Δύο ερμηνεύτριες – Μια ψυχή

της Κατερίνας Τζιωρίδου Η τελευταία συναυλία της Χάρις Αλεξίου και της Τάνιας Τσανακλίδου στο Παλαί Ντε Σπορ έγινε για να μείνει κάπου σε κάποιο κουτάκι της ψυχής μας βαθιά χαραγμένη. Έγινε για να μας θυμίζει αέναα, πόσο πολύ έχουμε ανάγκη να είμαστε κοντά ο ένας στον άλλο, να κρατάμε σφιχτά μέσα μας ότι μας ενώνει, να ζούμε τη στιγμή, να σκουπίζουμε κρυφά τα αλμυρά δάκρυα που ξεγλιστράνε, όταν ακούμε το Πάτωμα, τη Ζελατίνα, τη Μικρή Μου Μωβ Βεντάλια, το Γράμμα στον κ. Γκάτσο, το Ξημερώνει, το Φεύγω, το Παπάκι.

Να κάπως έτσι ήταν… Στη σκηνή είδαμε Ψυχές και Σώματα τυλιγμένα περίτεχνα με τις μουσικές από τους Nouveau Sextet, τους κολλητούς της Χαρούλας τα τελευταία χρόνια. Εξαιρετική μπάντα αναμφίβολα! Δύο μεγάλες ερμηνεύτριες αφέθηκαν στα συναισθήματα που τους έβγαζαν τα ίδια  τους τα τραγούδια. Και όσο κι αν τα τραγουδάνε χρόνια τώρα, ήταν λες και τα λέγανε πρώτη φορά. Τι σημασία έχουν τα χρόνια άλλωστε. Είμαστε όλοι ακόμα εδώ! Οι εμπειρίες μας κάνουν πάντα πιο “ζουμερούς” και μας γλυκαίνουν. Το Παλαί Ντε Σπορ ήταν -φυσικά- γεμάτο. Η σιωπή του κόσμου ήταν διαπεραστική, όταν ακούγονταν οι μπαλάντες τόσο της Χαρούλας όσο και της Τάνιας. Η ανάταση και το κέφι από την άλλη εκτοξευόταν στα ύψη μόλις έμπαινε ένα Πίνω και Μεθώ ή ένα Πες Μου Πώς Γίνεται. Τα κορίτσια ήπιαν ότι τους κέρασε ο κόσμος, κάπνισαν επί σκηνής, χόρεψαν και γενικά το καταευχαριστηθήκανε, όσο κι εμείς από κάτω. Στο κλείσιμο δεν ήθελε κανείς να φύγει. Αναμενόμενο. Περιμένοντας νωρίτερα απ΄ έξω και ενώ η συναυλία είχε ξεκινήσει, δύο αθλήτριες που ήταν περαστικές λέγανε η μία στην άλλη: “Είδες στο είπα, ότι είναι Αλεξίου-Τσανακλίδου. Πώς το χάνουμε εμείς αυτό ε;” …και καθήσανε στο πεζούλι για να ακούσουν τα τραγούδια.