«Διπλή δέσμευση» & εκλογές

του Τέλλου Φίλη

Ποτέ μου δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η γνωστή θεωρία του Γκρέγκορι Μπέιτσον περί «double bind» θα έβρισκε την πρακτική εφαρμογή της παραδοξότητας που περιέχει στην πολιτική ζωή της χώρας. Ένας ολόκληρος λαός που απολύτως συνωμοτικά κι ανομολόγητα, αποφασίζει με τη ψήφο του η την ψήφο των αντιπροσώπων του, το απολύτως αντιφατικό κι ακατανόητο. Από τη μια να καταδικάσει τα πολιτικά κόμματα που έχουν οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία, ενώ ταυτόχρονα να ψηφίσει για την διασφάλιση της παραμονής της χώρας στο ευρώ. Ενώ νοιώθει τον θυμό, να ψηφίσει με λογική. Ποιος μπορεί να έχει την ελάχιστη λοιπόν αμφιβολία ότι τα παράδοξα διλήμματα, παράγουν παράδοξη συμπεριφορά;

Και φτάνουμε από παραδοξότητα, σε παραδοξότητα, να μιλάμε με εντελώς λογικά επιχειρήματα, σε δημοκρατικές θερμοκρασίες τηλεοπτικών πάνελ, για την επικινδυνότητα των εκλογών.

Η επιμονή αυτών που κατέστρεψαν την χώρα να πάρουν όσο το δυνατόν πιο πολλούς μαζί τους, για το μοίρασμα της ευθύνης και ταυτόχρονα να ζητούν οι ίδιοι κι απαράλλαχτοι να τη σώσουν, έχει οδηγήσει σε αυτή την παρενδυτική δημοκρατία που οδηγεί τους νεότερους μακριά από την πολιτική και τους υπόλοιπους από τη σιγουριά των πληκτρολογίων να «σφάζονται» σε συνθήκες ανθρωποφαγίας.

Μόνο που ο λεκτικός λιθοβολισμός πότε δεν δημιούργησε τίποτε άλλο, εκτός από φανατισμό.

Και φανατικός είναι όποιος δεν αντέχει να υπάρχει διαφορετική εκδοχή της αλήθειας από τη δική του. Σε αυτή τη συνθήκη, έστω κι αργά, με το σύνολο των πολιτιστικών δομών της χώρας υπό διάλυση, σε αντίθεση με την βαριά κρατική γραφειοκρατία που παραμένει αλώβητη, το θέμα δεν είναι ποια πολιτική εγκρίνεται, αλλά η άμεση επιστροφή από τον παραλογισμό της εξουσιομανίας, στις αρχικές ανθρωπιστικές αρχές που μπορούν να κρατήσουν την κοινωνία σε συνοχή.

Δεν είναι οι εκλογές επικίνδυνες για την Δημοκρατία. Επικίνδυνοι είναι όσοι κατέχοντας την εξουσία, στοχοποιούν όσους διαφωνούν με τα συμφέροντά τους, ως αντιπάλους προς εξαφάνιση.

Είναι η θεραπευτική πλευρά της «Διπλής δέσμευσης» μετά την νοσηρά φανατική θεωρία των «δυο άκρων» που είδαμε που μας οδήγησε. Αρκεί να σταθούμε μια στιγμή με ψυχραιμία και να το δούμε αλλιώς.