Δυσανεξία στη χαρά

Του Γιώργου Τούλα

Χθες βράδυ η κόρη μου μαζί με άλλους 4 εφήβους έβλεπαν στο σπίτι Eurovision. Όπως και εκατομμύρια έφηβοι σε όλη την Ευρώπη. Γελούσαν και διασκέδαζαν ξέγνοιαστοι. Στις έντεκα και τέταρτο χτύπησε το κουδούνι το πλήρωμα ενός περιπολικού. Η ένοικος του κάτω ορόφου, αστυνομικός και η ίδια, κάλεσε τους συναδέλφους της, μόλις η ώρα πήγε έντεκα βράδυ Σάββατου για να συνετίσει τα παιδιά επειδή χαίρονταν. Τα παιδιά απογοητευμένα έκλεισαν την τηλεόραση και βουβάθηκαν. Το περιστατικό εντάσσεται σε μια μάστιγα που ονομάζω ‘’δυσανεξία στη χαρά’’. Η ίδια ένοικος έχει τύχει να μας κάνει παρατήρηση για φύλλα ή σταγόνες που έπεσαν στο αποστειρωμένο μπαλκόνι της από τις γλάστρες μας.

Πρόπερσι το φθινόπωρο έγραφα εδώ μια σειρά παρατηρήσεις με αφορμή μια αυξανόμενη ένταση ανάμεσα στους ανθρώπους, με τίτλο “Ψυχραιμία αδέρφια”. Το κείμενο εκείνο βέβαια σήμερα μοιάζει να είναι απλός ένας προάγγελος μόνο όσων ακολούθησαν. Έκτοτε η ένταση, η βία και ο εκνευρισμός έγιναν κομμάτι της ζωής μας. Τον τελευταίο καιρό όμως ένα νέο χαρακτηριστικό αυτής της μετάλλαξης ήρθε να προστεθεί σε όσα έφερε η κρίση στις συμπεριφορές των ανθρώπων. Η δυσαρέσκεια που προκαλεί σε ορισμένους η έκφραση χαράς από κάποιους άλλους.

Σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις τους τελευταίους μήνες έγινα μάρτυρας τέτοιων περιστατικών. Η πρώτη ήταν ένα βράδυ την περαασμένη άνοιξη στο σπίτι μιας φίλης που γιόρταζε τα γενέθλια της. Μαζεμένοι καμιά εικοσαριά άνθρωποι κουβεντιάζαμε και κάποια στιγμή μπήκαν και μερικά τραγούδια που προκάλεσαν λίγο χορό. Όχι τίποτε εξωφρενικό μη φανταστείτε, λίγο κέφι σαραντάρηδων, κάτι σαν τη Μεγάλη Ανατριχίλα να πω. Δώδεκα παρά τέταρτο έσκασε μύτη η αστυνομία. Σάββατο βράδυ, με τη χώρα να έχει πέσει σε κατάθλιψη, κάποιοι ενοχλήθηκαν γιατί κάποιοι άλλοι γελούσαν ξέγνοιαστοι. Φυσικά τα γενέθλια διαλύθηκαν άδοξα.

Το ίδιο ακριβώς μου συνέβη στην αρχή του καλοκαιριού σε μια αυλή στο κέντρο της πόλης. Δέκα άνθρωποι μαζεμένοι σε ένα τραπέζι συζητούσαμε, όχι ιδιαίτερα μεγαλόφωνα, ώσπου ένας γείτονας στις έντεκα παρά άρχισε να πετά από ένα μπαλκόνι μανταλάκια στην αρχή και μετά άλλα αντικείμενα. Και εδώ η αίσθηση μιας παρέας που περνά καλά φάνηκε αφόρητη μέσα στο γενικότερο ζόφο.

Τρίτη και φαρμακερή, όταν ανέβασα ένα κείμενο με τίτλο η ”Ωραία Ελλάς” και αφιέρωσα την εκπομπή μου στο ραδιόφωνο στις ωραίες εικόνες των διακοπών, στην ελληνική αίσθηση του καλοκαιριού. Δέχτηκα κάποια σχόλια για την πρόσκληση του να μιλά κάνεις για το ότι πέρασε καλά αυτό το καλοκαίρι που υπάρχει τεράστια φτώχια και ανεργία στη χώρα. Το κείμενο όπως και η εκπομπή βέβαια δεν είχε ίχνος χλιδής, όπως και η πραγματικότητα του καλοκαιριού μου, μόνο γεύσεις, αισθήματα, μυρωδιές και εικόνες. Κάποια μάλιστα τηλεφώνησε και σε μια φίλη μου όντας διακοπές η ίδια, να της πει ότι προκαλώ το δημόσιο αίσθημα μιλώντας για όλα αυτά τα όμορφα!

Μπορώ να αντιληφθώ τις δυσκολίες, τους ανήφορους που η ζωή μας επιφύλαξε δυο χρόνια τώρα. Τα ανυπέρβλητα ζόρια που σάρωσαν τις βεβαιότητες της ζωής μας. Δεν μπορώ όμως και κυρίως δεν θέλω να μπω ποτέ στη λογική της ισοπέδωσης των πάντων. Αυτού του νέου εμφύλιου σπαραγμού, της μετατροπής των Ελλήνων σε μια απάνθρωπη ράτσα που αδυνατεί να κατανοήσει τη χαρά, τις αξίες με τις οποίες γαλουχούσε ο τόπος τους ανθρώπους του, της έλλειψης ανοχής, συμπόνιας, μοιρασιάς. Θα είναι τρομακτικά καταστροφικό στο τέλος αυτής της δραματικής κούρσας με την Κρίση να απολέσουμε την ανθρωπιά μας. Η δυσανεξία στη χαρά είναι σύμπτωμα μιας βαριάς νόσου, μιας επιδημίας επικίνδυνης που δεν πρέπει να εξαπλωθεί.

PDOException: in aggregator_save_item() (line 163 of /var/www/vhosts/parallaximag.gr/httpdocs/modules/aggregator/aggregator.processor.inc).