Διονύσης Σαββόπουλος: Ποτέ δεν μου άρεσαν οι ταμπέλες

Τα τραγούδια του έγιναν το soundtrack της ζωής χιλιάδων Ελλήνων και άντεξαν στον χρόνο, καθώς επεσήμαναν σε ανύποπτες στιγμές τα βαθύτερα αδιέξοδα του εθνικού μας βίου. Ο Διονύσης Σαββόπουλος επιστρέφει στην πόλη του για λίγες εμφανίσεις στο θέατρο Βεργίνα κι εμείς βρίσκουμε την ευκαιρία να τον “ανακρίνουμε” για το χτες, το σήμερα, το αύριο της Ελλάδας, της μουσικής αλλά και το δικό του.

– 1989, “Κωλοέλληνες”. Δεν έχει επίσης πολλά χρόνια που είπατε ότι «είμαστε παράδειγμα προς αποφυγήν για κάθε λαό, που θέλει να προοδεύσει». Άλλαξε τίποτα από τότε; Τι τίτλο θα είχε ένα τραγούδι που θα γράφατε σήμερα για τους Έλληνες;

Δεν γράφω πια τραγούδια, δεν έχω όρεξη. Μ αρέσει όμως να τα παίζω, με ευχαριστεί ακόμα. Έχω καμιά διακοσαριά τραγούδια από το 1965 μέχρι το 2000 που σταμάτησα, επομένως κάθε φορά έχω αρκετό υλικό για να διαλέξω. Το προτέρημα των Ελλήνων είναι η ανοιχτότητα. Είμαστε επίσης ευκίνητοι τύποι και χαριτωμένοι. Κυνηγάμε την ευκαιρία αλλά είμαστε ασταθείς, εγωπαθείς και νάρκισσοι. Γι αυτό και έχουμε μια ροπή προς την ανομία. Η ανομία είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να φανούν τα ταλέντα μας. Όλοι έτσι είμαστε και χειρότερος απ΄όλους εγώ. Μας χρειάζεται, φοβάμαι, ένας τόπος κανόνων. Γι αυτό πρέπει να είμαστε με την Ευρώπη. Όχι μόνο επειδή μας δίνει χρήματα αλλά επειδή μας αναγκάζει να συμμαζευτούμε κάπως και να οργανωθούμε λίγο πιο λογικά.

– Στα χρόνια της κρίσης είδατε να διομορφώνεται ένα ειδος πολιτικοποιημένου τραγουδιού στην Ελλάδα;

Ναι, αλλά ποτέ δεν μου άρεσαν οι ταμπέλες πολιτικό, προοδευτικό κ.λ.π. Ένα τραγούδι ή θα είναι αληθινό ή δεν αξίζει τον κόπο. Έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που ονομάζονται αντιρατσιστικές, αντιφασιστικές κ.ά. που δεν περιείχαν όμως καμια καλλιτεχνία και κανέναν πολιτισμό. Δηλαδή έμοιαζαν με αυτό που κατηγορούσαν. Αντιθέτως, η τελευταία δουλειά του Δημήτρη Παπαϊωάννου, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, περιείχε πολλή αντίσταση στην βαρβαρότητα που μας περιβάλλει, χωρίς να δηλώνει πολιτικοποιημένη ή δεν ξέρω τι. Γενικά είναι το θέατρο και ο χορός οι τέχνες που μας έχουν δώσει τους καλύτερους καρπούς τα τελευταία χρόνια. Το τραγούδι έχει μείνει πίσω σχετικά γιατί στο παρελθόν πέσανε πολλά λεφτά εκεί και το κάψανε. Οι τραγουδοποιοί περνούν μια ασκητική περίοδο τώρα και πιστεύω ότι αυτό θα αποδώσει καρπούς στο προσεχές μέλλον.

– Πόσο εξοικοιωμένος είστε με την τεχνολογία και τη διάδοση της μουσικής μέσα από αυτήν;

Δυστυχώς σε αυτά είμαι Νεάντερνταλ. Δεν ξέρω κομπιούτερ, δεν έχω κινητό, δεν οδηγώ, γράφω με μολύβι, σβήνω με σβηστήρα και είμαι κολλημένος στη μυρωδιά των βιβλίων και του χαρτιού. Η αλήθεια είναι ότι θαυμάζω την τεχνολογία αλλά δεν την ξέρω ή δεν θέλω να τη μάθω. Μη δίνετε σημασία.

– Έχετε κάνει κατά καιρούς ανοίγματα και έχετε βοηθήσει πολλούς νέους έλληνες τραγουδοποιούς μέχρι τώρα. Σήμερα βρίσκετε ενδιαφέρον σε κάποια πρόσωπα;

Βρίσκω ενδιαφέρον σε πολλά νέα πρόσωπα. Στον Μπαλάφα, τον Μαραβέγια, τον Μουζουράκη, την Καρακώστα και άλλους που δεν συγκρατώ τα ονόματά τους. Παλεύουν μέσα σε πολύ σκληρές συνθήκες με αξιοθάυμαστο πείσμα και αληθινή λαχτάρα.

– Εχετε κάποιο μουσικό απωθημένο που δεν εχετε πραγματοποήσει μεχρι τωρα;

Ναι, να μάθω μουσική. Διαβάζω τις νότες συλλαβιστά και γράφω αργά αργά διότι ποτέ μου δεν στρώθηκα στη μελέτη της θεωρίας. Αλλά και τι θα μου χρησιμεύσει τώρα πια αφού δεν γράφω; Έχω και ένα άλλο απωθημένο, να παίξω σε καζίνο για να νιώσω σαν τον Φρανκ Σινάτρα. Αυτό είναι πιο κοντά.

– Θεσσαλονίκη. Έρχεστε λιγότερο συχνά από όσο θα θέλατε; Τι σας λείπει περισσότερο από την πόλη;

Μου λείπει η θάλασσα, το χρυσό φως, τα παγώνια στα κάστρα. Πολύ την αγαπώ αυτή την πόλη. Θα ήθελα να ερχόμουν συχνότερα.

*Ο Διονύσης Σαββόπουλος θα βρίσκεται στο Θέατρο Βεργίνα από τις 13 μέχρι τις 28 Φεβρουαρίου. Μάθετε περισσότερα εδώ.