Η δημοσιογραφία την εποχή του κοροναϊού

Αυτό τον καιρό που έχω παραπάνω χρόνο να σκεφτώ, λόγω του εγκλεισμού, σκέπτομαι διαρκώς πόσο χάλια πάει πια η δουλειά μας. Πόσο λυπηρό είναι να δηλώνει κανείς δημοσιογράφος.

Παρακολουθώντας τις ειδήσεις που είναι διαρκούς ροής, πάνω από ένα μήνα τώρα μπορώ να σου πω πως έμαθα τα πάντα για το πως πέρασε η Φαίη Σκορδά τον ιό στο σπίτι της, πώς η Χριστίνα Μπόμπα ξόρκισε, χορεύοντας, την αγωνία της μήπως κόλλησε και το Σάκη Τανιμανίδη. Βγήκε και στο δελτίο του Χατζηνικολάου.

Είδα το Στέλιο Ρόκο χθες να με συμβουλεύει να καθίσω σπίτι και τις πολυτελείς κουζίνες πολλών Ελλήνων διασήμων να ετοιμάζουν υγιεινά πρωϊνά. Ανθρώπων που δεν έβγαλαν από τα εκατομμύρια που κέρδισαν δεκαετίες μισό ευρώ για να ενισχύσουν μια δομή υγείας.

Δεν είδα όμως πουθενά είναι η αλήθεια, ούτε μια νοσοκόμα σε ΜΕΘ να γυρίζει αποκαμωμένη από βάρδια σπίτι της και να πρέπει να μαγειρέψει στα παιδιά της. Δεν είδα ούτε μια κάμερα τηλεόρασης, ούτε ένα ειδησεογραφικό site να πάει μια βόλτα στο Δεντροπόταμο να μιλήσει με τα παιδιά που ζουν εγκλωβισμένα στο σπίτι του Φάρου του Κόσμου.

Δεν είδα κανένα άρθρο με μαρτυρία καμιάς κυρίας από τη Γεωργία που προσέχει επί 24ωρου βάσεως έναν ηλικιωμένο με άνοια.

Ούτε δέκα λεπτά αφιερωμένα σε κείνες τις ηλικιωμένες εθελόντριες που σερβίρουν στα συσσίτια των αστέγων και των απόρων στην Ιπποδρομίου.

Βλέπω σε ξένες τηλεοράσεις και μεγάλα πρακτορεία διαρκώς ρεπορτάζ για τις εξαιρετικά δύσκολες στιγμές των γιατρών και νοσηλευτών να σταθούν όρθιοι. Εδώ έχουμε μόνο την επίσημη άποψη για τα πράγματα. Ότι όλα βαίνουν καλώς. Πως ακριβώς; Με ποιανού θυσίες και κόπους;

Αόρατοι άνθρωποι. Δεν θα γίνουν ποτέ ήρωες. Ήρωας είναι ο Μάκης Βορίδης που έδωσε το μισό μισθό των 7000 ευρώ πίσω στο κράτος και βγαίνει το βράδυ στο στούντιο της Όλγας Τρέμη να πει με απίστευτο θράσος ότι η δική μας παράταξη δεν απαξίωσε ποτέ τη δημόσια υγεία. Και κείνη να τον κοιτά αμίλητη. Μη χαλάσει το ιmage. Μνήμη χρυσόψαρου.

To απόσπασμα είναι από το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου ”Agora II. Δεσμώτες”.

Ο κύριος Μπάμπης Παπαδημητρίου είναι βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας.

Τις προηγούμενες μέρες, με εντελώς αδιαφανείς διαδικασίες η κυβέρνηση αποφάσισε να δαπανήσει 11 εκατομμύρια ευρώ σε κανάλια, εφημερίδες και sites για να μας πείσει να μείνουμε σπίτι. Όπως λογικά μπορεί να σκεφτεί κανείς, οι διαφημίσεις αυτές θα έπρεπε να παίζουν εντελώς δωρεάν και υποχρεωτικά, παντού. Ως απόλυτη υποχρέωση του τύπου. Δωρεάν όμως κανείς δεν θα σου προσφέρει υπηρεσίες αγιοποίησης.

