. Χρειάστηκε να σηκώσουμε τα αμαξίδια και να τα μεταφέρουμε στο επίπεδο του καθηγητή ώστε να μπορέσουν οι συμφοιτητές μας να παρακολουθήσουν για πρώτη φορά ανεμπόδιστα μάθημα της σχολής που επέλεξαν.

Είναι ανώφελο να αναπαράγουμε τις κοινοτυπίες για τις δυσκολίες της εποχής που διανύουμε. Αυτές είναι λίγο πολύ γνωστές και φαίνονται σχεδόν σε κάθε γωνιά αυτής της πόλης (και όχι μόνο). Το γεγονός ότι η δημόσια εκπαίδευση βρίσκεται υπό μεγάλης κλίμακας επίθεση δεν πρέπει να θεωρηθεί υπερβολή αλλά ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας. Είναι όμως σημαντικό να επισημάνουμε ότι αποτελεί ντροπή και όνειδος εν έτει 2013 να μην δίνουμε την ευκαιρία στα ΑΜΕΑ για ισότιμη μεταχείριση στην ανώτατη εκπαίδευση καθώς και σε κάθε άλλη κοινωνική δραστηριότητα.

Η ισότητα είναι δείγμα ανώτερου πολιτισμού και το ελληνικό κράτος αποδεικνύει διαρκώς ότι είναι , το λιγότερο, απολίτιστο.