Η δημοσιογραφία της εξαργύρωσης

Ήταν πάντα μονόδρομος για την πολιτική, ή απλά το κατάλληλο σκαλοπάτι για κάποιους. Η έρμη η δημοσιογραφία. Αυτό το τόσο παρεξηγημένο λειτούργημα. Που χρησιμοποιήθηκε από τη μεταπολίτευση και δώθε από δεκάδες πρόθυμους να την εγκαταλείψουν την κατάλληλη στιγμή για να βρεθούν εκεί που το χρήμα, η δόξα, η δύναμη ήταν πάντα περισσότερη.

Και το πάλεψαν με όλες τους τις δυνάμεις. Λυσσαλέα. Έβγαιναν σε παράθυρα και έκαναν ρεπορτάζ, σχόλια, άφηναν υπονοούμενα, δεν έκρυβαν τη συμπάθεια τους σε παρατάξεις, άφηναν τα σάλια τους να πέσουν στο πέρασμα πολιτικών, έκλειναν με νόημα το μάτι επιλεκτικά σε κάποιους ακόμα και όταν βοούσε ο τόπος. Δεν έπαιρναν θέση, φρόντιζαν να εξαφανίζονται από τα πάνελ όταν έπρεπε να γίνονται δυσάρεστοι σε αυτούς που θα τους επέλεγαν αργότερα.

Ένα είδος ”δημοσιογράφων”, όλοι αυτοί οι γυμνοσάλιαγκες που μετέπειτα με μοναδική άνεση μεταπηδούσαν σε ψηφοδέλτια, σε κοινοβούλια και ευρωκοινοβούλια, σε υπουργικές καρέκλες και αξιώματα.

Δεν έλειψαν ποτέ και από κανέναν χώρο. Για να μην αδικήσουμε όλο το σινάφι υπήρξαν και περιπτώσεις συναδέλφων που ως πολιτικοί αγωνίστηκαν για δικαιώματα και αρχές, αλλά υπήρξε και η πλειοψηφία που έκανε απλά κομματική ντόλτσε βίτα, ταξίδια, κόλπα.

Το να εξαργυρώνει κανείς την αναγνωρισιμότητα του από τα media για να τακτοποιηθεί στην πολιτική, μοιάζει για μένα κατάπτυστο. Από την Δεξιά μέχρι την Αριστερά, όλος αυτός ο θίασος των προθύμων, που στην πραγματικότητα χρησιμοποίησε ένα υψηλό καθήκον για να πετύχει κάτι άλλο, θα έπρεπε όχι απλά να μην γίνεται αποδεκτός από τον ψηφοφόρο, που θα όφειλε να έχει ένα κριτήριο και να αναγνωρίζει το τι σημαίνει έλλειψη αντικειμενικότητας, αλλά και τις Ενώσεις Συντακτών που πάντα σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά σε αυτά τα φαινόμενα. Δεν βαριέσαι μωρέ, δικά μας παιδιά…

Η δημοσιογραφία ως σκαλοπάτι για την πολιτική δεν είναι δημοσιογραφία. Είναι προκάλυμμα. Παπατζιλίκι. 

O παππούς μου έλεγε: Ή παππάς παππάς, ή ζευγάς ζευγάς. Τέλος.