Συνεπώς επιλέχθηκαν όλοι εκείνοι που είναι πρόθυμοι να χτίσουν το προφίλ των σωτήρων και που δεν θα φιλοξενήσουν ”δυσάρεστα” ρεπορτάζ. Το χρήμα πήρε το δρόμο του προς τα κει. Οι υπόλοιποι, που ασκούν κριτική, ή κάνουν ρεπορτάζ, διότι αυτή είναι η δουλειά της δημοσιογραφίας, έμειναν απλά έξω από την έκτακτη κρατική ενίσχυση που πήγε αποκλειστικά και ξεδιάντροπα στον φιλικό τύπο. Τιμωρήθηκαν παραδειγματικά.

Επί δυο μέρες καμαρώσαμε αναρτήσεις αξιωματούχων, βουλευτών, δημάρχων που πρόσφεραν τον οβολό τους για το κοινό καλό. Λες και η φιλανθρωπία χρειάζεται διαφήμιση. Δες πόσο σπουδαίος είμαι. Να το θυμάσαι στις επόμενες εκλογές.

Δεν είδα όμως κανέναν δήμαρχο να περνά το κατώφλι ενός γηροκομείου αυτές τις μέρες, καμιάς δομής αστέγων. Ενώ όλα τα ξενοδοχεία της χώρας είναι κλειστά όσοι είναι στο δρόμο είναι υποχρεωμένοι να παραμένουν εκεί. Αλλού μάλιστα να κοιμούνται ακόμα και σε πάρκινγκ.

Homeless sleep in car park 6 feet apart despite empty hotel rooms in #coronavirus crisis https://t.co/B8pI9PKMXh pic.twitter.com/xIEvp0hMF8

— Daily Star (@dailystar) March 31, 2020

Να μη σου πω για την πραγματική οικονομία. Έχω φίλους που βρίσκονται σε απόλυτη οικονομική καταστροφή. Που μάταια προσπαθούν να σκεφτούν τι θα γίνει όταν τελειώσει όλο αυτό. Που είδαν σε δυο μήνες να πετιούνται στον αέρα οι κόποι μιας δεκαετίας για να κρατηθούν όρθιοι. 

Οι ζωές τους δεν αφορούν στα παράθυρα των καναλιών. Εκεί προέχει η ανάρτηση της instagramer που ανακάλυψε μια νέα στάση για καλή selfie τον καιρό της καραντίνας.

Η δημοσιογραφία διανύει το στάδιο της trendy καραντίνας. Δες τι όμορφα είναι τα σπίτια των επωνύμων. Δες πόσο όμορφα διαχειρίζονται οι επώνυμοι τον εγκλεισμό. Εσύ μπορεί να προσπαθείς να κρατήσεις με τα νύχια σε ηρεμία τα δεκάχρονα αγριμάκια σου στα εβδομήντα τετραγωνικά όμως ποιος θα σε ρωτήσει πως τα κατάφερες στο τέλος;

Αλήθεια τώρα για την 41χρονη γυναίκα με τα τρία παιδιά που πέθανε μόνη στο σπίτι της στην Καστοριά από τον ιό ξέρεις κάτι παραπάνω εκτός από την αναγγελία της είδησης; Έμαθες ποτέ πως συνεχίζεται η ζωή τους; Τι έκανε το κράτος για κείνα;

Αν βγούμε ζωντανοί από όλο αυτό σκέπτομαι σοβαρά αν έχει νόημα πια να κάνω αυτή τη δουλειά. Αισθάνομαι κομμάτι της παρακμής της και τα καρκινώματα οφείλεις να τα αφαιρείς.

Λένε πως ζούμε έναν πόλεμο. Πολεμικοί ανταποκριτές όμως δεν υπάρχουν σε αυτό τον πόλεμο.