Δυο εικόνες κυνηγάνε το βράδυ μου…

 Εικόνες και σκέψεις. Κρίσεις και συγκρίσεις…

Δυο εικόνες κυνηγάνε το βράδυ μου και στήνουνε σκηνές αντιπαράθεσης στο μυαλό μου. Η μια του άστεγου που κοιμάται (κοιμόταν; Δεν ξέρω, δεν είδα χτες…) τις νύχτες στην αριστερή τζαμωτή πόρτα του θεάτρου της ΕΜΣ. Σκεπασμένου με ένα μαύρο σλίπιγκ μπαγκ. Κάτω από την αφίσα του « στη χώρα του ποτέ- ποτέ», σας τα έγραψε άλλωστε, τις προάλλες ο Τούλας.

Η άλλη του φερέτρου του Ντερτιλή να κατευοδώνεται στην κηδεία του, σκεπασμένου με την ελληνική σημαία, ανάμεσα σε πυροβολισμούς και ζητωκραυγές υπέρ της σχεδόν σαράντα χρόνια πριν, χούντας. Κάτω, γύρω, μέσα από φανατισμένους συμπολίτες μου, να αναφωνούν «πάντα, πάντα, άξιος, αυτός μας οδηγεί» με τον δικό τους τρόπο, δηλαδή: «Ελλάς, Ελλήνων Χριστιανών».

Αναρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε μια αντιστροφή; Ποιος δικαιούται σκέπασμα την ελληνική σημαία; Ποιος μαρτύρησε πράγματι, εν ονόματι της σωτηρίας του έθνους;

Άλλες δυο ενοχλούν την προσπάθεια να κοιμηθώ: Η μια, τα παιδιά των μουσικών σχολείων να παίζουν και να τραγουδούν στους δρόμους γυρεύοντας το αυτονόητο: «άρχισαν τα όργανα, βγές απ’ την απόσταση, διάλεξε τη θέση σου!!!» Νεαρά παιδιά, με φλογέρες, κιθάρες, κρουστά, καθαρές φωνές, καθαρό βλέμμα, καθαρά πράγματα, γυρεύουν δασκάλους και την στοιχειώδη τους μόρφωση. Να μας μεταδώσουν αύριο Μπαχ και Αηδονίδη, «L’ amour est un oiseau rebel» και «ποιος είν’ τρελός από έρωτα…».

Η άλλη, να παίζει πολύ σε κανάλια και εφημερίδες στα … «καλλιτεχνικά» τους, Χατζηγιάννης- Μακρυπούλια κατέβηκαν χειροπιασμένοι στην Κύπρο να συμμετάσχουν… αν σου πω ότι δεν θυμάμαι, κάπου σε μια βλακεία… Τα cd των εφημερίδων, οι ακόμη «αρπαχτές» από θεατρικές και τραγουδιστικές …περσόνες, η χιλιοπαιγμένη τηλεπαρέλαση των ίδιων και των ίδιων (ποιος σοφός είπε ότι οι ηλίθιοι είναι ανίκητοι;;;) Να ξέρεις, το δεύτερο το ξέρουν περισσότεροι…

Μήπως κι εδώ θα ταίριαζε μια αντιστροφή, του τι ξέρει ποιος καλύτερα και γιατί;

Τελευταία πάλι, άκουσα δύο φωνές, αυτές στοιχειώνουν κάθε διάθεση για ύπνο και ήταν πια βαθειά η νύχτα και για μένα και για τον τόπο. Έλεγε η πρώτη πως «…ο πολλαπλασιαστής, ένας οικονομικός πολλαπλασιαστής, λέει, τους βγήκε λάθος με τα μνημόνια, λάθος υπολόγισαν το σφαγείο μισθών, αξιοπρέπειας κι ανθρώπων σε σχέση με την ύφεση και το ΑΕΠ». Κι η δεύτερη, πιο δυνατά, μου έλεγε … «όταν η ζωή μάχεται, οι νεκροί στον Άδη μηδίζουν»* *(Μαρία Νεφέλη, σελ. 92, Οδ. Ελύτη.)

Υ.Γ. Κάποιοι αναγνώστες παρεξηγούν το πρώτο πρόσωπο γραφής. Δεν σημαίνει ότι όλα όσα γράφω τα ζω ή τα σκέφτομαι απολύτως προσωπικά. Είναι όσα ζω, μαθαίνω και συνδυάζω. Προτιμώ το πρώτο πρόσωπο γιατί είναι πιο οικείο- φυσικά και πιο ευάλωτο. Και δεν θα ήθελα να «φορτώνω» τις… π.χ. παραβατικές συμπεριφορές του τύπου «πέρασμα φαναριού με κόκκινο» σε κάποιους που είδα, γιατί θα ήταν σα να έβγαζα εμένα απ’ έξω, ως τον νομιμόφρονα κριτή.. Ούτε να αναφερθώ στα θέατρα και την τέχνη, από π.χ. προσωπική «κουλτουριάρικη» σκοπιά, πάλι φορτώνοντας την … «λαϊκή πλευρά» σε τρίτο πρόσωπο. Γράφω για όσα με νοιάζουν και θέλω να μοιραστώ μαζί σας, φυσικά ως εγώ αλλά και εν δυνάμει όπως υποθέτω, αρκετοί άλλοι.

Εν τέλει, γράφω και για όσους φίλους θα ήθελαν να πουν κάτι και δεν βρίσκουν το κατώφλι για να διαβεί η γνώμη τους. (Κατά κάποιον τρόπο απάντηση σε σχόλια για τα γραφόμενά μου, που φιλοξενεί η Parallaxi).