Δικαίωμα στη διαφορετικότητα

Του πατρός Ιουστίνου Κεφαλούρου Εικόνες: Ελένη Βράκα

Πρόσφατα από τις εκδόσεις “Εν Πλω” κυκλοφόρησε ένας πολύ ενδιαφέρον συλλογικός τόμος με τίτλο : “Χριστιανική ζωή και σεξουαλικές σχέσεις”. Μεταξύ των διαφόρων κειμένων και αυτό του π. Βασιλείου Θερμού, ο οποίος και με την ιδιότητα του ψυχιάτρου εκτός από αυτή του Θεολόγου δίνει μια από τις πιο σύγχρονες και νηφάλιες κατά τη γνώμη μου τοποθετήσεις για το θέμα της ομοφυλοφιλίας. Σημειώνω μερικές από αυτές:

1. Πώς ένα παιδί ή ένας έφηβος ο οποίος μόλις άρχισε να αναγνωρίζει σεξουαλικά τον εαυτό του διαπιστώνει ότι μέσα του η έλξη στρέφεται προς το ίδιο φύλο, μπορεί να θεωρηθεί ότι χαρακτηρίζεται από πάθος; Αφού πρόκειται για κίνηση της φύσης του και όχι της γνώμης του, την οποία ουδόλως επηρέασε ο ίδιος. 2. Στη διεθνή ορολογία η εκκλησιαστική στάση του τόπου μας απέναντι στην ομοφυλοφιλία εμπίπτει σε αυτό που ονομάζεται “ηθικός πανικός”. Με άλλα λόγια, απέναντι στους ανθρώπους που χαρακτηρίζονται από ομοφυλόφιλη έλξη και ζωή αφήνουν να αναβλύσει το ανεπεξέργαστο θυμικό τους. Η έξαλλη ορολογία τους θυμίζει τις αντιδράσεις των ακραίων εθνικιστών και νεοναζιστών μπροστά στους λαθρομετανάστες. Επιστράτευση οργής, προκειμένου να κρυφτεί ο φόβος. 3. Ο σημερινός εκκλησιαστικός λόγος περί ομοφυλοφιλίας πρέπει να αντιληφθεί ότι αυτή δεν αποτελεί πάθος αλλά κατάσταση και ότι δεν χωρά στις παραδοσιακές φόρμες που διαθέτουμε μέχρι τώρα για να περιγράψουμε τα πνευματικά προβλήματα. Πρέπει να γίνει θεωρητική εργασία για να την κατανοήσουμε. Κι αυτό γιατί ό,τι δεν κατανοήσεις δεν μπορείς να το διαχειριστείς.

Όμως ψάχνοντας βρήκα και μια συνέντευξη ενός άλλου κληρικού και ψυχοθεραπευτή του π. Φιλόθεου Φάρου : “Σήμερα, ένα τεράστιο ποσοστό νέων είναι παροπλισμένοι με ψυχικές διαταραχές· πολλές από τις οποίες οφείλονται σε κάποιους παπάδες που είναι λαύροι κατά των σαρκικών αμαρτημάτων. Εμείς οι παπάδες οδηγούμε τα παιδιά στους ψυχιάτρους. Όταν ακούω ψυχίατρο παπά να λέει ότι έχει θεραπεύσει ομοφυλόφιλους ξέρω ότι έχει αποπειραθεί να τους κάνει ψυχολογική λοβοτομή. Και τους έχει παραδώσει σε τρομερά βασανιστήρια και ενοχικά σύνδρομα. Ο διεθνούς κύρους κατάλογος της ψυχοπαθολογίας που εκδίδει η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία εδώ και 50 χρόνια δεν θεωρεί την ομοφυλοφιλία αρρώστια. Υπάρχουν όμως Έλληνες παπάδες που τη θεωρούν αρρώστια. Και πιστεύω πως εκείνος που προσπαθεί να θεραπεύσει έναν ομοφυλόφιλο είναι ο ίδιος άρρωστος που χρησιμοποιεί ταλαίπωρους ανθρώπους για να δώσει τη δική του νευρωτική μάχη”.

Γιατί παραθέτω αυτές τις απόψεις; Πρώτον γιατί συμφωνώ. Και δεύτερον γιατί εκτός από εκείνη την Εκκλησία που τρέμει κάθε τι διαφορετικό υπάρχει και μια άλλη Εκκλησία και μια Θεολογία, που συνδιαλέγεται με την κοινωνία και βλέπει στα μάτια τους ανθρώπους, όχι με διάθεση αντιπαράθεσης και καταδίκης, αλλά με διάθεση αμοιβαίας κατανόησης και σεβασμού των επιλογών και της διαφορετικότητας τους. Πιστεύω πως όσο θα περνάει ο καιρός οι φωνές αυτές όλο και θα δυναμώνουν κι αυτό γιατί η εποχή μας δεν αντέχει άλλους κοινωνικούς αποκλεισμούς. Είναι καιρός να ανοίξει ένας κοινωνικός διάλογος χωρίς προκαταλήψεις και προαπαιτούμενα, που θα μας θέσει όλους προ των ευθυνών μας για την μελλοντική κοινωνία που θέλουμε ως πολίτες αυτού του τόπου. Και τότε ίσως κανένας πολίτης δεν θα νιώθει την ανάγκη να δηλώνει μια μέρα του χρόνου υπερήφανος για κάτι που απλά είναι δικαίωμα του.

Διαβάστε τη συνέντευξη του στην parallaxi εδώ: Η διαφορετική φωνή της εκκλησίας