Η δραματική επιστροφή. Ξανά και ξανά και ξανά…

Λένε ότι μεγαλώνοντας αποκτάς αντοχές. Υπομένεις. Έτσι και εμείς. Που από παιδιά περάσαμε τα Σαββατοκύριακα μας στους δρόμους του πηγαιμού και του γυρισμού προς και από την Χαλκιδική, μποτιλιαρισμένοι στην Καλλικράτεια, τα Μουδανιά, την Καλλιθέα, την Νικήτη ή τη Μεταμόρφωση, τα Βασιλικά και τη Ραιδεστό, μάθαμε να υπομένουμε και να περιμένουμε.

Τις καλύτερες μέρες που δεν ήρθαν ποτέ. Όταν ήμουν παιδί ο χρόνος που χρειαζόσουν από το Μαρμαρά μέχρι την Θεσσαλονίκη ήταν κάτι σαν δυόμιση ώρες. Και σήμερα που πέρασαν 4 δεκαετίες τον ίδιο χρόνο χρειάζεσαι μια Κυριακή βράδυ σαν την αποψινή.

Γιατί απλά δεν άλλαξε τίποτε. Η περίφημη Μουδανίων μοιάζει ένα ρετάλι ξεχασμένο είκοσι χρόνια πριν. Η τροχαία είναι σχεδόν ανύπαρκτη παρά μόνο σε ένα δυο κομβικά σημεία από και μέχρι κάποια ώρα και σε πολλές περιπτώσεις χωρίς καν φωσφοριζέ γιλέκο.

Οι λάμπες των δρόμων είναι καμένες η μία στις 3. Στα χωριά δεν υπάρχουν περιφερειακοί δρόμοι με αποτέλεσμα το χάος που επικρατεί εντός τους να διαχέεται και στην εθνική οδό με όσους σταματούν για ένα καφέ, ένα σούπερ μάρκετ ή απλά να χαζέψουν.

Αν χτύπα ξύλο σου συμβεί κάτι, τα έξι ασθενοφόρα που εξυπηρετούν όλη την Χαλκιδική δεν θα καταφέρουν να περάσουν ποτέ από το μποτιλιάρισμα.

Οι εκατοντάδες άνθρωποι που έγιναν βουλευτές, υπουργοί, πρωθυπουργοί δεν λογοδότησαν ποτέ για την απίστευτη έλλειψη υποδομών, για τα δισεκατομμύρια που χάθηκαν σε μαύρες τρύπες. Δεκαετίες ατέλειωτες.

Και μεις μοιραίοι και άβουλοι απλά οδηγούμε στα χωράφια, στην Λωρίδα Εκτάκτου Ανάγκης, προσπερνούμε άτσαλα για να βουτήξουμε στην θάλασσα. Αδιαφορώντας για το τι προκαλούμε. Πολλές φορές ρίχνουμε και κανένα φάσκελο στον απέναντι που κάνει το ίδιο.

Και παρακολουθούμε στην τηλεόραση τους πανηγυρισμούς για τα 30 ή τα 32 εκατομμύρια τουρίστες που θα καταφθάσουν φέτος σε μια χώρα που δεν έχει υποδομές να τους υποδεχτεί. Για το ένα εκατομμύριο Βαλκάνιους που πέρασαν ήδη τα σύνορα από τον Ιούνιο μέχρι τώρα κατευθυνόμενοι κυρίως στην Χαλκιδική που βουλιάζει, χωρίς κάδους, χωρίς αστυνόμευση, χωρίς υποδομές υγείας.

Καλό καλοκαίρι αδέρφια. Υπομονή. Θα χειμωνιάσει πάλι και θα τα ξεχάσουμε όλα.

ΥΓ. Ξεκίνησα από τον Όρμο Παναγιάς οκτώ και είκοσι. Μπήκα στο σπίτι μου έντεκα παρά πέντε.

ΥΓ2. Το πλοίο Άνεμος πριν 30 χρόνια έκανε για να φτάσει από την Θεσσαλονίκη στην Κρήτη 24 ώρες. Τον ίδιο χρόνο κάνει το πλοίο που δρομολογήθηκε φέτος.