(Δυσ)λειτουργώντας ως πολίτης στη Θεσσαλονίκη σήμερα

Ιστορίες καθημερινής τρέλας στον μικρόκοσμο της πόλης που λειτουργεί σαν μία μεγάλη οικογένεια. Χύμα, με θράσος και άνεση σε όλα και σχετικά κακομαθημένα με μόνιμη καβάτζα την ντεφάκτο ανοχή της οικογενειακής αγάπης. Δεν λειτουργεί σε όλους το ίδιο δεκτικά αυτό. Δεν είμαστε “όλοι μια παρέα” και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Η λογική της μεγάλης οικογένειας λειτουργεί μόνο για όλους όσοι συμπαθούν ήδη την δική τους. Οι υπόλοιποι απλά υποφέρουν.

Λέμε συχνά ότι αν άλλαζαν τα πράγματα στην πόλη θα ήταν αλλιώς και συνήθως εννοούμε να άλλαζαν μόνο τα «πράγματα» χωρίς να συμπεριλαμβανόμαστε σε αυτά. Οι πόλεις εκτός της αρχιτεκτονικής, των δομών και των υποδομών τους είναι και οι άνθρωποί τους. Αν θεωρούμε πως δεν έχουμε μερίδιο ευθύνης στην περίεργη αστική καθημερινότητα της Θεσσαλονίκης τότε ήρθε η ώρα να παραδεχτούμε πως το ασύντακτο και αποπροσανατόλιστο περπάτημα με το πάσο μας στους δρόμους είναι μακράν εκνευριστικότερο και από τα περιστέρια αυτής της πόλης.

#Vivere Pericolosamente 

Στα φανάρια πεζών στα περισσότερα, στην καλύτερη, ο κόσμος θα είναι μισοκατεβασμένος μπροστά από το πεζοδρόμιο. Στην χειρότερη συνήθως, θα περνάει με κόκκινο την διάβαση και θα στέκεται στο κέντρο του δρόμου νιώθοντας τον αέρα των αυτοκινήτων ξυστά στο κασκόλ τους. Όταν συμβαίνει ατύχημα, φταίει η ελλιπής σήμανση και η απερισκεψία των οδηγών. Όταν επιλέγουμε να μην ακολουθούμε τους ήδη βασικούς ισχύοντες κανόνες ζώντας την ζωή μας στα άκρα, δεν φταίει κανείς άλλος πέραν της επιλογής μας.

#Παιδικά τραύματα

Μουντζουρώνουμε αβέρτα όπου βρούμε γιατί η μαμά δεν μας άφηνε να ζωγραφίσουμε στους τοίχους του δωματίου μας. Σούζα στην μαμά και αναρχία στο δημόσιο χώρο. Μικρογραφία της ψυχοσύνθεσης του μέσου μουντζουρολάτρη. Άλλο τα graffiti έργα τέχνης και η street art και άλλο το παίρνω μια πόσκα και το παίζω γκόμενος στην Βιβή από απέναντι. Πρόβλημα αισθητικής και εκνευρισμός. Αν ήσουν γνήσια αναρχική ψυχή θέλουμε φώτο από το παιδικό σου δωμάτιο και θα πάψουμε μια για πάντα.

#3η ηλικία και απυρόβλητο 

Ανεξαρτήτως του αν έχουν περάσει πολλά ή λίγα στην ζωή τους, οι ηλικιωμένοι έχουν άποψη και θα την πουν θέλεις δεν θέλεις. Ο φόβος του θανάτου ή ο περίεργος καταναγκασμός του σεβασμού στον “μεγαλύτερο” τους βάζει πολλές φορές στο απυρόβλητο. Τουτέστιν, περπατάνε στην πόλη σαν να τους ανήκουν τα τσιμέντα της και βαράνε με δύναμη την μαγκούρα τους για να κάνεις σιωπή. Φωνάζουν και επεμβαίνουν στους δρόμους αντλώντας θάρρετα από εκεί που δεν πρέπει και θεωρούν πώς έχουν μόνιμη προτεραιότητα σε ό,τι έχει να κάνει με ταλαιπωρία (βλ.παρακάτω). Κανείς πιο κακομαθημένος εκ του ευνοουμένου από το “απυρόβλητο” και οι κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς ισχύουν για όλα τα ηλικιακά γκρουπ ανεξαιρέτως.

