Δύσκολοι αποχωρισμοί

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο οι θάνατοι που σημάδεψαν τη ζωή μου συνέβησαν πάντα καλοκαίρι. Όπως αυτός ο απροσδόκητος του προηγούμενου Σαββάτου.

Στη ζωή υπάρχουν στερεότυπα για τους ρόλους και άνθρωποι που τα διαψεύδουν. Η πεθερά μου είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Τη γνώρισα, ή μάλλον με γνώρισε, στη γέννηση μου, καθώς το σπίτι που έμεναν οι γονείς μου τότε και το δικό της σπίτι τα χώριζαν είκοσι μέτρα. Η καρμική σχέση μας συνεχίστηκε μέχρι τέλους. Της οφείλω πολλά. Τη σύντροφο της ζωής μου, αφού χάρη σε κείνη πριν είκοσι επτά χρόνια βρεθήκαμε οι δυο μας φοιτητές στην ίδια στέγη, το ότι υπήρξε η ιδανική γιαγιά Βαΐτσα για τις κόρες μου, το ότι ήταν εκεί πάντα όταν χρειάστηκε με κάθε τρόπο, αλλά κυρίως μερικά σιωπηλά μαθήματα αξιοπρέπειας και αυτάρκειας, από αυτά που δεν παραδίδονται πια στις μέρες μας. Μια στάση ζωής δηλαδή, που αρκούσε να την αντιγράψεις για να κερδίσεις ανεκτίμητα οφέλη.

Το Σάββατο 18 Ιουνίου, λίγο μετά το ξημέρωμα και αφού τακτοποίησε και τις τελευταίες(;) εκκρεμότητες του πρωινού, έφυγε το ίδιο αθόρυβα και διακριτικά, όπως έζησε. Αν το πως σε αποχαιρετούν στο στερνό ταξίδι είναι δείγμα και απόδειξη του πως έζησες, τότε το σούρουπο του Σάββατου στη Μαλακοπή, τα λόγια μιας γειτονιάς, που δεν είναι πια γειτονιά εδώ και δεκαετίες και κυρίως τα απομεινάρια μιας ανθρώπινης εποχής που έχει εκλείψει, νομίζω θα την έκαναν περήφανη. Θα ήθελα να της είχα πει πόσο την αγάπησα και να μπορούσα να τηλεφωνώ εκεί πάνω για το κλασικό ξεμάτιασμα του πονοκεφάλου. Θα ήθελα να ξέρει πως τα σιωπηλά μαθήματα υπομονής και άδολης αγάπης που παρέδωσε δεν θα πάνε χαμένα. Θα ήθελα να της πω ότι νοιώθω πως ορφάνεψα και ας ζουν και οι δυο γονείς μου. Θα ήθελα…