#Έχουμε να “πάρουμε το χάπι μας”

Μισούμε τις ουρές, από νοσοκομεία και τράπεζες μέχρι τις Δημόσιες Υπηρεσίες. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να μισείς το ατελείωτο “περίμενε” σε μία ουρά που δεν δείχνει να τελειώνει αναγνωρίζοντας ότι θα μπορούσε πράγματι να μην είχε καν δημιουργηθεί αν τα πράγματα ήταν αλλιώς και υπήρχε περισσότερο προσωπικό σε κάθε περίπτωση. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε είτε να παρακαλάμε για μία καλύτερη θέση στην ουρά επειδή “χρειαζόμαστε μόνο μια υπογραφή” ούτε να παίρνουμε με θράσος τη σειρά προτεραιότητας επειδή βιαζόμαστε. Δεν υπάρχει άνθρωπος σε ουρά που να μην έχει κάτι καλύτερο ή σημαντικότερο να κάνει από το να στέκεται με τις ώρες σε χώρους που θα του προκαλέσουν την νύχτα εφιάλτες. Μην βάζουμε στο ζύγι το ποιος έχει την ανάγκη “μεγαλύτερη”.

#Με την δύναμη των περιστεριών 

Περπατάμε ασύντακτα στους δρόμους σαν τα περιστέρια. Το “χαλαρά” έχει περάσει μέχρι και στα αντανακλαστικά μας όπως και τους βασικούς κανόνες πεζοδρομιακής συμπεριφοράς. Το χαλαρά είναι (και) εκνευριστικό. Κάτσε χαλαρά και πιες καφέ. Τουλάχιστον στις κομβικές αρτηρίες χρειάζεσαι αερόστατο πάνω από τα πλήθη που βολτάρουν και σταματούν απότομα μπροστά σου χωρίς να δίνουν δεκάρα. Τουλάχιστον τα περιστέρια μπορούν και πετάνε. Τις ώρες βέβαια που δεν μπλέκονται στα πόδια σου και δεν σε τρομάζουν με το πέταγμα σε χαμηλό ύψος πάνω από τις φύτρες των μαλλιών σου.

#Είχα το όνειρό μου το ποδήλατό μου 

Οι ποδηλατόδρομοι σε αυτή την πόλη είτε είναι ανύπαρκτοι είτε είναι λάθος σχεδιασμένοι και τοποθετημένοι. Ωστόσο από την στιγμή που υπάρχουν, εκεί που υπάρχουν οι πεζοί δεν έχουν δικαίωμα να περπατάνε επάνω τους. Βλέποντάς το τελείως ρεαλιστικά όσο λάθος και αν είναι η τοποθέτησή τους είναι καλύτερο να περπατάμε ο ένας σημειωτέον πίσω από τον άλλο και να τους αφήνουμε ελεύθερους. Το αντίθετο δείχνει απλά την τάση μας να διαχειριζόμαστε όπως θέλουμε όλα όσα διαφωνούμε.

#Ιστορία μου αμαρτία μου  

Παρκάρουμε όπου μπορεί να ανέβει αυτοκίνητο. Σε κάποιες περιπτώσεις επιμελούμαστε μέχρι και τις συνθήκες για να καταστεί αυτό εφικτό. Δεν είναι λύση στην έλλειψη πάρκινγκ τα στριμωγμένα αυτοκίνητα σε πλατείες, στενά και πεζοδρόμους. Σε άμεση συνάρτηση με το παραπάνω, μέχρι να δημιουργηθεί μια συνθήκη που να συμπεριλαμβάνει και εμάς και το αυτοκίνητό μας στην πόλη, είτε το χρησιμοποιούμε λιγότερο είτε το παρκάρουμε αναγκαστικά πιο μακριά του προορισμού μας.

Διαβάστε επίσης: 5+1 inside ιστορίες στη Θεσσαλονίκη